Αρκετές φορές παράλληλα με την παραγωγή προφορικού και γραπτού λόγου στο τέλος κάθε ενότητας στο πλαίσιο κάποιων ασκήσεων του σχολικού βιβλίου ζητείται από τους μαθητές να γράψουν κείμενο με συγκεκριμένο επικοινωνιακό λόγο ή της επιλογής τους.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της οργάνωσης και της αφήγησης ( 5η ενότητα Β’ Γυμνασίου Νεοελληνική Γλώσσα) ζήτησα απ’ τους μαθητές μου να αφηγηθούν στην τάξη την πορεία ζωής συγγενικού ή οικογενειακού προσώπου ή ακόμα να αφηγηθούν την πορεία  της δικής τους ζωής, βάζοντας βέβαια τη φαντασία τους να δουλέψει οραματιζόμενοι το μέλλον τους.

Οι εργασίες των παιδιών ήταν άκρως ενδιαφέρουσες και πολύ συγκινητικές με προσωπικές αναφορές ή αναφορές σε πολύ κοντινά τους πρόσωπα.

Φάνηκε ολοκάθαρα η αθωότητα της ηλικίας, η διαφορετική οπτική των νιάτων,  η δίψα για ζωή, η κριτική ματιά στις ενέργειες των μεγαλύτερων.

Μία απ’ τις προσπάθειες δημιουργικής γραφής είναι αυτή που ακολουθεί της Μαρίας Μπλαχούρα η οποία αναφέρεται στον ευατό της.

Εύχομαι στους μαθητές μου να πραγματώσουν τα σχέδιά τους στο ακέραιο, να κρατήσουν την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση σε αρμονία με τη λογική τους, πολλές επιτυχίες και αμέτρητες στιγμές ευτυχίας στη ζωή τους.

Ελένη Αρχανιώτη

 

 

Βιογραφία  (Μαρία Μπλαχούρα)

 

Μόλις γεννήθηκα όλα τα πρόσωπα που αντίκρισα με τρόμαξαν. Άρχισα να κλαίω το μόνο πράγμα  που έκανα καλά ως παιδί όπως και οι ζημιές.

Μετά από τέσσερα με πέντε χρόνια πήγα στο σχολείο και συγκεκριμένα στο νηπιαγωγείο. Ήμουν ντροπαλό παιδί και δεν ανοιγόμουν εύκολα. Τότε ένα κοριτσάκι με πλησίασε και μου μίλησε. Όταν άρχισε η συζήτηση εγώ αναδείχθηκα πολυλογού. Δεν σταματούσα καθόλου την κουβέντα.

Στο νηπιαγωγείο η ζωή ήταν ξέγνοιαστη. Παίζαμε , τσακωνόμασταν. Ποιός θα μου το  έλεγε πως σε μικρή ηλικία θα έκανα το μοντέλο μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια .Ή στιγμή αυτή ήταν καταπληκτική. Τελικά μετά από τον πρώτο διαγωνισμό της ζωής  μου νικήτρια βγήκε η Μαρία ένα άλλο κορίτσι. Η ανάμνηση αυτή θα μου μείνει για πάντα στο νου.

Καθώς περνούσε ο καιρός έφτασα στην τετάρτη δημοτικού. Εκεί  τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Περισσότερα μαθήματα , ασκήσεις ,διάβασμα. Έτσι αναδείχθηκα γρήγορα σε μια καλή μαθήτρια πριν καν καταλάβω , με αποτέλεσμα να φτάσω στην έκτη δημοτικού ως η επόμενη σημαιοφόρος.

Η έκτη τάξη ήταν για μένα η πιο αστεία και η πιο άσχημη από όλες. Ήταν αρκετά ευχάριστη  γιατί όταν ήρθε η 28η Οκτωβρίου και έπρεπε μνα κουβαλήσω αυτό το βαρύτατο πράγμα που λέγεται σημαία μου κόπηκαν τα  χέρια. Δεν ήταν  μόνο το βάρος  αλλά και η γκρίνια της φίλης μου Νικολέτας γιατί δυστυχώς της την έβαζα μπροστά στο πρόσωπό της. Τελικά βρήκαμε μια λύση. Καλή μεν για εμάς κακή όμως για τον διπλανό παραστάτη τον Ανδρέα ο οποίος την δέχθηκε πολλές φορές στο πρόσωπό του. Ήταν όμως  και κάποιες άσχημες στιγμές στο δημοτικό. Καθόμουν επί τρεις ολόκληρους μήνες με τον Γιάννη. Δεν είχε κάποιο πρόβλημα ο κακομοίρης απλώς δεν χωρούσαμε να βγούμε από το θρανίο. Έπρεπε πρώτα να βγει αυτός και μετά εγώ ή το αντίστροφο. Κατά τα άλλα περνούσα καλά μαζί  του , γελάγαμε συνεχώς χωρίς λόγο και άλλες φορές με παρέσερνε και εμένα η ευθυμία του.

Στο γυμνάσιο η ζωή ήταν αρκετά δύσκολη αν σκεφτεί κανείς τα μαθήματα, τις εξετάσεις, τα διαγωνίσματα.  Στο λύκειο επίσης τα πράγματα ήταν δύσκολα, όμως εκεί είχαμε πρόβλημα με τους καθηγητές. Εάν αργούσες να μπεις στην τάξη ή είχε μπει ο καθηγητή πριν από εσένα έπρεπε να πάρεις την απουσιούλα σου και να βγεις έξω. Δεν λέω στο λύκειο πέρασα πολύ καλά λόγω των καταλήψεων, των βολτών ,των σκασιαρχείων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως σε μια κατάληψη η Ράνια χάθηκε μέσα στο πλήθος και βρέθηκε στην δευτέρα λυκείου να γράφει συνθήματα στον πίνακα και στα θρανία.

Μετά το λύκειο σπούδασα και βρήκα μια δουλεία πολύ ενδιαφέρουσα. Αφού είχα κλίση προς την καταδίωξη  και την απειλή  έγινα αστυνομικός. Η καλύτερη στον χώρο της σύλληψης και της διαπραγμάτευσης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ δύο περιπτώσεις στο σώμα.  Την πρώτη περίπτωση ένας κρατούμενος το έσκασε και κρατούσε ομήρους.  Ανάμεσα σε αυτούς βρισκόταν και ο σύζυγός μου. Χωρίς να ξέρω τι να κάνω πήρα το τηλέφωνο και επικοινωνούσα με τον δράστη για τις διαπραγματεύσεις. Τελικά τον έπεισα να ελευθερώσει όλους τους ομήρους  και να μπω εγώ στην θέση τους. Όμως  ο σύζυγός μου έμεινε μέσα μαζί μου. Στο τέλος ο  δράστης αποδείχθηκε προβληματικός. Κάποια στιγμή καθώς μιλούσαμε άρχισε να κλαίει και ύστερα παραδόθηκε. Μια άλλη φορά πάλι είχα πάει σε ένα εστιατόριο. Ένας κύριος πνιγόταν από το φαγητό και προσφέρθηκα να βοηθήσω. Αφού τον έσωσα αυτός με προσκάλεσε να γευματίσω μαζί του και μου έκανε δώρο ένα ρολόι. Στην συνέχεια αποδείχθηκε εγκληματίας . Όταν  πήγα στο  τμήμα μου ανατέθηκε η εκπλήρωση μιας έρευνας σχετικά με αυτόν. Την ολοκλήρωσα με μεγάλη επιτυχία αλά με τραυματία ένα φίλο αστυνομικό το οποίο έπρεπε εγώ να πυροβολήσω για να πειστεί ο εγκληματίας πως δεν ήμουν αστυνομικός. Ευτυχώς έγινε καλά και δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα.

Πέρασα αρκετά χρόνια ως αστυνομικός και ύστερα βγήκα στην σύνταξη. Αυτό τον καιρό ζούσα ως προστάτης των ανθρώπων χωρίς σήμα και όπλο. Σήμερα είμαι ενενήντα ένα χρονών και ζω μαζί με τον γέρο άνδρα μου την ζωή με αναδρομές στο παρελθόν. Δεν με πειράζει όμως που γέρασα χαίρομαι που έζησα και ζω μια όμορφη ζωή με τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε.

Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η μοίρα. Μπορεί να ξεκινήσει από κάπου αλλού και να καταλήξει με τα ενδιαφέροντα του ή με τίποτα. Αν και κατά την γνώμη μου κανένας άνθρωπος δεν περνά τόσο άσχημα όσο λέει ή θέλει να πιστεύει. Φανταστείτε πως το λέει μια γριούλα που σε κανένα χρόνο θα φύγει. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις γνώμη για σένα, τους φίλους σου, για τον κόσμο ολόκληρο. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα φύγουμε όλοι αλλά θα ξέρουμε ότι κάναμε κάτι για εμάς , κάτι για το οποίο πρέπει να χαιρόμαστε. Ερχόμαστε στον κόσμο γιατί κάποιος μας έδωσε την ευκαιρία να γίνουμε κάτι εάν δεν αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία θα νιώσουμε άψυχοι, νεκροί κάτι που νομίζουμε πως έρχεται μόνο του ενώ στην πραγματικότητα το έχουμε φέρει εμείς. Ας  μην γίνει έτσι λοιπόν. Δεν είναι ανάγκη να δουλεύεις μόνο για να έχεις χρήματα για να ζεις καλό θα ήταν να αγαπούσες αυτό που κάνεις σαν ένας γονιός το παιδί του, σαν ένας κηπουρός το λουλούδι του, σαν ένας ζωγράφος τον πίνακά του. Μην νοσταλγείς κάτι που έγινε, μην ονειρεύεσαι κάτι να γίνει, ζήσε την ζωή σου γεμάτος ενθουσιασμό.  Ζήσε κάτι που απλώνεται μπροστά σου  , μην του κλείνεις την πόρτα σαν να σε απειλεί. Χαμογέλασέ του και θα δεις θα σου χαμογελάσει και αυτό με τον τρόπο του.

 

 

ΤΕΛΟΣ