Η 21η Μαρτίου έχει οριστεί ως Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού. Ταυτόχρονα έχει οριστεί και ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το Σχολείο μας την Τετάρτη 22 Μαρτίου στις 10:50 π.μ. διοργάνωσε εκδήλωση στο πλαίσιο της σχετικής εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (Αρ. Πρωτ. 45482/Δ2/16-03-2016).
Οι μαθητές όλων των τάξεων συγκεντρώθηκαν στο αμφιθέατρο του Σχολείου, όπου η φιλόλογος του Σχολείου κ. Αρχανιώτη Ελένη αρχικά παρουσίασε το θέμα της εκδήλωσης και στη συνέχεια με ερωταπαντήσεις οι μαθητές κάλυψαν το θέμα του ρατσισμού (αίτια, ιστορική αναδρομή, μορφές, συνέπειες, τρόποι καταπολέμησης του φαινομένου). Οι μαθητές με ιδιαίτερο ενδιαφέρον απαντούσαν στις ερωτήσεις ή έθεταν τους προβληματισμούς τους με συχνές αναφορές απ΄την καθημερινότητά τους, ξεδιπλώνοντας και τα συναισθήματά τους για τους θύτες και τα θύματα ρατσιστικών συμπεριφορών.
Στη συνέχεια παρουσιάστηκαν βίντεο σχετικά με μορφές κοινωνικού ρατσισμού. Όλοι οι μαθητές ελεύθερα τα σχολίαζαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Δεν είμαι ρατσιστής:

Παίρνουμε θέση

 

Η ανθρωπιά κάνει διακρίσεις

Βάλε το ρατσισμό στη θέση του

Επιπροσθέτως παρουσιάστηκαν ενδεικτικά εργασίες μαθητών: Σκίτσα των Δημήτρη Κοκορδέλη και Θεόδωρου Σταθελάκη, Καλλίγραμμα της Βασιλικής Χαραλάμπους, Πεζό κείμενο της Ιωάννας Σαγρή, Προσωπικά ποιήματα της Βασιλικής Χαραλάμπους, Ποιήματα απ’ το Διαδίκτυο του Κώστα Μπλαχούρα και της Ανθής Μπλαχούρα. (Παρατίθενται στη συνέχεια). Τέλος αναγνώστηκε απ’ την υπεύθυνη καθηγήτρια κ. Αρχανιώτη Ελένη το ποίημα ανώνυμου παιδιού που γράφτηκε το 2006 «Όταν γεννιέμαι είμαι μαύρος»

Και οι μαθητές άκουσαν να το τραγουδά με πολύ συγκίνηση ο Κώστας Χατζής:

 

Οι μαθητές έμαθαν, συγκινήθηκαν, ευαισθητοποιήθηκαν, προβληματίστηκαν και συμφώνησαν ο ρατσισμός είναι αγκάθι της κοινωνίας και είναι ανάγκη, αν είναι δυνατόν, να εκλείψει αφού από κάθε άποψη είναι αστήριχτος. Συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι στόχος της εκπαίδευσης και γενικότερα της παιδείας είναι ν’ αναδεικνύει τέτοια θέματα και παράλληλα καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η αρετή της ανεκτικότητας είναι απαραίτητη, αφού ζούμε σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες και καταδεικνύει μεγαλείο ψυχής και κοινωνική παιδεία.

 

Ένα προσφυγόπουλο κλαίει….
της Ιωάννας Σαγρή, Γ” τάξη

Κάνει κρύο. Η ομίχλη σκεπάζει τα πάντα. Μέσα στην καταχνιά ένα προσφυγόπουλο κλαίει.
Η Ρίμα είναι ένα δεκάχρονο κορίτσι από το Χαλέπι της Συρίας. Πάνε τρία χρόνια από τότε που άρχισε ο πόλεμος στην πατρίδα της. Οι βόμβες έπεφταν ασταμάτητα. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει. Μαζί και η ψυχή της. Φόβος και τρόμος παντού. Μπήκαν στη πόλη οι αντάρτες. Η ζωή σταμάτησε. Τα σχολεία έκλεισαν, κάθε σπίτι θρηνούσε και από ένα νεκρό. Τρία χρόνια πέρασαν έτσι, μέσα στη μαυρίλα. Δεν άντεξαν άλλο. Αποφάσισαν να φύγουν όπως-όπως. Οι γονείς της πούλησαν κι αυτοί γρήγορα-γρήγορα το ωραίο τους σπίτι για ένα κομμάτι ψωμί. Κι έβγαλαν ίσα-ίσα τα ναύλα τους…
Ο δουλέμπορος από την Τουρκία, για να τους περάσει στην απέναντι ακτή, ζητούσε 2.000 δολλάρια για τον καθένα. Το ήξεραν. Κι αυτοί ήταν τρεις στην οικογένεια. Κι ακόμη θα έπαιρναν μαζί τους και δύο μικρά, τη Σίμα και το Ζάκ, δύο ορφανά γειτονόπουλα που οι γονείς τους σκοτώθηκαν απ’τις βόμβες. Σύνολο πέντε ψυχές – 10.000 δολλάρια. Φρίκη. Όμως, τι να έκαναν;
Εδώ και τρείς μήνες άφησαν την ταλαίπωρη πατρίδα τους και πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Πήραν μαζί τους τα λιγοστά τους πράγματα, τον πόνο τους και την ορφάνια τους και ξεκίνησαν για το άγνωστο.
Ήρθαν στην Ελλάδα. Ανάσαναν. Βρήκαν ασφάλεια εδώ και μια πηγαία καλοσύνη. Η ζωή τούς χαμογέλασε ξανά. Ζούνε πολύ φτωχικά βέβαια στη μικρή σκηνή τους. Η μικρή Ρίμα κρυώνει, δεν τη φτάνει η μια κουβέρτα. Κι ο Ζακ έχει βγάλει εξανθήματα στο σώμα του από την απλυσιά. Δεν έχουν όμως παράπονο. Αρκεί που είναι ασφαλείς. Εδώ δεν πέφτουν βόμβες. Υπάρχει ζωή!
Όμως η Ρίμα δεν μπορεί να ξεχάσει. Ώρες- ώρες κρύβεται στο βάθος της σκηνής, σφίγγει το μαξιλάρι της στα χέρια και κλαίει, κλαίει με λυγμούς … Θυμάται τη γειτονιά της, όπου έπαιζε όταν ήταν μικρή. Εκεί έμεναν ο Ράμυ, ο Ζώρζ και η Νούρ .. Θυμάται το σχολείο της που έκλεισε .. Και νιώθει προδομένη, αδικημένη από τους ισχυρούς της γης. Σφίγγει τις γροθιές της κι ένα «γιατί» ξεφεύγει από τα χείλη της. Γιατί να υπάρχει πόλεμος; Γιατί να είμαστε παιχνίδι στα χέρια των ισχυρών; Καημένη Ρίμα …!!!

Δεκέμβριος 2015
Στη Συριακή γη ένα μουντό σύννεφο απλώνεται. Τα βλήματα συνεχίζουν να σχίζουν τον αέρα και οι βόμβες να πέφτουν με πάταγο. Η Ρίμα κλαίει για την προσφυγιά της.
Έρχονται Χριστούγεννα. Η γη περιμένει τη Γέννηση του Θεανθρώπου. Σε λίγο οι Άγγελοι θα ψάλουν το «επί γης ειρήνη» και ο μικρός Χριστός θα ξαναγεννηθεί μέσα στο κρύο βρώμικο στάβλο κι έπειτα θα πάρει κι Αυτός το δρόμο της προσφυγιάς.
Κουράγιο Ρίμα, Σίμα, Ζάκ. Δεν είστε μόνοι. Μαζί σας πονάει, υποφέρει, στερείται και ο Χριστός. Το Θείο Βρέφος. Διωγμένο, κυνηγημένο, προσφυγόπουλο κι Εκείνο, λίγο μετά τη Γέννηση του.
Χριστούγεννα 2015
Ένα φως λάμπει στον ουρανό. Μια ακτίνα ελπίδας ανατέλλει. Η Ρίμα χαμογελάει. Κοντά στο Θείο Βρέφος βρήκε την Αγάπη. Βρήκε την ελπίδα…..

 

       Μια τελευταία νύχτα στη Σμύρνη

    της Βασιλικής Χαραλάμπους, Γ” τάξη

Τι σου απέμεινε; Μια χούφτα λήθης!

Μια χούφτα αίμα, σκληρής δουλειάς

Κι ως τα κοιτάζεις, αναστενάζεις κι όλο ρωτάς:

Γιατί; … Γιατί;

 

Τα δάχτυλά σου μισάνοιχτα σαν ικεσία,

Κρατούν τις σφαίρες με αγωνία

Κι είναι, βλέπεις, πόνος πατρίδας!

Το σπίτι χάθηκε, που στάλα ελπίδας;

 

Πόσο τραγούδι ξόδεψες, πόση χαρά;

Ψωμί ξασφάλιζες για τα παιδιά σου.

Σταυροκοπιόσουν, ώ δύστυχε, κάθε φορά

Πάει το χώμα, πάει η καρδιά σου!

 

Πόσα ξενύχτια και αγωνία!

Έτρεμαν, φίλε, τα γόνατά σου,

Μην κλείσει η φάμπρικα, τι ειρωνεία!

Θεέ, πόσους ανθρώπους πήρες απόψε κοντά σου;

 

Βασιλική Χαραλάμπους – «Πρωϊνό ξεκίνημα»

Χάσαμε το χάμογελό μας
μες το αδιάφορο το πλήθος το, βουβό!
Φαντάσματα και γρίφοι και σκιές!
Βαδίζουμε … βαδίζουμε… που πάμε;
στο σήμερα; στο αύριο; στο χθες;

Στήσαμε εκεί καταμεσής στο δρόμο,
προσκυνητάρι, καθένας στο δικό του ιδανικό,
με την αγάπη ένα γεφύρι γκρεμισμένο,
να αιωρείται στης καρδιάς μας το κενό.

Κι έμεινε η χαρά μας μυστικό θαμμένο,
μες τους καπνούς , μες τη βιασύνη
και ξεπουλάμε κι ένα δάκρυ στεγνωμένο ,
(δεσμώτες του δικού μας ευατού)
Ξοπίσω τρέχοντας στης μοίρας μας το πεπρωμένο.

Βασιλική Χαραλάμπους – Γ’ τάξη
«Ο Τοίχος»
Ας γκρεμίσουμε τον τοίχο να ιδωθούμε,
είναι τόσα πολλά, πολλά να πούμε.
Ν’ αγγίξουμε τους τίτλους της πραγματικότητας,
είμαστε ίδιοι, αδέρφια, δίδυμοι,
τί μας κρατά δεμένους, στ’ άγγιστρο της τυπικότητας;

Απ’ το τηλέφωνο δεν πρέπει να μιλήσουμε,
προβλήματα κοινά, καυτά να συζητήσουμε.
Ακούω σχεδόν τον χτύπο της καρδιάς σου,
μένουμε δίπλα, ωσάν αδέρφια, δίδυμοι,
κι όμως, η τυπικότης κρύβει την απλή θωριά σου.

Τα χέρια μας ν’ απλώσουμε, θα αγγίξουμε,
μα οι καρδιές, ποτέ δεν μπόρεσαν να σμίξουνε.
Είναι η απόσταση του ρατσισμού μεγάλη,
για μας τους ίδιους, τα αδέρφια, τους δίδυμους,
που μας κρατά μες στης δαγκάνας την αγκάλη.

Ίδιες οι έννοιες, ίδια τα προβλήματα,
ίδια και η μοίρα που μας δένει.
Αγαπιόμαστε το ξέρουμε,
είμαστε ίδιοι, αδέρφια, δίδυμοι,
κι όμως, είμαστε τόσο ξένοι!