Στο Γυμνάσιο Γαλαξειδίου φέτος γιορτάσαμε την 25η Μαρτίου διαφορετικά. Συζητήσαμε, σκεφτήκαμε, αποφασίσαμε: δεν θέλουμε να είναι κανείς θεατής – ούτε στη γιορτή, ούτε στη ζωή. Όλοι συμμετέχουμε, όλοι έχουμε φωνή. Και έτσι, αντί για μια τυπική τελετή, καθίσαμε σε κύκλο – μαθητές και καθηγητές – και μοιραστήκαμε λόγια, σκέψεις, μνήμες, χορούς και τραγούδια.
Μιλήσαμε για την Ελευθερία, την Πίστη, τον Αγώνα. Τραγουδήσαμε τραγούδια παλιά, που μιλούν ακόμα στην καρδιά μας. Διαβάσαμε κείμενα και ποιήματα, όχι για να τα απαγγείλουμε όπως σε μια παράσταση, αλλά για να τα νιώσουμε και να τα συνδέσουμε με το σήμερα.
Ιδιαίτερη στιγμή ήταν η φανταστική συνέντευξη στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Ιωάννη Μακρυγιάννη. Μαθητές-δημοσιογράφοι τούς ρώτησαν για τη ζωή, τον αγώνα, τα όνειρα. Κι εκείνοι – μέσα από τα λόγια τους, που διαβάστηκαν σαν να ήταν εδώ μαζί μας – μας μίλησαν για το χρέος, την αντοχή, την αξία του να παλεύεις για ό,τι πιστεύεις.
Και στο τέλος, σε κύκλο, κύκλος ζωής και σύνδεσης, όλα τα παιδιά του σχολείου χόρεψαν μαζί.
Μάθαμε. Όχι απλώς ημερομηνίες και ονόματα, αλλά το νόημα του αγώνα. Πως η Ιστορία δεν είναι κάτι μακρινό – είναι κομμάτι μας, ζυμωμένο με τις λέξεις μας και τις πράξεις μας. Και πως οι ήρωες του ’21 ήταν άνθρωποι – με πάθη, φόβους, όνειρα – σαν κι εμάς.
Χαρήκαμε. Γιατί συμμετείχαμε. Γιατί υπήρξαμε δημιουργικοί, ελεύθεροι, ενεργοί. Γιατί νιώσαμε πως το σχολείο μπορεί να είναι χώρος ζωντανός, αληθινός, που ενώνει το παρελθόν με το παρόν με τρόπο γόνιμο και ουσιαστικό.
Η φετινή μας γιορτή δεν ήταν απλώς ανάμνηση του χθες. Ήταν ένα μάθημα ζωής για το σήμερα και ένα κάλεσμα ευθύνης για το αύριο.
Αφήστε μια απάντηση