Στο πλαίσιο υλοποίησης του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Erasmus+ ΚΑ1 με τίτλο “Χτίζοντας γέφυρες, όχι τείχη!” το σχολείο μας συμμετείχε στον Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης “Castello di Duino”, τον σημαντικότερο διεθνή διαγωνισμό ποίησης για νέους ποιητές σύμφωνα με την Εθνική Επιτροπή UNESCO της Ιταλίας, υπό την αιγίδα της οποίας τελείται κάθε χρόνο στην Τεργέστη.
Πρόκειται για μια δράση που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τις φιλολόγους κ. Καπούτση Σύρμω και κ. Κιτσάτη Μαρία ως επιστέγασμα των δραστηριοτήτων δημιουργικής γραφής με θέμα την έννοια της πατρίδας και την προσφυγιά, που πραγματοποίησαν μαθητές και μαθήτριες της Γ΄ τάξης (Βλαχοπούλου Χριστίνα, Βουλγαράκη Σέβη, Βούλκου Αγγελική, Γαλαχουσίδου Μαρία- Βιργινία, Θεοδοσάκη Κωνσταντίνα, Καράμπελα Μαριτίνα, Λάμπρου Άννα, Μπάντα Αναστασία-Μαρίνα) και της Β΄ τάξης (Αβραμίδη Αναστασία, Γαλαχουσίδου Γεωργία-Αφροδίτη, Γιαννακοπούλου Δήμητρα-Ραφαέλα, Βαφειάδη Μαντώ, Ντούλα Ελένη-Σοφία, Κουκουράβα Στέλλα, Λαμπίρη Βασιλική, Μαμπρεϊάν Γκαγιάνε, Μητρουλάκη Βιργινία, Μητρουλάκης Θανάσης, Ναλμπάνη Αργυρώ, Οβαννισιάν Ντίνα, Παπαχρήστου Χριστίνα, Παπαδοπούλου Aρχοντία, Πολυζωίδης Aπόστολος, Ρόκος Δημήτρης, Σαραντοπούλου Αλεξάνδρα, Σαρίδη Ξανθή, Ξενιτίδης Α. Γιάννης, Ξενιτίδης Π. Γιάννης) στο μάθημα της Λογοτεχνίας και της Γλώσσας.
Το θέμα του φετινού διαγωνισμού ήταν “Casa/Home”, στον οποίο οι μαθητές/τριες συμμετείχαν με τις συλλογικές ποιητικές τους δημιουργίες με τίτλο «Πατρίδα» και «Μακριά από την πατρίδα» στα ελληνικά και στα αγγλικά.
Ακολουθούν οι ομαδικές ποιητικές δημιουργίες των παιδιών:
ΠΑΤΡΙΔΑ
(Οκτώ φωνές για την Ουαρσάν Σάιρ)
I.
Μόνο οι ψίθυροι των φύλλων
στα σοκάκια με τις γνώριμες φωνές
Μόνο τα μυστικά μπαχάρια
που γαργαλούν τις πρώτες θύμησες
Τα ήσυχα απομεσήμερα που στρώνουν χαλιά
για βράδια με ζεστές καρδιές
Μόνο τα βουρκωμένα τραγούδια
που συντροφεύουν στου φευγιού το μονοπάτι
Μόνο η πατρίδα του καθενός
είναι ο δικός του ουρανός!
II.
Τί είναι πατρίδα;
Ο τόπος που γεννήθηκες,
το χώμα που πατάς.
Πράγματα που δεν αγοράζονται.
Στιγμές μοναδικές.
Ένα χάδι για ξύπνημα
το έτοιμο πρωινό
ο δρόμος για το σχολείο
η διαδρομή για τη δουλειά
στιγμές αξέχαστες με τους συμμαθητές
τα αστεία στο γραφείο με τους συναδέλφους.
Είναι οι βόλτες, τα απογεύματα με τους φίλους
οι τσακωμοί με τον αδερφό σου.
Όλοι έχουμε μια πατρίδα στην καρδιά.
Και τι δεν είναι πατρίδα!
III.
Πατρίδα είναι το γαλάζιο του ουρανού μου
Πατρίδα είναι το απέραντο του νου μου
Το φως που λούζει τη μικρή τη γειτονιά μου
Εικόνες, άνθρωποι που έχω στην καρδιά μου.
Πατρίδα είναι εκεί που χωράνε τα όνειρά μου
Πατρίδα είναι αυτό που ακούει το πρόβλημά μου
Χαρά, ελπίδα, σιγουριά για τη ζωή μου
Αυτό που ακούει τη φωνή μες στη σιωπή μου.
IV.
Σαν την πατρίδα μου καμιά!
Κι αν ένας ήλιος μόνο φέγγει
είναι ο ήλιος της πατρίδας μου.
Κι αν υπάρχει μια τρυφερή καρδιά που χαμογελά
είναι η καρδιά της πατρίδας μου.
Κι αν ένα κύμα της θάλασσας
αφρίζει στους απέραντους γιαλούς
είναι το κύμα της πατρίδας μου.
Κι αν μια φλόγα λάμπει στον ορίζοντα
είναι η φλόγα της πατρίδας μου.
Κι αν υπάρχουν αληθινοί ταξιδευτές
που φεύγουν για να φύγουν
οι καρδιές τους γυρίζουν πίσω, γιατί
Σαν την πατρίδα μου καμιά!
V.
Πατρίδα είναι ο τόπος
Που θα κάνεις τα πάντα να κρατήσεις
Που δεν θα δώσεις για αντάλλαγμα
Που θα παλέψεις για αυτόν!
Κανείς δεν αφήνει τον τόπο του
Εκτός αν τον αναγκάσουν
Κι αν ακόμα γίνει αυτό
Όμως πάντα η καρδιά του μένει εκεί…
VI.
Πατρίδα.
Εκεί όπου γεννηθήκαμε
όπου έχουμε μεγαλώσει
μαζί της πάντα, ό,τι και αν γίνει.
Στα δύσκολα πάντα ενωμένοι για αυτή.
Δεν την δίνουμε για κανέναν και τίποτα
εκτός αν μας εγκαταλείψει πρώτη.
Με ματωμένη καρδιά τότε
αναγκασμένοι να καταφύγουμε αλλού
αναζητούμε νέο τόπο επαγγελίας
ψάχνουμε στα πέρατα της γης
τα σύνορα περνάμε με φόβο
οικογένειες, φίλοι, παιδιά, γείτονες τρέχουμε όλοι μαζί
να σωθούμε από την καταστροφή
ενώ ο κίνδυνος παραμονεύει παντού.
Πατρίδα είναι ο τόπος της καρδιάς μας!
VII.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του
εκτός αν η πατρίδα τον εγκαταλείψει πρώτη.
Τότε όλα αρχίζουν να σκοτεινιάζουν.
Τότε πατρίδα είναι το σπίτι σου που σιγά-σιγά γκρεμίζεται
γιατί επέτρεψες στο φόβο και τη θλίψη να μπουν μέσα
χωρίς να πεις: «Όχι! Δεν σας θέλω, φύγετε!»
χωρίς να υπερασπιστείς, να διεκδικήσεις, να μιλήσεις.
Πατρίδα τότε είναι η οικογένεια που διαλύεται
επειδή οι βόμβες άρχισαν να χορεύουν τριγύρω
και το μίσος κατάφερε ακόμα μια φορά να σε ξεγελάσει.
Πατρίδα τότε είμαστε εμείς
που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τις χαρακιές της απειλής
και από το σκοτεινό πρόσωπο του θανάτου
που φοράει τα καλά του και ξεδιπλώνει τον πόνο πάνω στο κορμί.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του
εκτός και αν η ίδια αρχίζει να σου ψιθυρίζει με την καυτή και ιδρωμένη της φωνή: «Φύγε! Φύγε τώρα! Και μην ξαναγυρίσεις…»
Πατρίδα είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά!
VIII.
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του
εκτός αν η πατρίδα του τον αφήσει πρώτη.
Υπάρχουν φορές που νιώθεις νεκρός
ενώ είσαι ακόμα ζωντανός.
Τα σπίτια που βρισκόσουνα τα βράδια με τους φίλους σου είναι τώρα γκρεμισμένα
κάτω από αυτά τόσα νεκρά σώματα
και άλλα τόσα να εκλιπαρούν για βοήθεια!
Κανένας δεν θέλει να βλέπει την οικογένειά του
να καταπλακώνεται από συντρίμμια
ξέροντας πως πλέον είναι μόνος.
Κανένας δεν σωπαίνει μέσα σε αποθήκες
για να μην τον συλλάβουν οι αρχές
κανένας δεν μένει νηστικός εβδομάδες
από δική του επιλογή
κανένας δεν μπαίνει με καταιγίδα σε μια βάρκα
για να φύγει σε άλλη χώρα
εκτός αν οι κίνδυνοι της θάλασσας
είναι λιγότεροι από αυτούς της πατρίδας.
Μην σε τρομάζει ο ήχος
της φουρτουνιασμένης θάλασσας
στο τέλος ίσως σε οδηγήσει
σε μια νέα αρχή!
HOMELAND
(Eight voices for Warsan Shire)
I.
Only the whisper of dancing leaves
In the streets with beloved voices
Only the secret spices
That tickle those first memories
The peaceful evenings that lay carpets
For nights among warm hearts
Only the tearful songs
That follow me in my running path
My homeland only
Is my very own part of the sky!
II.
What is a homeland?
The place where you were born
The soil you walk on
Things that can’t be bought
Unique moments
A caress for awaking
The ready breakfast
The way to school
The way to work
Unforgettable moments with classmates
Jokes in the office with colleagues
It’s the walks in the afternoons with friends
The quarrels with your brother.
We all have a homeland in the heart
So many things make a homeland!
III.
Homeland is the immeasurable of my mind
Homeland is the blue sky of mine
The light that illuminates my small neighbourhood
Images, people I have in my heart…
Homeland is where my dreams fit
Homeland is the one who listens to my problems
What hears the voice inside my silence
Joy, confidence, hope for my life!
IV.
There’s no other homeland like mine!
And if there’s a sun shining
That’s my homeland’s sun
And if a tender smiling heart exists
That’s my homeland’s heart
And if a sea wave
Spumes on the vast shores
That’s my homeland’s sea wave
And if a flame exists into the horizon
That’s my homeland’s flame
And if there are true travellers
That leave, just to leave
Their hearts always return, because
There’s no other homeland like mine!
V.
Homeland is the land
You will do everything in your power to keep
You will never exchange it
And you will give any fight for it!
Nobody abandons his land
Unless he is being forced to
And even if this happens
his heart will always remain there…
VI.
Our homeland
Where we were born
Where we have grown up
Always with her, no matter what
In the hardships always united for her
We give her to no one and for nothing
Unless she abandons us
With bloodied heart then
Forced to find refuge elsewhere
We seek a new promised land
We search at the far ends of the world
We cross the borders in fear
Families, friends, children, neighbors, we all run together
To escape disaster
While danger lurks everywhere.
Homeland is the place of our heart!
VII.
No one leaves homeland
Unless homeland abandons you first
Then everything turns darker
Motherland then is your home that slowly collapses
Because you allowed fear and sorrow to get in
Without saying: “No! I don’t want you, go away!”
Without defending, speaking, fighting for
Motherland then is a family being separated
Because of the bombs that started dancing around
And of hate that managed to trick you once more
Then motherland is we
Trying to escape from the threat’s cut
And a dark face, disguised in death
Unfolding its pain on our body
Nobody leaves motherland
Unless it starts whispering to you with its warm and sweaty voice:
“Go! Go now… And don’t come back!”
Motherland is where your heart is!
VIII.
No one leaves their homeland
Unless homeland leaves them first
There are times you feel dead already
Although you are still alive
The houses you used to spend your nights in with your friends are now
Ruined
So many dead bodies under them
Yet so many crying for help!
No one stays silent in warehouses
So as not to be arrested
No one stays without food for weeks
Out of choice
No one takes a boat into a storm
In search of another land
Unless the dangers of the sea
Are fewer than those of their country
No one wants to see their family
Under debris
Knowing that they are all alone
Don’t be scared by the sound
Of the rough sea
In the end it may lead you
To a new beginning!
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ
1
Τι να χωρέσει σε μια παιδική ψυχή;
Τα λίγα που πρόλαβε να ζήσει;
Τα πολλά που ονειρεύτηκε;
Το σκοτάδι πέφτει και δεν έχει φεγγάρι.
Φεύγουμε σαν τους κλέφτες από την πατρίδα μας.
Θα μπούμε σαν τους κλέφτες στην πατρίδα κάποιων άλλων.
Πρέπει να ετοιμαστούμε, να πάρουμε μαζί μας ό,τι χρειαζόμαστε.
Τα λεφτά στα παπούτσια, νερό, φαγητό και μια αλλαξιά στον σάκο.
Ο σάκος στην πλάτη, τα χέρια στις τσέπες.
Το βλέμμα στο χώμα…
Και όσα αγαπάμε, όσα έχουμε ανάγκη, όσα θέλουμε;
Ο παππούς, η γιαγιά, οι φίλοι, το σπίτι μας, η πατρίδα;
«Από αύριο θα είμαστε πρόσφυγες» λέει η μάνα.
Σε ποιων την πατρίδα; Τι θα πάρουμε μαζί μας;
Θα κρατήσουμε λίγο χώρο στην καρδιά μας για τους καινούριους μας φίλους.
Πού πάμε; Γιατί φεύγουμε;
Θεέ, βοήθησέ μας, δε θα γυρίσουμε ποτέ…
Τρέχουμε, τρέχουμε να προλάβουμε.
Να μη χωριστούμε…
Τα λεφτά στα σχισμένα παπούτσια,
το νερό και το φαγητό εξαντλούνται.
Την αλλαξιά την έδωσα στα αδέρφια μου.
Το βλέμμα στον βυθό…
Θα μας καλωσορίσουν; Θα μας δεχτούν ή θα συνεχίσουμε να τρέχουμε;
Τι να χωρέσει σε μια παιδική ψυχή;
Τα όσα έζησε;
Τα πολλά που ονειρεύτηκε;
2
Συντρίμμια
καπνός
οι σειρήνες της φρίκης
σπαρακτικές κραυγές
θόρυβος εκκωφαντικός.
Να μην μπορούμε να βρούμε καταφύγιο
στην ίδια μας την πατρίδα.
Σαν να μη ζήσαμε ποτέ
τα παιδικά μας χρόνια.
Δέκα δευτερόλεπτα
και μετά καταστροφή.
Δέκα δευτερόλεπτα
και τους χάσαμε για πάντα.
Δέκα δευτερόλεπτα
για να βρεθούμε
μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας.
Ένα δάκρυ πόνου
ένα τελευταίο αντίο.
Αφήσαμε την πατρίδα μας
και φύγαμε.
Δε θέλαμε να φύγουμε.
Μας ανάγκασαν.
Ξεριζωμένοι
πληγωμένοι
με σπασμένα φτερά
με σπασμένη καρδιά.
Η πατρίδα ήταν το χώμα
που πατήσαμε για πρώτη φορά
το σπίτι
η οικογένεια
οι φίλοι
η ζωή μας
η καθημερινότητα που ξαφνικά άλλαξε
οι ελπίδες μας
τα όνειρά μας.
Ήταν τα πάντα.
Και μας τα πήραν όλα.
Φεύγοντας πήραμε
τα κλειδιά του σπιτιού
με την ελπίδα
πως κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε.
Λίγο χώμα της πατρίδας μας.
Μια οικογενειακή φωτογραφία.
Και τις αναμνήσεις μας.
Τρομάζουμε στη σκέψη
ότι δε θα γυρίσουμε ξανά πίσω.
Τρομάζουμε στη σκέψη
ότι τα παιδιά μας θα γεννηθούν
σε μια ξένη χώρα.
Τρομάζουμε στη σκέψη
ότι μπορεί να πεθάνουμε
σε μια ξένη πατρίδα.
Νιώθουμε ξένοι
στη νέα μας πατρίδα.
Ποιο θα είναι το μέλλον των παιδιών μας;
Θα τα καταφέρουμε;
θα μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο μας;
Θα γυρίσουμε ποτέ πίσω;
3
Κανείς δεν ήθελε να αφήσει την πατρίδα,
αναγκαστήκαμε, δεν είχαμε άλλη επιλογή.
Κανείς δεν ήθελε να βλέπει
την πατρίδα να καταστρέφεται
κι όμως το υποστήκαμε.
Μας κυνήγησαν, μας καταδίωξαν,
πνίγαμε συνεχώς τους εαυτούς μας
με αναπάντητα ερωτήματα…
Θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σπίτι;
Θα μπορέσουμε να ζήσουμε άραγε
για να επιστρέψουμε;
Μερόνυχτα ολόκληρα περάσαμε
στο καταγάλανο Αιγαίο.
Τα βράδια το φεγγάρι λαμπύριζε αίμα
στα παγωμένα και ήρεμα νερά.
Οι φωνές μας απαλά ηχούσαν
στα άγρια κύματα της ψυχής μας.
Ήμασταν φοβισμένοι, εξαντλημένοι
και εξουθενωμένοι.
Άγνωστο το πού θα μας βγάλει το πέλαγος
ψάχναμε για κάποιο λιμάνι.
Τη μέρα η ανάσα μας πληγή
και της νύχτας την απόλυτη σιωπή
σπάζουν οι κραυγές μας.
Χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα
αγωνιούμε και γι΄ αυτήν και για μας.
Τίποτα δε θα είναι εύκολο
από δω και πέρα. Τίποτα.
Με τα ματωμένα μας χέρια
μαζεύουμε ξανά τα κομματάκια
απ΄ τη σπασμένη μας καρδιά.
Μαζεύουμε ξανά τη μορφή μας, την ψυχή μας,
που μπορεί να μη γίνει ποτέ όπως παλιά.
Εμείς, οι διωγμένοι απ΄ την όμορφη πατρίδα.
AWAY FROM HOME
1
What to fit in a child’s soul?
The few it managed to live?
The many things it dreamed of?
The darkness falls and there is no moon.
We leave like thieves from our homeland.
We will enter like thieves the home of some others.
We must prepare, take with us what we need.
Money in shoes, water, food and a change in the bag.
The bag on the back, the hands in the pockets.
The look on the soil…
And what we love, what we need, what we want?
Our grandfather, our grandmother, our friends, our home, our country?
«We will be refugees tomorrow» mother says.
In what country? What will we take with us?
We will keep some space in our heart for our new friends.
Where are we going? Why are we leaving?
God, help us, we will never come back…
We’re running, we’re running to make it.
Not to separate…
The money in torn shoes,
water and food are running out.
I gave my brothers the change of clothes.
The look at the seabed…
Will they welcome us? Will they accept us or will we keep on running?
What to fit in a child’s soul?
Everything it managed to live?
The many things it dreamed of?
2
Debris
smoke
the sirens of horror
crying screams
deafening sound.
We can not find shelter
on our own homeland.
As if we never lived
our childhood.
Ten seconds
and then destruction.
Ten seconds
and we have lost them forever.
Ten seconds
to find ourselves
in the vastness of the sea.
A tear of pain
a last goodbye.
We have left our home
and we left.
We did not want to leave.
They forced us.
Uprooted
wounded
with broken wings
with a broken heart.
The homeland was the soil
on which we stepped for the first time
the house
the family
the friends
our life
the routine which suddenly changed
our hopes
our dreams.
It was everything.
And they were taken from us.
Leaving we took
our house keys
in the hope
of returning someday.
A little soil from our homeland.
A family photograph.
And our memories.
We are scared at the thought
of not returning back again.
We are scared at the thought
that our children will be born
in a foreign country.
We are scared at the thought
of dying
in a foreign country.
We feel strangers
in our new homeland.
What will our children’s future be?
Will we make it?
Will we be able to find our way?
Will we ever come back?
3
Νο one wanted to leave homeland,
we were forced, we had no other choice.
No one wanted to see
our homeland being destroyed,
yet we endured it.
We were hunted, persecuted,
we kept choking ourselves
on unanswered questions…
Will we be able to come back home?
Will we be able to survive
in order to return?
We spent days and nights
in the deep blue Aegean.
In the evenings the moon sparkled blood
on the ice cold and calm water.
Our voices sounded softly
on the wild waves of our soul.
We were afraid, exhausted
and raddled.
It was unknown where the open sea would lead us,
we were searching for a port.
During the day our breath a wound
and the absolute silence of the night
is broken by our screams.
Kilometres away from home
we anguish over it and us.
Nothing will be easy
from now on. Nothing.
With our bloody hands
we are picking again the little pieces
of our broken heart.
We gather our shape again, our soul,
which may never become as it once was.
We, the persecuted from the beautiful homeland.
#1 από Καπούτση Σύρμω στις 11 Φεβρουαρίου 2018
Οι στίχοι των παιδιών μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά!
#2 από Αδαμίδου Σοφία στις 15 Φεβρουαρίου 2018
Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στους μαθητές μας, που κατάφεραν πραγματικά να αγγίξουν τις καρδιές μας με τις σκέψεις τους και να μας συγκινήσουν!΄Ένα μεγάλο μπράβο στις υπεύθυνες καθηγήτριες, που ξέρουν να προσεγγίζουν τις εφηβικές ψυχές και να τις κάνουν να ανθίζουν!
#3 από Τάνια Βασιλειάδου στις 16 Φεβρουαρίου 2018
‘Όταν η σχολική τάξη μετατρέπεται σε πηγή έμπνευσης, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικό! Πολλά συγχαρητήρια σε όλους!