Ο τίτλος ίσως να σκέφτεσαι ότι έχει την αφόρμησή του από την επικαιρότητα. Όχι. Κατηγορηματικά. Όσο κι αν είναι συγκλονιστικές οι εξελίξεις στο μέτωπο της εκπαίδευσης, δε θα παρασυρθώ ν’ ασχοληθώ μ’ αυτήν.
Αλλού θέλω να σταθώ. Στα λάθη. Λέμε συνήθως πως είναι ανθρώπινα. Η κοινή μοίρα όλων ημών που έχουμε ενδυθεί την ανθρώπινη σάρκα είναι να κάνουμε λάθη, σοβαρά ή επιπόλαια, μοιραία ή επιδεχόμενα διόρθωσης, εκούσια ή ακούσια. Λάθη που αφορούν μόνο το άτομό μας ή άλλα με παρενέργειες στους συνανθρώπους μας. Στην περίπτωση που οι συνέπειες των λαθών ξεφεύγουν από την ατομική μας περίμετρο, μοιάζει τόσο δύσκολη η αναγνώρισή τους, η συνακόλουθη αίτηση συγνώμης και η προσπάθεια διόρθωσης και επούλωσης όσων λυπηρών προκαλέσαμε στους άλλους. Αν και τόσο βαθιά ανθρώπινη διαδικασία, η συγνώμη φαίνεται να είναι τόσο απόμακρη από τη συνηθισμένη αντίδραση των ανθρώπων. Έχουμε την ψευδή αίσθηση ότι η ειλικρινής μεταμέλεια μειώνει το κύρος μας και μας μετατρέπει – φευ – σε αδύναμους χαρακτήρες η αποδοχή της ευθύνης. Πόσο μακριά από την αλήθεια βρισκόμαστε!
Αυτές τις σκέψεις, που μοιράζομαι μαζί σου, έκανα όταν διάβασα στο βιβλίο “Σημειώσεις για ένα θέμα” της Ελπίδος Γ. Γούναρη το παρακάτω απόσπασμα:
Ας θυμηθούμε με πόση συγκίνηση και θαυμασμό σταθήκαμε πριν λίγα χρόνια μπρος στο κείμενο συγνώμης των Ρουμάνων κληρικών μετά την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου στη χώρα τους. Ο πατριάρχης Θεόκτιστος και οι επίσκοποι έγραφαν στην εγκύκλιο της Ι. Συνόδου: “Λυπούμεθα γιατί από την καταπίεση της δικτατορίας μερικοί από μας δεν είχαμε πάντοτε το θάρρος των Μαρτύρων. Συγχωρέστε μας που δεν μπορέσαμε να γίνουμε ήρωες”. Και παραιτήθηκαν! Ο λαός τους αποκατέστησε!
Ετικέτες: συγνώμη
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.