ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ

Σχόλια και … σχολιανά

Αρχεία για 11 Δεκεμβρίου 2010


Συγκοινωνιακός αποκλεισμός…

Με τον παραπάνω τίτλο διαβάζουμε στο ΗΛΕΙΑ ΤΩΡΑ, το άρθρο του Χρήστου Βορλόκα για τον πρωτόγνωρο συγκοινωνιακό αποκλεισμό του νομού Ηλείας , που είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει τον τόπο ακόμη πιο χαμηλά στην ανάπτυξη.

Δεν πέρασαν πολλές ημέρες από την ανακοίνωση της διοίκησης του ΟΣΕ ότι καταργεί τα δρομολόγια των τρένων που συνδέουν την Ηλεία με την Αθήνα, και μαθαίνουμε ότι μελετάται η κατάργηση του τμήματος «Πύργος – Τσακώνα» του αυτοκινητόδρομου που αποκαλούμε πλέον «Ολυμπία οδό».

Εκτός από τον σιδηρόδρομο, συνεχίζεται επ’ αόριστον και ο αεροπορικός αποκλεισμός της Ηλείας από τουριστικές πτήσεις. Το πολιτικό αεροδρόμιο της Ανδραβίδας παραμένει ένας ελιγμός της κρατικής διοίκησης για να διαιωνίζεται η κατάσταση προς όφελος της Αχαΐας, που συγκριτικά με την Ηλεία είναι καλύτερη πολιτική «αγορά». Είναι απόλυτα λογικό το αχαϊκό λόμπι να υπεραμύνεται του δικού του αεροδρομίου, για τον απλούστατο λόγο ότι τυχόν λειτουργία του αεροδρομίου Ανδραβίδας ως πολιτικού πάνω από τις μισές πτήσεις του Αράξου θα «μετακομίσουν» προς τα εδώ, αφού η Ηλεία είναι ο τελικός προορισμός των περισσότερων τουριστών.

Η «Ολυμπία οδός» άρχισε να αναπροσαρμόζει τα χρονοδιαγράμματα όταν διαπίστωσε ότι το ελληνικό γραφειοκρατικό σύστημα καθυστερεί τις διαδικασίες των απαλλοτριώσεων. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστούν τουλάχιστο τρία ακόμη γεμάτα χρόνια για να ολοκληρωθεί το τμήμα «Πάτρα – Πύργος», το οποίο έχει χαρακτηριστεί από ειδικούς ως ο χειρότερος και πιο επικίνδυνος εθνικός δρόμος της χώρας.

Η νοτιοδυτική Πελοπόννησος απομονώνεται ακόμη περισσότερο με την ανυπαρξία ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου, στην περίπτωση που επαληθευτούν τα σενάρια για κατάργηση του τμήματος «Πύργος – Τσακώνα». Αυτό σημαίνει ότι η νότια Ηλεία περισσότερο, αλλά και η περιοχή της Τριφυλίας λιγότερο, λόγω κοντινής απόστασης με τον κόμβο της Τσακώνας, θα γνωρίσουν την παρακμή.

Ταυτόχρονα, συνεχίζεται ο εμπαιγμός για τον άλλο, ζωτικής σημασίας για την Ηλεία, οδικό άξονα Ολυμπίας – Βυτίνας. Διαρκώς αναλαμβάνονται πολιτικές πρωτοβουλίες, γίνονται ερωτήσεις στη Βουλή, απαντούν με συνοπτικές διαδικασίες οι υπουργοί, για να οδηγηθούμε τελικά στο σημείο μηδέν! Στο ίδιο έργο θεατές εδώ και δεκαετίες, με την ανάπτυξη απούσα από έναν τόπο με θέλγητρα για όλες τις μορφές ανάπτυξης αλλά χωρίς υποδομές.

Μοναδική «ανάσα», η θαλάσσια συγκοινωνιακή «πύλη», ιδίως με τις κρουαζιέρες στο Κατάκολο, που έχουν τονώσει σημαντικά την τοπική οικονομία. Και εδώ, όμως, αν δεν υπήρχαν οι σεισμοί του 1993 που υποχρέωσαν το κράτος να αποκαταστήσει τις ζημιές στο λιμάνι, επεκτείνοντας σε εύρος και βάθος τις διαστάσεις του, δεν θα είχαμε τις κρουαζιέρες, τουλάχιστο σε τόσο υψηλά αριθμητικά δεδομένα.

Πριν από 14 μήνες ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, αμέσως μετά την εκλογή του, επισκέφθηκε το νομό Ηλείας και υποσχέθηκε να τον μετατρέψει σε “Πρότυπο πράσινης ανάπτυξης”.

Όλοι οι Ηλείοι πιστεύαμε και ελπίζαμε ότι ο πρωθυπουργός θα πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του. Παρόλα αυτά είχαμε τις αμφιβολίες μας και τις είχαμε σατιρίσει ανάλογα.

Φαίνεται λοιπόν ότι ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ.


Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε

Πολλές φορές ακούμε τη φράση “κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε”. Γιατί όμως τη λέμε;

Παλαιότερα, τα σπίτια ενός χωριού μετριόντουσαν με τους…φούρνους τους. Οι χωρικοί, δηλαδή, δεν έλεγαν ότι «το χωριό μου έχει τόσα σπίτια», αλλά «τόσους φούρνους», επειδή κάθε σπίτι είχε και το δικό του φούρνο, για να ψήνει το ψωμί του.

Είναι γνωστό και το ανέκδοτο του Κολοκοτρώνη με τον Άγγλο φιλέλληνα Κνόου. Ο τελευταίος, που μιλούσε αρκετά καλά τη γλώσσα μας και θαύμαζε το Γέρο για την τόλμη και την εξυπνάδα του, τον ρώτησε κάποτε, αν το χωριό που γεννήθηκε ήταν μεγάλο.
– Όχι και τόσο, αποκρίθηκε ο Κολοκοτρώνης. Δεν πιστεύω να έχει παραπάνω από εκατό φούρνους…
Ο Άγγλος, που δεν ήξερε ότι με το «φούρνος» εννοούσε «σπίτι», τον κοίταξε ξαφνιασμένος.
– Και δεν είσαι ευχαριστημένος, στρατηγέ; τον ρώτησε. Εμένα το δικό μου χωριό δεν έχει περισσότερους από δυο φούρνους!
– Βρε τον κακομοίρη! είπε τότε ο Κολοκοτρώνης. Και πώς ζεις σε τέτοια μοναξιά;
Όταν λοιπόν στα χωριά αυτά πέθαινε κανένας νοικοκύρης, οι φίλοι του έλεγαν: «Ο φούρνος του μπάρμπα Νότη γκρέμισε», εννοώντας ότι με το θάνατο το αρχηγού της οικογένειας, το σπίτι του γκρέμιζε, χανόταν.

Από τη μεταφορική λοιπόν αυτή φράση, βγήκε η έκφραση «Κάποιος φούρνος γκρέμισε», ή «Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε» που τη λέμε σήμερα, άγνωστο γιατί, όταν μας επισκέπτεται κάποιος, που έχουμε να δούμε πολύ καιρό.



Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων