Το σωστό και το λάθος στην ανατροφή των παιδιών

• Είναι καταστροφικό να δείχνουμε ότι αγαπάμε κάποιο παιδί περισσότερο από κάποιο άλλο.
• Αν ένα παιδί έχει κάποια μειονεξία (π.χ. κάποια αναπηρία) δεν του κάνουμε καλό να του δείχνουμε ότι το λυπόμαστε.
• Να μη δείχνουμε μεγάλη αδυναμία στο παιδί μας.
• Ο ρόλος του γονιού είναι να βοηθήσει το παιδί να τα καταφέρνει μόνο του, να γίνει ανεξάρτητο, αύταρκες, ικανό, δυνατό.
• Το παιδί χρειάζεται τη συμπαράσταση, τη βοήθειά μας. Ο ρόλος μας είναι να του μάθουμε τον τρόπο, όχι να του λύσουμε εμείς τις ασκήσεις του. Να το μάθουμε τα τρώει, όχι να του δίνουμε έτοιμη, μασημένη τροφή.
• Είναι καλύτερα να αφήνουμε το παιδί να υποστεί τις συνέπειες της κακής του συμπεριφοράς από το να το τιμωρήσουμε (όποτε είναι δυνατό).
• Μακάρι να έχουμε την ψυχραιμία και την ευστροφία να απαντούμε με χιούμορ σε στιγμές έντασης.
• Σε στιγμές έντασης, όταν φαίνεται αναπόφευκτη η σύγκρουση, είναι προτιμότερη η αποχώρησή μας.
• Η λέξη «πρέπει» προκαλεί αλλεργία στα παιδιά. Είναι καλύτερο να λέμε «σε παρακαλώ …κάνε αυτό» από το να πούμε «πρέπει να κάνεις αυτό».
• Τα πολλά λόγια κουράζουν το παιδί, το ίδιο και η συνεχής γκρίνια.
• Η τηλεόραση πρέπει να ανοίγει για συγκεκριμένα προγράμματα, να μην είναι συνέχεια ανοικτή.

Τα μεγάλα λάθη

• Το παραχάιδεμα (το πιο συνηθισμένο στην εποχή μας).
• Το να δίνουμε ανταλλάγματα για να αποσπούμε υποσχέσεις από το παιδί.
• Η υπερβολική αφοσίωση (πολύ συνηθισμένη σε οικογένειες με ένα παιδί), όπως και το παραχάιδεμα
• Το να δείχνουμε συνέχεια την αγωνία μας μήπως πάθει κάτι.
• Η έλλειψη αγάπης.
• Η δήλωση αφαίρεσης αγάπης (π.χ. δε σ’ αγαπώ πια).
• Το παιδί ασφυκτιά όταν είναι συνέχεια υπό επίβλεψη. Ας κάνει και λάθη, θα μάθει απ’ τα λάθη του.
• Η συνεχής επίδειξη της ανωτερότητάς μας το μειώνει, το αποθαρρύνει.
• Ο χαρακτηρισμός του παιδιού αντί για το χαρακτηρισμό των πράξεών του (π.χ. «είσαι κακό παιδί» αντί για «αυτό που έκανες είναι κακό», «είσαι βλάκας» αντί για «αυτό ήταν βλακεία») κάνει το παιδί να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση.
• Η αποθάρρυνση του παιδιού με δηλώσεις του τύπου: «δεν πρόκειται να μάθεις ποτέ σου τίποτε», «θα γίνεις ένας άχρηστος».
• Η επιμονή μας στην τυφλή υπακοή.
• Η δρακόντεια αυστηρότητα.
• Η αδιαφορία.
• Η ταπείνωση του παιδιού ή η υποτίμησή του.
• Η σωματική τιμωρία.
• Η αντεκδίκηση.
• Η τρομοκράτηση.