Μακριά πολύ μακριά απ’ τη γη,
στον απέραντο ουρανό,
σ’ ένα αστέρι μακρινό,
κατοικώ με τα παιδιά μου,
τις μέρες, τις βδομάδες μου,
τους μήνες και τις εποχές.
Από το μικρό μου τ’ αστεράκι
βλέπω το κάθε τι στη γη,
βλέπω κάθε παιδάκι
και του κλείνω το ματάκι.
Σαν έρχεται η πρωτοχρονιά,
μία φορά το χρόνο,
αφήνουμε τ’αστέρι μας
κι ερχόμαστε όλοι μαζί
μ’έν’ ασημένιο πύραυλο
στην όμορφη τη γη ….
Να δούμε τα μικρά παιδιά,
να δούμε τους ανθρώπους
και να γυρίσουμε παντού,
παντού, σε όλους τους τόπους.
Να…
Συννεφάκια μου τρεχάτα
πάνω στου ουρανού τη στράτα,
πόσες μορφές αλλάζετε
κι όλο με κάτι μοιάζετε….
Να ένα καράβι! Μία αλεπού !
Να το κεφάλι του παππού!
Να ένα αμαξάκι που κυλά
σε μπαμπακένιες ρούγες!
Μα αλλάζουν όλα στο λεπτό
και τώρα βλέπω έναν αετό
που στάθηκε μεσούρανα
μ’ ολάνοιχτες φτερούγες.
Πόσες μορφές αλλάζετε
κι όλο με κάτι μοιάζετε,
συννεφάκια μου τρεχάτα
πάνω στου ουρανού τη στράτα……
Ντίνα Χατζηνικολάου.
Αναγνωστόπουλος, Β. -Τσιλιμένη, Τ. Ανθολόγιο Φθινοπωρινό για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας. Αθήνα: Καστανιώτης.
Μες στο κρύο, έξω απ’ το σπίτι,
ξένο πέταξε σπουργίτι.
Φύλλο, σπόρος πουθενά,
πώς κρυώνει και πεινά!
Το παράθυρο θ’ ανοίξω
δυο σπυράκια να του ρίξω.
–Έλα μέσα δω, πουλί,
ζεστασιά θα βρεις πολλή.
Δεν ακούει, μόνο τσιμπάει
δυο σπυράκια και πετάει.
–Ταξιδιάρικο πουλί,
πέταξε, ώρα σου καλή.
Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος
Το μεγάλο το ρολόι
τι κοιτά κα μας μηνάει
άνθρωποι μου να βιαστείτε
φεύγει ο χρόνος δεν γυρνάει.
Από την ποιητική συλλογή “Χαρταετοί στον ουρανό” της Ρένας Καρθαίου.
Από το βιβλίο του Βασίλη Αναγνωστόπουλου :”Τάσεις και εξελίξεις της παιδικής λογοτεχνίας στη δεκαετία 1970-1980″, Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 1983.
Το όνομά μου το αγαπώ
ας είναι μεγάλο ή μικρό.
Αγοράκι, κοριτσάκι,
το δικό του ονοματάκι.
Ο νονός και η νονά,
σαν με πήραν αγκαλιά,
μ’έβαλαν στην κολυμβήθρα
και με βάφτισαν στα αλήθεια.
Ένα όνομα ο καθένας,
που του δίνει σιγουριά,
και πολλές φορές είναι το ίδιο
με τον παππού και τη γιαγιά.
…
Πού πηγαίνεις σαλιγκάρι
και κουνιέσαι όλο χάρη;
Πάω να βρω το λαγό να του πω ένα μυστικό.
Το σπιτάκι σου βαρύ.
Να σε σπρώξω προς τα κει;
Σιγά θέλω να πηγαίνω και το δρόμο να διαβαίνω.
Το δικό μας τρένο τρέχει,
έχει μηχανή μεγάλη,
κάνει στάσεις και σφυρίζει,
ξεφορτώνει φεύγει πάλι.
Τσάφ τσούφ- τσαφ τσούφ
Το δικό μας τρένο τρέχει,
έχει μηχανή μεγάλη
και μπορεί και επιβάτες
κι εμπορεύματα να βάλει.
Γιώργος Σακελλαρίδης
(Από το Ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων για το Νηπιαγωγείο)
κάτω από τη μηλιά θα πέσει.
Στο ψηλό μας το βουνό
είχα τη σκηνή μου στήσει
κι έβλεπα τον ουρανό
την αυγούλα και τη δύση.
όμως βιάστηκα πολύ
έφυγε το καλοκαίρι
έπιασε ψιλή βροχή
Μετάβαση στο άρθρο»