Με αφορμή το θάνατο του δημοσιογράφου Νίκου Κακαουνάκη, έρχονται στη μνήμη μου παρόμοιες στιγμές που ζήσαμε πριν από 4,5 χρόνια περίπου.
Τα ίδια συμπτώματα παρουσιάστηκαν μετά από μια εγχείριση ρουτίνας (όπως διαβεβαίωνε ο γιατρός). Τελικά έγιναν τρεις χειρουργικές επεμβάσεις (η 3η στο νοσοκομείο του Ρίου). Το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο.
Οι δύο πρώτες επεμβάσεις έγιναν στο νοσοκομείο Αμαλιάδας. Όταν καταλάβαμε ότι η κατάσταση ξέφευγε από τα χέρια του γιατρού, ζητήσαμε να μεταφερθεί ο ασθενής στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου. Ο γιατρός όμως δεν το δεχόταν με διάφορες δικαιολογίες, και τελικά η μεταφορά έγινε μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα σε καθηγητή γιατρό του Ρίου.
Διαβάζοντας την επιστολή της οικογένειας Κακαουνάκη, διαπιστώνω απίστευτες ομοιότητες τόσο στα μετεγχειρητικά γεγονότα, όσο και στην αλαζονική συμπεριφορά του γιατρού. Έρχονται ξανά στη μνήμη μου λέξεις όπως μικροεπέμβαση ρουτίνας, διαφυγή, αναστόμωση, καθώς και η άρνηση του γιατρού να συνεργαστεί με άλλους γιατρούς του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου.
Όλη αυτή η συμπεριφορά του γιατρού (που έδινε την εντύπωση ότι κάτι ήθελε να κρύψει), έχει καταγγελθεί με επιστολή προς τον τότε Διοικητή του Νοσοκομείου Αμαλιάδας, κ. Βλάχο.
Απάντηση δεν λάβαμε καμία.