Ένα  περιστατικό όπως αυτό που έδειξαν επιτυχημένα σε μία  ήδη βραβευμένη ταινία μικρού μήκους οι μαθητές/μαθήτριες του Λυκείου Παξών, μαζί με τις επιμέρους αναφορές τους σε καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ρατσιστικές εκδηλώσεις είναι μία πραγματικότητα σε πολλά περιβάλλοντα ακόμα και σήμερα. Όπως γνώριμη είναι και  η αλληλέγγυα ευαισθητοποίηση πολλών ανθρώπων σε τέτοια συμβάντα. Ας μην μένουνε λοιπόν στο περιθώριο της προβολής.

     Το σχολείο τελικά μου έμαθε ότι το σημαντικό είναι το μικρό. Αυτό το βλέμμα,εκείνη η συμπεριφορά των παιδιών με το ασυνείδητο μεγαλείο, η στιγμιαία αυταπάρνηση, το απροσδόκητα πηγαίο. Κάθε τι από την καθημερινότητα που κρύβει απλότητα και ίσως μεγαλείο, κάθε τι που έχει μέσα του την εν δυνάμει αλλαγή και συνήθως δεν προβάλλεται, δεν ταιριάζει σε αξιολογικές κλίμακες αλλά διδάσκει χωρίς λόγια, υπόσχεται, αλλάζει.

Δεν θέλω πια άλλα εξ ορισμού μεγάλα. Αρκούμαι στα μικρά. Μέσα σε αυτά που βρίσκεται το ηθικά καινοτόμο, η δυναμική της αλλαγής , αυτό που αποτελεί γόνιμη μνήμη και ελπίδα.

     Εκείνη την ημέρα η αίθουσα με το διαδραστικό πίνακα ήταν απασχολημένη (συνήθως είναι). Τρίτη Λυκείου Ιστορία Γενικής Παιδείας. Αφού δεν δίνουν τα  παιδιά πανελλαδικά το μάθημα με όση θεατρικότητα κι αν διέθετα, θα  λειτουργούσα ως ένα ακόμα υπνωτικό τους. Τόλμησα να πάρω την υδρόγειο  και το χάρτη. Να δείξω τις προελάσεις της Γερμανίας στο Β Παγκόσμιο.

Κι ενώ πίστευα ότι θα γελούσαν, θα κορόιδευαν αυτού του είδους την εποπτικότητα (φυσικά επιβεβαιώθηκα) αλλά τουλάχιστον κάτι θα τα κρατούσε ξύπνια, ξαφνιάστηκα  όταν θέλησαν να σηκωθούν και να επαναλάβουν την πορεία της Γερμανίας  δείχνοντάς την στο χάρτη και περιστρέφοντας ελαφρά την υδρόγειο.

Δεν ξέρω, αν ο πόλεμος κερδήθηκε, η μάχη πάντως ναι, με τη βοήθεια από το παρελθόν. Ήταν άραγε η προσλαμβάνουσα που τα ξάφνιασε, όταν απομακρύνθηκαν από την ανέπαφη επικοινωνία;

Δεν είμαι θιασώτης της επιστροφής στα παλιά αλλά της ύπαρξης του παλιού μέσα στο νέο.

Εποπτικά Μέσα ( Κατερίνα Κατσούλη, Α Λυκείου , 2ο ΓΕΛ ΓΛΥΦΑΔΑΣ Φεβρουάριος 2014)