Δεν θα σας πω για τα οφέλη τη ρύπανση και το περιβάλλον.  Όλοι τα γνωρίζουν. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποφασίσουμε. Να χωρίζουμε τα σκουπίδια μας και να τα ρίχνουμε στον ανάλογο κάδο. Όχι επειδή έχουμε ένα σκουπιδοτενεκέ σπίτι να τα πετάμε όλα μέσα, να παίρνουμε τη σακούλα και να την πετάμε στον κάδο.

Πρώτα τα χωρίζουμε, δεύτερο τα συμπιέζουμε και τρίτον ψάχνουμε κάδους ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ και τα ρίχνουμε. Σακούλες ας χρησιμοποιήσουμε αυτές που πήραμε από το Super market για το χαρτί, το πλαστικό τα μεταλλικά κουτιά και τα γυάλινα μπουκάλια.

Μετά συμπιέστε τα πλαστικά κυρίως. Δείτε  πως.

20 μπουκάλια νερού γεμίζουν 2 σακούλες

Βγάζουμε το καπάκι πιέζουμε, κρατάμε πατημένο βιδώνουμε.

τα 20 μπουκάλια συμπιεσμένα......

χωράνε σε μία σακούλα δεμένη

έτοιμοι τώρα για τον κάδο ανακύκλωσης που γράφει πλαστικά.

Εύχομαι ολόψυχα σε κάθε εκπαιδευτικό «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ» με δύναμη και υγεία.

Πρόβαλε το ρόλο του δασκάλου – εμψυχωτή, αρνήσου τη μετατροπή σου σε μικρόψυχο ελεγκτή, σε συμβολαιογράφο επιδόσεων, μην αφήνεις να σε μετατρέψουν σε κακοπληρωμένο τεχνικό χωρίς διάθεση και χαμόγελο.

Σκύψε πάνω στα παιδιά , αφουγκράσου τις ανάγκες τους, μάθε τους γράμματα. Στάσου στα ξένα παιδιά, πλησίασέ τα, κατάλαβε ότι δεν είναι αυτά το πρόβλημα, αντίθετα αυτά έχουν χίλια προβλήματα.

Δείξε στην ελληνική κοινωνία, στους εργαζόμενους, στη νεολαία, ότι απέναντι στην εκπαιδευτική πολιτική που δημιουργεί «εξεταστικά ναρκοπέδια», που ροκανίζει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς μετατρέποντας τη γνώση σε εμπόρευμα, εσύ ο εκπαιδευτικός, με τη δουλειά σου, με την ευθύνη σου, με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις σου, προβάλλεις το σχολείο των αναγκών και των οραμάτων των δικών σου και των δικών τους.

και η ανταμοιβή σου θα έρθει με λόγια σαν κι αυτά. ………..

τους καθηγητές μας. Που χάρη σε αυτούς και τη ζεστασιά τους, τώρα στέκομαι ενώπιον σας καλύτερη, συνετότερη και λίγο πιο σοφή.

Ο πρώην συνάδελφος.

Το σωστό και το λάθος στην ανατροφή των παιδιών

• Είναι καταστροφικό να δείχνουμε ότι αγαπάμε κάποιο παιδί περισσότερο από κάποιο άλλο.
• Αν ένα παιδί έχει κάποια μειονεξία (π.χ. κάποια αναπηρία) δεν του κάνουμε καλό να του δείχνουμε ότι το λυπόμαστε.
• Να μη δείχνουμε μεγάλη αδυναμία στο παιδί μας.
• Ο ρόλος του γονιού είναι να βοηθήσει το παιδί να τα καταφέρνει μόνο του, να γίνει ανεξάρτητο, αύταρκες, ικανό, δυνατό.
• Το παιδί χρειάζεται τη συμπαράσταση, τη βοήθειά μας. Ο ρόλος μας είναι να του μάθουμε τον τρόπο, όχι να του λύσουμε εμείς τις ασκήσεις του. Να το μάθουμε τα τρώει, όχι να του δίνουμε έτοιμη, μασημένη τροφή.
• Είναι καλύτερα να αφήνουμε το παιδί να υποστεί τις συνέπειες της κακής του συμπεριφοράς από το να το τιμωρήσουμε (όποτε είναι δυνατό).
• Μακάρι να έχουμε την ψυχραιμία και την ευστροφία να απαντούμε με χιούμορ σε στιγμές έντασης.
• Σε στιγμές έντασης, όταν φαίνεται αναπόφευκτη η σύγκρουση, είναι προτιμότερη η αποχώρησή μας.
• Η λέξη «πρέπει» προκαλεί αλλεργία στα παιδιά. Είναι καλύτερο να λέμε «σε παρακαλώ …κάνε αυτό» από το να πούμε «πρέπει να κάνεις αυτό».
• Τα πολλά λόγια κουράζουν το παιδί, το ίδιο και η συνεχής γκρίνια.
• Η τηλεόραση πρέπει να ανοίγει για συγκεκριμένα προγράμματα, να μην είναι συνέχεια ανοικτή.

Τα μεγάλα λάθη

• Το παραχάιδεμα (το πιο συνηθισμένο στην εποχή μας).
• Το να δίνουμε ανταλλάγματα για να αποσπούμε υποσχέσεις από το παιδί.
• Η υπερβολική αφοσίωση (πολύ συνηθισμένη σε οικογένειες με ένα παιδί), όπως και το παραχάιδεμα
• Το να δείχνουμε συνέχεια την αγωνία μας μήπως πάθει κάτι.
• Η έλλειψη αγάπης.
• Η δήλωση αφαίρεσης αγάπης (π.χ. δε σ’ αγαπώ πια).
• Το παιδί ασφυκτιά όταν είναι συνέχεια υπό επίβλεψη. Ας κάνει και λάθη, θα μάθει απ’ τα λάθη του.
• Η συνεχής επίδειξη της ανωτερότητάς μας το μειώνει, το αποθαρρύνει.
• Ο χαρακτηρισμός του παιδιού αντί για το χαρακτηρισμό των πράξεών του (π.χ. «είσαι κακό παιδί» αντί για «αυτό που έκανες είναι κακό», «είσαι βλάκας» αντί για «αυτό ήταν βλακεία») κάνει το παιδί να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση.
• Η αποθάρρυνση του παιδιού με δηλώσεις του τύπου: «δεν πρόκειται να μάθεις ποτέ σου τίποτε», «θα γίνεις ένας άχρηστος».
• Η επιμονή μας στην τυφλή υπακοή.
• Η δρακόντεια αυστηρότητα.
• Η αδιαφορία.
• Η ταπείνωση του παιδιού ή η υποτίμησή του.
• Η σωματική τιμωρία.
• Η αντεκδίκηση.
• Η τρομοκράτηση.