ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Πέθανε το μεσημέρι της Τρίτης 29 Μαρτίου, ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης, μετά από δίμηνη νοσηλεία με νεφρική ανεπάρκεια στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου ΜΗΤΕΡΑ.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο στις 3 Δεκεμβρίου του 1922. Το 1935 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Νίκαια. Στη κατοχή αναμείχθηκε στην αντίσταση, όταν όμως συνελήφθη από τους Γερμανούς (1943) οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι τις 5 Μαΐου 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.

Το πρώτο θεατρικό έργο του ήταν “Ο Χορός πάνω στα στάχυα” που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο 1950 από το θίασο Λεμού στο Θέατρο Διονύσια της Καλλιθέας.

Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι “Έβδομη μέρα της δημιουργίας”, “Η Αυλή των θαυμάτων”, “Ηλικία της νύχτας”, “Παραμύθι χωρίς όνομα”, “Γειτονιά των Αγγέλων”, “Βίβα Ασπασία”, “Οδυσσέα γύρισε σπίτι”, “Αποικία των τιμωρημένων”, “Το μεγάλο μας τσίρκο”, “Ο εχθρός λαός” και “Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα”.

Έγραψε επίσης σενάρια κινηματογραφικών ταινιών κυριότερα των οποίων είναι:

“Στέλλα” σε σκηνοθεσία Κακογιάννη
“Ο δράκος” σε σκηνοθεσία Κούνδουρου
“Αρπαγή της Περσεφόνης” σε σκηνοθεσία Γρηγορίου
“Το κανόνι και τ΄ αηδόνι” σε σκηνοθεσία Ιάκωβου και Γιώργου Καμπανέλλη
“Κορίτσια στον ήλιο” σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης συνέγραψε και το βιβλίο Μαουτχάουζεν και υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Έργα του έχουν μεταφρασθεί και παιχτεί στην Αγγλία, Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία και Σουηδία. Ασχολήθηκε επίσης με τη δημοσιογραφία στις εφημερίδες “Ελευθερία” (1963-65), “Ανένδοτος” (1965-66) και από το 1975 στα “Νέα”.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=59446950

Δύο χρυσά, δύο ασημένια και δύο χάλκινα πήρε η Ολυμπιακή Ομάδα της χώρας μας στην 5η Μαθηματική Ολυμπιάδα για Φοιτητές Πανεπιστημίων της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (SEEMOUS 2011) καθώς και τη σπουδαιότατη διάκριση του πρώτου στη γενική κατάταξη με εκπληκτική επίδοση 39,5 με άριστα το 40.

Η 5η Μαθηματική Ολυμπιάδα για Φοιτητές Πανεπιστημίων της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, που διοργανώνεται από τη Μαθηματική Εταιρεία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης διεξήχθη στο Βουκουρέστι στις 2-6 Μαρτίου 2011. Από ελληνικής πλευράς συμμετείχε η Ολυμπιακή Ομάδα, που αποτελούνταν από τους:

1. Ζαδίκ Ηλία, δευτεροετή φοιτητή Τμήματος Μαθηματικών ΕΚΠΑ

2. Μοσχίδη Γεώργιο, δευτεροετή φοιτητή ΣΕΜΦΕ ΕΜΠ

3. Μπορμπίλα Γεώργιο, δευτεροετή φοιτητή Τμήματος Μαθηματικών ΕΚΠΑ

4. Ζέμα Κωνσταντίνο, πρωτοετή φοιτητή Τμήματος Μαθηματικών ΕΚΠΑ

5. Εσκενάζη Αλέξανδρο, πρωτοετή φοιτητή Τμήματος Μαθηματικών ΕΚΠΑ

6. Μαυρίκο Μανώλη, δευτεροετή φοιτητή Τμήματος Μαθηματικών ΕΚΠΑ.

Συμμετείχαν επίσης ομάδα του Δημοκρίτειου Πολυτεχνείου Θράκης και ομάδα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεταξύ όλων των συμμετεχόντων φοιτητών πρώτος στη γενική κατάταξη με κορυφαία επίδοση (39,5 με άριστα το 40) ήταν ο Έλληνας δευτεροετής φοιτητής στο Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ηλίας Ζαδίκ, που κατέκτησε το ένα από τα δυο Χρυσά μετάλλια της Ελληνικής Ομάδας.

Αναλυτικά πήραν:

Η επιτυχία αυτή των ελλήνων φοιτητών είναι ακόμη μεγαλύτερη αφού στον διαγωνισμό συμμετείχαν και οι Εθνικές ομάδες της Ρωσίας και της Ουκρανίας, χωρών που έχουν μεγάλη παράδοση στα Μαθηματικά όπως και στους Μαθηματικούς Διαγωνισμούς.

http://www.hms.gr/?q=node/429

Νεκρός βρέθηκε στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη ο συνθέτης και στιχουργός Μανώλης Ρασούλης, σε ηλικία 66 ετών. Ο θάνατός του είχε επέλθει πριν από 10 ημέρες περίπου, από καρδιακό έμφραγμα.

Ενας άνθρωπος με πλάγιο χιούμορ και ευθεία οργή. Μια αντισυμβατική, απρόβλεπτη, αιρετική προσωπικότητα, που αναθεωρούσε πρώτα τον εαυτό της, απομονωνόταν, έφευγε, επέστρεφε και με το ίδιο πάθος, μπορούσε να είναι «πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας».

Ήταν ο δημιουργός που ξαναέδωσε στο στίχο την απλότητα της μεγάλης λαϊκής μαστοριάς. Ηταν δηλαδή ο στιχουργός που ξανάπιασε το νήμα από εκεί που το ‘χαν αφήσει οι μεγάλοι του λαϊκού και του ρεμπέτικου. Και βέβαια, απ’ το «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» μέχρι τις «Νταλίκες» και πρωτίστως την κομβική για τη νεοελληνική μουσική ιστορία «Εκδίκηση της γυφτιάς», έφτιαξε τραγούδια που καθόρισαν τη μεταπολιτευτική αισθητική.

Ο Ρασούλης όμως δεν είναι ταυτισμένος μόνο με την παρέα (Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος, Νίκος Παπάζογλου, Δημήτρης Κοντογιάννης) που ηχογράφησε το ’78 το δίσκο που το περιεχόμενό του καθόρισε μια εποχή και ο τίτλος του έμεινε αειθαλές σύνθημα του νεοελληνικού βίου. Ηταν κι εκείνος που συνεργάστηκε με τον Μάνο Λοΐζο για τα περίφημα «Τραγούδια της Χαρούλας», ο ευαίσθητος δημιουργός που, με τα «Ολα σε θυμίζουν» ή «Ο φαντάρος», απενοχοποίησε την τρυφερότητα στο λαϊκό τραγούδι. Μεγάλες επιτυχίες συνυπέγραψε κι άλλες με τον Νίκο Ξυδάκη («Δήθεν»), με τον Παπάζογλου («Χαράτσι») και την επί χρόνια σύντροφό του Βάσω Αλαγιάννη (μαζί έγραψαν και το περίφημο «Αχ Ελλάδα») και με τον Χρήστο Νικολόπουλο («Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει», «Παίξε Χρήστο επειγόντως»). Και ήταν φυσικά εκείνος που επέμεινε για την αξία των Κατσιμιχαίων κι ανέλαβε την παραγωγή του πρώτου τους δίσκου, «Ζεστά Ποτά».

Ο Μανώλης Ρασούλης είχε γεννηθεί στην Κρήτη, στο Ηράκλειο, Σεπτέμβριο του 1945. Εκεί γαλουχήθηκε σε όσα αντιφατικά θα καθόριζαν τη ζωή του: άριστος μαθητής και βοηθός στο χρυσοχοείο του πατέρα του, ψάλτης στον Αγιο Μηνά και μέλος της αριστερής νεολαίας. Στην Αθήνα έρχεται για να σπουδάσει σκηνοθεσία, ενώ παράλληλα εργάζεται στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» και τραγουδάει ερασιτεχνικά σε πλακιώτικες μπουάτ. Την 21η Απριλίου του 1967 συλλαμβάνεται από τη χούντα και αφού περνάει ένα βράδυ στην «Μπουμπουλίνας», φεύγει αμέσως για το Λονδίνο όπου μένει 6 χρόνια, συμμετέχοντας ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Εκεί γεννιέται το ’73 και η κόρη του Ναταλία -όνομα-φόρος τιμής στη γυναίκα του Τρότσκι. Ο Μάης του ’68 τον βρίσκει στο Παρίσι συμμέτοχο στις εξεγέρσεις. Στην Ελλάδα επιστρέφει το ’74, λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μετά το τέλος της δικτατορίας εργάζεται στα ναυπηγεία Ανδρεάδη στο Πέραμα, μέχρι που ο Μάνος Λοΐζος τού ζητά να τραγουδήσει μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη στα «Νέγρικα». Ακολουθεί συνεργασία με τον Νίκο Μαμαγκάκη (στο δίσκο «Ο νέος Ερωτόκριτος»).

Εως τότε η σχέση του με τον έμμετρο λόγο εκφράζεται σε ποιήματα που εκδίδει (π.χ.«Η μπαλλάντα του Ισαάκ»). Ως ερμηνευτής, όμως, στους σαββοπουλικούς «Αχαρνής» το ’77 γνωρίζει τον Παπάζογλου κι ένα χρόνο μετά τολμά να δημοσιοποιήσει τους «ανορθόδοξους» στίχους του. «Η εκδίκηση της γυφτιάς», μια μικρή λαϊκή επανάσταση σε ένα μουσικό περιβάλλον εμποτισμένο ακόμα σχεδόν αποκλειστικά από το πολιτικό τραγούδι, γνωρίζει φανατικούς θιασώτες και μεγάλους πολέμιους. Για τον Ρασούλη, όμως, ανοίγει διάπλατα την πόρτα της δισκογραφίας. Ακόμη και ο Ακης Πάνου ζητεί να γνωρίσει την αδελφή-ψυχή που είχε γράψει το ’79 το «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια».

Πνεύμα ανήσυχο ο Ρασούλης, στρέφεται στις ανατολικές φιλοσοφίες, εμπλέκεται σε αντιδικίες (γνωστότερη αυτή με τον Γιώργο Νταλάρα το 2000, όταν ο Ρασούλης, για να αποφύγει δίκη με την κατηγορία της προσβολής, φεύγει για την Ισπανία), ταξιδεύει σε Σερβία, Αμερική και Ισραήλ, διακηρύττει την Παμβαλκανική Ενωση, κάνει περιστασιακές εμφανίσεις, απομονώνεται… Ο τελευταίος του δίσκος, σε συνεργασία με τον Νικολόπουλο, είχε τίτλο «Με τον Ομπάμα, αντάμα» (2009). Και η τελευταία του δημόσια εμφάνιση ήταν στον «Ιανό» την προηγούμενη εβδομάδα, όταν μίλησε για το βόρειο σέλας… «Είπα», έλεγε σε μια συνέντευξή του ο ίδιος, «να μου βάλουν στην ταφόπετρα, όταν τα τινάξω: “Εφυγε πλήρης ιδεών”».

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

«Επουδενί το βιβλίο τούτο δεν συμπεριφέρεται ως επικήδειος για έναν στιχουργό. Έπεται η συνέχεια ως την τελική πτώση μου. Και δεν είμαι από πέτρα ούτε αθάνατος που ‘λεγε κι ο αείμνηστος φίλος μου Ακης Πάνου… Με αγάπη πιστεύω και σύνεση, μέσα από την πολλαπλή εμπειρία μου θέλησα κατ’αρχάς να κάνω ένα βιβλίο όχι μόνο με τους στίχους μου (αυτό θα ήταν 0x0=0) αλλά να μνημειώσω τα κύρια χαρακτηριστικά και στοιχεία του εν λόγω φαινομένου, να μνημειώσω την αιχμή του νεοελληνικού πολιτισμού στο κλείσιμο του βασικού του κύκλου που τυχαίνει -κι όχι τυχαία- να κλείνει μαζί με τον βασικό κύκλο του νεοελληνικού έθνους.

Κάποιος Έλλην ποιητής γράφει: “Πιότερο κι απ’ τους ανθρώπους το τραγούδι τους αγάπησα”. Εγώ να προσθέσω ότι πιότερο κι απ’ το τραγούδι τους, τους ανθρώπους αγάπησα».

Είναι μια μικρή κουκίδα στον χάρτη της Ρουμανίας. Μια ήρεμη, βιομηχανική πόλη 120.000 κατοίκων στους πρόποδες των Τρανσυλβανικών Άλπεων, μόλις τρεις ώρες από το Βουκουρέστι. Κι όμως, η Ραμνίκου είναι ήδη διάσημος προορισμός για απανταχού κακόβουλους «χάκερ», αφού, σύμφωνα με το αμερικανικό FBI, αποτελεί την ευρωπαϊκή έδρα του διαδικτυακού εγκλήματος.

Γι’ αυτό και οι ειδικοί της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος την αποκαλούν «Χάκερβιλ». Στους δρόμους της πόλης, εκτός από αυτοκίνητα της (ρουμανικής) μάρκας «Dacia», ο περαστικός θα δει να παρκάρουν πανάκριβες Mercedes, BMW και Audi, όλες τους «λάφυρα» μιας ζωής βουτηγμένης στην ηλεκτρονική απάτη.

Οι κάτοχοι τους είναι συνήθως 40αρηδες οι οποίοι, μετά την πτώση του Κομμουνιστικού καθεστώτος του δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου, πλούτισαν όντες οι πρώτοι που πούλησαν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» στο ρουμανικό, το ευρωπαϊκό και διεθνές Διαδίκτυο. 

Στήνουν κομπίνες ηλεκτρονικού εμπορίου πουλώντας ανύπαρκτα προϊόντα σε ανυποψίαστους κι εύπιστους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Οργανώνουν, με το αζημίωτο φυσικά, επιθέσεις με κακόβουλο λογισμικό (malware) σε ιστοσελίδες επιχειρήσεων. Σχεδιάζουν ιστοσελίδες-μαϊμού προκειμένου να υποκλέπτουν τραπεζικούς λογαριασμούς. “Συμμετέχουν” με ανύπαρκτα αντικείμενα μεγάλης αξίας σε δημοπρασίες στο e – bay.

Περισσότερα στο:

http://www.techit.gr/internet/

Στην πλατεία Χαβαρίου γιορτάσαμε φέτος τα Κούλουμα. Ο Σύλλογος Γυναικών του χωριού μας καθώς και ο Σύλλογος των απανταχού Χαβαραίων φρόντισαν να κεράσουν όσους πέρασαν από την πλατεία, με νηστήσιμα εδέσματα.

Παρά τα τρομοκρατικά δελτία καιρού των καναλιών, ο ήλιος ολόλαμπρος βοήθησε τον κόσμο να δοασκεδάσει. Πολλοί βέβαια, βρήκαν ευκαιρία από τον καλό καιρό να γιορτάσουν πιο εξοχικά.