Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80 χρονών, με ράμματα στον αντίχειρα του, έφτασε στο νοσοκομείο. Είπε ότι ήταν βιαστικός και είπε ότι είχε κι ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.

Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε τον έβαλε να καθίσει κάπου γνωρίζοντας ότι θα έπαιρνε πάνω από μία ώρα για να τον δει κάποιος γιατρός. Τον είδε να κοιτάει επίμονα το ρολόι του και επειδή δεν ήταν και πολύ απασχολημένη αποφάσισε να δει την πληγή του. Αφού τον εξέτασε προσεκτικά, είδε ότι η πληγή στον αντίχειρα είχε επουλωθεί κι έτσι μίλησε με τους γιατρούς για να αφαιρέσουν τα ράμματα.

Ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό, αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του. Η νοσοκόμα τον ρώτησε πώς πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγός του…

Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμη ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια,

Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη και τον ρώτησε: ” Και γιατί συνεχίζεις να πηγαίνεις κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;”

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάιδεψε το χέρι της νοσοκόμας κα είπε:

“Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι.”

πηγή: Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, αλλά δε θυμάμαι τη διεύθυνση