Γράφει η Δέσποινα Χαρικιοπούλου, Α5

 

Mark Haddon, Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Άννα Παπασταύρου)

 

Το πρώτο πράγμα που μου κίνησε το ενδιαφέρον διαβάζοντας το βιβλίο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα», ήταν ο τίτλος. Ένιωσα μεγάλη περιέργεια να μάθω τον δολοφόνο. Τουλάχιστον στην αρχή∙ γιατί, καθώς προχωρούσα το βιβλίο και έφτασα πια στην μέση του, δεν είχα πλέον αυτή την έγνοια! Αντιλήφθηκα ότι η δολοφονία του Ουέλινγκτον – αυτό ήταν το όνομα του σκύλου – ήταν μόνο η αφορμή για να δούμε την ζωή ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού με αυτισμό, του Κρίστοφερ, μέσα από τα δικά του μάτια. Ο Κρίστοφερ αφηγούνταν γεγονότα, συνήθειες και καταστάσεις της καθημερινότητάς του, κάτι που με ώθησε να ψάξω και να μάθω αρκετά πράγματα για τον αυτισμό. Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν η εξυπνάδα και οι γνώσεις που διέθετε στις θετικές επιστήμες. Είχε κοφτερό μυαλό και μπορούσε να υπολογίσει περίπλοκες μαθηματικές πράξεις σε ελάχιστο χρόνο, κάτι που δεν είναι εύκολο για όλους μας. 

‌            Από την άλλη, ένιωσα απογοήτευση και θυμό με τους γονείς του Κρίστοφερ, γιατί μερικές φορές ξεσπούσαν πάνω του με βία. Αυτό το γεγονός με στεναχώρησε πολύ. Επίσης, όποιος διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβει ότι οι γονείς δε γνώριζαν ποια είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης ενός παιδιού με αυτισμό. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ή να αποδεχτούν το γεγονός ότι δεν άρεσε στο παιδί τους να το αγγίζουν ή ότι δεν ήθελε να περιτριγυρίζεται από πολύ κόσμο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το παιδί να αντιδρά βίαια, χτυπώντας τους.

‌            Μετά από έναν τσακωμό μεταξύ πατέρα και γιου, αποκαλύπτεται ότι αυτός που σκότωσε τον σκύλο ήταν ο…. πατέρας! Ο Κρίστοφερ αναστατώθηκε και το έσκασε από το σπίτι. Πήγε να συναντήσει την μητέρα του στο Λονδίνο, όπου είχε πάει να ζήσει με έναν άλλο άνδρα, ουσιαστικά εγκαταλείποντας τον Κρίστοφερ. Σε εκείνο το σημείο ένιωσα μεγάλη αγωνία για το τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Στο τέλος συγκινήθηκα με την απόφαση του πατέρα να πάρει δώρο έναν σκύλο στον Κρίστοφερ, δείχνοντάς του έμπρακτα ότι μετάνιωσε για την δολοφονία του Ουέλινγκτον, η οποία πλήγωσε τόσο πολύ το παιδί. Για εμένα ήταν το πιο όμορφο κομμάτι του βιβλίου.