Συνεχίζοντας το πρόγραμμα συναισθηματικής νοημοσύνης μιλήσαμε για τη σημασία και τη δύναμη των λέξεων που χρησιμοποιούμε, όταν μιλάμε. Με βάση το βιβλίο της Ελίζαμπεθ Βέρντικ «Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουν» κουβεντιάσαμε και κάναμε κάποιες δραστηριότητες, οι οποίες μας βοήθησαν να εξωτερικεύσουμε τις δικές μας καλές ή άσχημες εμπειρίες.
Πρώτα διαβάσαμε το βιβλίο. Κατά την ανάγνωσή του τα παιδιά έλεγαν πολλές δικές τους λέξεις ανάλογες με το ύφος της συγγραφέα. Αυτές τις λέξεις τις κατέγραφα. Ακολούθησε συζήτηση, στην οποία τα παιδιά εξέφρασαν προσωπικές τους εμπειρίες με περιστατικά που είτε τους έκαναν να χαρούν είτε τους πλήγωσαν. Κυκλώσαμε με κίτρινο μαρκαδόρο- το χρώμα το επέλεξαν τα παιδιά – τις λέξεις που μας κάνουν να χαμογελούμε, όταν τις ακούμε και με κόκκινο- επίσης το χρώμα το διάλεξαν τα παιδιά- τις λέξεις που μας πληγώνουν.
Τελειώνοντας την ανάγνωση ζήτησα από τα παιδιά να γράψουν σε ένα χαρτί τρεις λέξεις που τους έχουν πει και τους άρεσε να που τις άκουσαν και τρεις λέξεις που δεν τους άρεσαν. Διαβάσαμε τα χαρτάκια τους και μαζί με τις λέξεις που κατέγραφα, όταν διαβάζαμε το βιβλίο κάναμε δυο πίνακες αναφοράς με τις «Λέξεις που χαμογελούν» και τις «Λέξεις που πληγώνουν». Αυτοί οι πίνακες χρησιμεύουν όντως ως πίνακες αναφοράς. Κάθε φορά που κάποιο παιδί θα μιλήσει άσχημα σε κάποιον συμμαθητή του, κάποιος άλλος του υποδεικνύει τους πίνακες και του λέει: «Δε μιλάμε έτσι. Το λέει και στην αφίσα!»
Επισημάναμε επίσης το γεγονός ότι πολλές φορές δε μιλάει το στόμα μας κι όμως ο άλλος καταλαβαίνει τι θέλουμε να πούμε μόνο από τις κινήσεις του σώματός μας ή τους μορφασμούς του προσώπου μας. Μοίρασα στα παιδιά μια φωτοτυπία με εικόνες ανθρώπων σε διάφορες στάσεις και αναγνωρίσαμε συναισθηματικές καταστάσεις. Κατόπιν παίξαμε ένα παιχνίδι παντομίμας. Ψιθύρισα σε κάθε παιδί ένα συναίσθημα (χαρά, λύπη, άγχος, αγωνία, περιέργεια, θυμό, αδιαφορία, κοροϊδία κ.α.) και αυτό έπρεπε να το απεικονίσει με παντομίμα. Μόλις έδωσα το σύνθημα καθένας απεικόνισε το συναίσθημα που του είχα πει ενώ άρχισαν να κινούνται ελεύθερα στο χώρο. Με το χτύπημα από το τυμπανάκι σταμάτησαν και καθένας παρατήρησε αυτόν που βρισκόταν πιο κοντά του και μετά έλεγε ένας ένας τι πίστευε ότι απεικόνιζε ο άλλος.
Παίξαμε επίσης το γνωστό παιχνίδι «Σπασμένο τηλέφωνο» και στο τέλος συζητήσαμε πώς πολλές φορές αυτά που φτάνουν στα αυτιά μας σαν λόγια του άλλου πολλές φορές είναι σαν τις λέξεις από το «σπασμένο τηλέφωνο», δηλαδή παραποιημένες και προκαλούν άδικες παρεξηγήσεις.
Τα παιδιά συνειδητοποίησαν τη δύναμη των λέξεων και των εκφράσεων στην επικοινωνία και προσπαθούν πραγματικά να βελτιώνονται.
