Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Η σημερινή ημέρα θα μου μείνει αξέχαστη διότι μου συνέβησαν πολλά. Το πρωί έφτασα στο εργοτάξιο όπου και πάλι ότι είχαμε χτίσει το βράδυ γκρεμίστηκε. Το χώμα δεν κρατούσε και οι πέτρες γλιστρούσαν.

Το γιοφύρι δεν έλεγε να στεριώσει, σαν να μας κυνηγούσε κατάρα. Την στιγμή αυτή εμφανίζεται ξάφνου μπροστά μας ένα αηδόνι, το οποίο μιλούσε σαν άνθρωπος για να μας ενημερώσει ότι μόνο εάν θυσιαζόταν η γυναίκα μου, θα στέριωνε το γεφύρι. Εκείνη την στιγμή, με κατέβαλε βαθιά θλίψη καθώς συνειδητοποίησα ότι για το καλό όλων, έπρεπε να θυσιάσω την μονάκριβη γυναίκα μου. Όταν, λοιπόν, κατέφθασε στης Άρτας το ποτάμι, την κοιτούσα με απελπισία ενώ προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Η ίδια αντιλήφθηκε ότι κάτι με απασχολούσε, όμως εγώ, δεν είπα ούτε λέξη. Αυτά που ακολούθησαν ήταν απάνθρωπα. Δεν θέλω να σου περιγράψω τι συνέβη επειδή, μου είναι δύσκολο να συγχωρέσω τον εαυτό μου για αυτό που έκανα.

Τα μάτια της έλαμπαν από πάθος και αγάπη. Μα πώς το έκανα αυτό; Πραγματικά θα την σκέφτομαι για πάντα με μοναδική παρηγοριά, το ότι έγινε για το καλό όλων.

Από εργασία της μαθήτριας Μ.Γ.