Αντιγράφω από το μπλογκ εκπαιδευτικού κοινωνιολόγου “ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΞΙΩΝ“. Στον πίνακα φαίνεται καθαρά η διαφορά αποδοχών ανά υπουργείο. Αυτό εξηγεί γιατί οι εφοριακοί δεν έκαναν ποτέ απεργία με την ΑΔΕΔΥ, ενώ στην απεργία της 7ης Οκτώβρη απήργησαν σχεδόν όλοι.
Μισθολογικές ανισότητες και συνδικαλισμός
Ήρθε επιτέλους η ώρα να μπουν οι «τίτλοι τέλους» στο διαρκές έγκλημα των μισθολογικών ανισοτήτων στο Δημόσιο; (…επιφυλάσσομαι σε επόμενη ανάρτηση να αναφερθώ και σε άλλες ανισότητες, όπως αυτές μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα…) Γιατί, πως αλλιώς εκτός από έγκλημα μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την παρακάτω κατάσταση, γνωστή εδώ και πολλά χρόνια σε πολιτικούς αλλά και συνδικαλιστές όλων των αποχρώσεων;
(Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ )
Αυτή την μισθολογική μεταχείριση έχουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί από την Πολιτεία, εδώ και πόσα χρόνια άραγε;… Πόση οργή έχουμε άραγε εισπράξει στην θητεία μας στη Δημόσια Εκπαίδευση; Από «αγανακτισμένους» γονείς όταν απεργούσαμε ή, όταν μας θεωρούσαν «υποκινητές » των καταλήψεων … Οργή από ορισμένους μαθητές μας, οι οποίοι στο πρόσωπό μας έβλεπαν τον εκάστοτε Υπουργό Παιδείας… Πόση Οργή και προσβολές δεχτήκαμε ακόμη και από τους πολιτικούς μας; (…όταν δεν επιθυμούσαν συνάντηση με τους εκπροσώπους μας, όταν αδιαφορούσαν για τις προτάσεις μας, όταν «εξαπέλυαν» τα ΜΑΤ εναντίον μας, όταν…όταν…) Κι όμως θυμάμαι εδώ και χρόνια, το «Θέατρο του Παραλόγου» : να απεργούν και να κατεβαίνουν σε συλλαλητήρια – σε μεγάλες πανεργατικές απεργίες πιασμένοι «χέρι – χέρι» – οι δάσκαλοι με τους καθηγητές και μαζί, κάθε λογής εργάτης και υπάλληλος του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα. Αν τολμούσε κανείς εκπαιδευτικός να σχολιάσει » μα, τι δουλειά έχουμε εμείς να απεργούμε μαζί με τους εφοριακούς ; » εισέπραττε συχνά την «πληρωμένη» απάντηση » Συνάδελφε, είσαι αντιδραστικός ! Τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι κοινά και ο εχθρός είναι κοινός. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να νικήσουμε…» Η λογική της απόλυτης ισοπέδωσης… Μακροπρόθεσμα βέβαια, ο κοσμάκης έβαλε μυαλό, μάθαμε όλοι μας πολύ καλά τι σημαίνει «πουλημένοι αγώνες», «ξεπουλημένοι» συνδικαλιστές που εξαργυρώνουν την «αγωνιστικότητά » τους με μια Βουλευτική έδρα ή, ένα υπουργικό θώκο… Και άρχισε να «φυλλορροεί» το Συνδικάτο και να αναρωτιόμαστε : «Μα, γιατί δεν έρχονται οι Συνάδελφοι στη Γενική Συνέλευση;… Γιατί δεν συμμετέχουν μαζικά στην απεργία;… Φαίνεται ότι έχει επικρατήσει ο ατομικισμός αντί της συλλογικότητας… ιδιωτεύουν οι συνάδελφοι…»
Ίσως βέβαια, η ιδιώτευση να είναι ένα αντίδοτο στην ιδιωτεία (με την ιατρική σημασία). Έχει κάποιο δίκιο ο συνάδελφος – για παράδειγμα – που λέει: » Γιατί να κάτσω στη Συνέλευση και να ακούσω για πολλοστή φορά τις ίδιες κενολογίες, τις ίδιες βαρύγδουπες αναλύσεις τις οποίες, δεν τις πιστεύουν ούτε κάν αυτοί που τις λένε; (!)… Καλύτερα να πάω για καφέ ή, να κάνω κάνα ιδιαίτερο …» Ορισμένοι μάλιστα εκφράζουν εδώ και χρόνια – φωναχτά ή με τη γενικότερη στάση τους – την άποψη : «Εμείς «κάνουμε » ότι δουλεύουμε και αυτοί «κάνουν» ότι μας πληρώνουν» . Πολύ «δούλεμα» έπεφτε γενικώς τόσα χρόνια… Το σίγουρο πάντως είναι ότι, η ιδιώτευση των πολλών – η αποχή από τα κοινά – οδηγεί τα ίδια πρόσωπα συνεχώς να εναλλάσσονται σε θέσεις εξουσίας. Τι είδους Δημοκρατία έχουμε τελικά;…
