Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, από τους σημαντικότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς, έφυγε τα ξημερώματα από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών. Ο Μ. Αλεξανδρόπουλος, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο “Ερρίκος Ντυνάν”, ύστερα από μάχη με την επάρατη νόσο. Η κηδεία του, πολιτική και χωρίς επικήδειους, σύμφωνα με την επιθυμία του, θα γίνει την Τετάρτη 21 Μαΐου στις 3 το μεσημέρι, από το Α` Νεκροταφείο της Αθήνας.
Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1924. Τα εφηβικά και νεανικά του χρόνια σφραγίστηκαν από τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, καθώς ήταν οργανωμένος στην ΕΠΟΝ από το 1942. Το 1948 πέρασε στους αντάρτες του αρχηγείου της Ηπείρου. Με το ψευδώνυμο Σφυρής, έστελνε χρονογραφήματα στα καθημερινά νέα που έβγαζαν στο αρχηγείο οι Βασίλης Ανθης και Κώστας Τσανάκας. Στα τέλη του 1949 διέφυγε στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, αρχικά στο Βουκουρέστι και από το 1956 στη Μόσχα, όπου παρέμεινε ως τον επαναπατρισμό του το 1975. Το 1953 καταδικάστηκε τρις εις θάνατον από το στρατοδικείο Ιωαννίνων.
Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια, στην προσφυγιά πια, στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Το 1959 γνωρίστηκε στη Μόσχα με τη Σόνια Ιλίνσκαγια και το 1959 παντρεύτηκαν και απέκτησαν μια κόρη, την Ολγα. Σύμφωνα με τους κριτικούς, στο έργο του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου αναπτύχθηκαν δύο λογοτεχνικές και πολιτισμικές παραδόσεις, η ελληνική και η ρωσική. Το ρωσικό κεφάλαιο της δουλειάς του ολοκληρώθηκε με τη μυθιστορηματική βιογραφία του `Ο Τολστόι` και με ένα αφιέρωμα στην τραγική περίπτωση του Ρώσου ποιητή Οσίπ Μάντελσταμ -`Οσίπ Μάντελσταμ-Στην Πετρούπολη θα σμίξουμε πάλι`- που είναι και το τελευταίο του βιβλίο, τον περασμένο Μάρτιο.
http://www.capital.gr/news.asp?Details=506019
Είχα παρακολουθήσει πριν από μερικά χρόνια μια εκδήλωση στην Αμαλιάδα για το Μήτσο Αλεξανδρόπουλο. Ο ίδιος απουσίαζε λόγω ασθένειας, αλλά ήταν παρούσες η γυναίκα του και η κόρη του. Το βιβλίο του που έχω διαβάσει ήταν το: ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ- Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Μου το είχε δανείσει ένας θείος μου, παλιός του συμμαθητής. Μου άρεσαν πολύ οι ιστορίες που αναφέρονταν στη ζωή της παλιάς Αμαλιάδας. Λίγα λόγια γι’ αυτόν είχα ακούσει και από τον πατέρα μου, συμμαθητή του στο Γυμνάσιο Αμαλιάδας λίγο πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
