ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΑΖΕΙ Η ΨΥΧΗ.ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ.
ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΣΤΕΛΝΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ.
ΕΓΚΑΡΔΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ
ΜΕ ΧΑΡΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΙ
ΛΥΠΕΣ ΝΑ ΑΦΑΙΡΟΥΝΤΑΙ
ΦΙΛΙΑ ΝΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΙ..ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ
Εδώ και χιλιάδες χρόνια το ρόδι θεωρείται, από διάφορους λαούς και πολιτισμούς, σύμβολο γονιμότητας, αφθονίας και καλοτυχίας. Θεωρείται ότι ξορκίζει την κακοδαιμονία και προσελκύει την καλή τύχη.
Πριν κατοικήσουν σε ένα νέο σπίτι, οι αρχαίοι Έλληνες έσπαγαν στο κατώφλι του ένα ρόδι, το ίδιο κάνουμε κι εμείς σήμερα και αποδεικνύεται έτσι η ιστορική συνέχεια του λαού μας.
Το σπάνε οι νεόνυμφοι στο σκαλοπάτι της οικίας των πρίν εισέλθουν σ’αυτό. Σύμβολο της καλοτυχίας, της αφθονίας και της γονιμότητας, η ροδιά λέγεται ότι γεννήθηκε στην περιοχή ανάμεσα στο Ιράν και τη Bόρεια Ινδία, για να καλλιεργηθεί αργότερα συστηματικά και στη Μεσόγειο, όπου μεταφέρθηκε από τους Φοίνικες και τους Aραβες εμπόρους. Εμείς θεωρούμε ότι η ροδιά προέρχεται από την Αιγηΐδα όπως τα περισσότερα είδη φυτών και ζώων της Ευκράτου ζώνης. Γνωστό κυρίως για τους νόστιμους τραγανούς καρπούς της, τους οποίους το έθιμο θέλει να «σπάμε» για γούρι την πρώτη μέρα του χρόνου, η ροδιά εντυπωσιάζει επίσης με την ομορφιά των πορτοκαλοκίτρινων ανθών
Το σπάσιμο του ροδιού, όμως, λαμβάνει χώρα κυρίως κάθε Πρωτοχρονιά.
Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας σπάνε το ρόδι αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου. Βγαίνουν όλοι έξω από το σπίτι πριν αλλάξει ο χρόνος, κλείνοντας όλα τα φώτα. Μόλις μπει το νέο έτος και αφού ανταλλάξουν ευχές, ο νοικοκύρης ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας που θεωρείται τυχερό, σπάει ένα ρόδι στο κατώφλι του σπιτιού και μετά μπαίνουν όλοι μέσα στο σπίτι, βάζοντας πρώτο το δεξί τους πόδι, ενέργεια που αποκαλούμε «ποδαρικό».
Σε κάποιες άλλες περιοχές το σπάσιμο του ροδιού γίνεται είτε τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς είτε αμέσως μετά την Θεία Λειτουργία την ίδια ημέρα. Στις περιοχές που σπάνε το ρόδι μετά την Θεία Λειτουργία, το έχουν πάρει μαζί τους στην εκκλησία για να ευλογηθεί. Από το έθιμο του σπασίματος του ροδιού πηγάζει η λαϊκή έκφραση: «Έσπασε το ρόδι» που σημαίνει ότι έκανε καλό ξεκίνημα.
Το Ρόδι η Ροή Δύναμη του σύμπαντος κόσμου ήταν το φρούτο της γονιμότητος στην αρχαία Ελλάδα.
Από την εποχή της αρχαιότητος, ο χυμός των σπόρων υποβαλόταν σε επεξεργασία για τη δημιουργία ανθεκτικών βαφών και μελάνης, ενώ σήμερα ο χυμός χρησιμοποιείται ευρέως στη φαρμακευτική και στην ποτοποιία.
Τα σπόρια του ροδιού γεύθηκε και η Περσεφόνη, όταν ο Πλούτωνας την πήρε μαζί του στον Κάτω Κόσμο. Για το λόγο αυτόν η κόρη της Δήμητρας καταδικάστηκε να περνάει έξι μήνες στον Άδη.
Ήταν το ‘Έμβλημα της ‘Ήρας, της Δήμητρας και της Περσεφόνης και δήλωνε την περιοδική επιστροφή της Άνοιξης και της γονιμότητας πάνω στην Γη.
Στη διάρκεια των εορτών της Δήμητρας ,τα “Θεσμοφόρια”, οι Αθηναίες έτρωγαν τα μικροσκοπικά λαμπερά σπόρια για να αποκτήσουν γονιμότητα και ευημερία. Η Αφροδίτη συνέδεσε το όνομά της με την καταγωγή του ροδιού μιάς και, όπως μας λέει ο μύθος, η ίδια φύτεψε την πρώτη ροδιά στην Κύπρο. Η Ήρα τέλος, η μητέρα των Θεών, θεωρείται η προστάτιδα του γάμου και της γονιμότητας και η ίδια κρατάει στο δεξί της χέρι ένα ρόδι.
Στην Ελληνική Μυθολογία έχουμε πολλές αναφορές στην Ροδιά. Ο πιο παλαιός μύθος είναι ίσως αυτός που συνδέει την Ροδιά με τον Ωρίωνα. Ο Ωρίων, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους και λαμπρότερους αστερισμούς, ήταν ένας πελώριος Γίγας, γιός της Γης και ξακουστός για την ομορφιά του. Ήταν λέει, άξιος κυνηγός και σκότωνε τ’ αγρίμια με χάλκινο ρόπαλο. Σύμφωνα με το Μύθο, ο Ωρίων νυμφεύθηκε την Σίδη, αλλά δεν στάθηκε τυχερός: Η Σίδη παινεύτηκε πως είναι πιό όμορφη από την Ήρα και για τιμωρία η θεά την έστειλε στον Κάτω κόσμο όπου μεταμορφώθηκε σε Ροδιά. Η Σίδη, δηλαδή το Ρόδι, συνδέεται όπως θα δούμε και παρακάτω, με την μνήμη των νεκρών στη σχέση τους με τον κάτω κόσμο. (πηγή : www.ell.gr )
Σύμφωνα με άλλους μύθους, η Ροδιά φύτρωσε από το αίμα του Ζαγρέα Διονύσου αλλά και του Αττι – Αδωνη. Επίσης στον τάφο του Πολυνείκη, του γιού του Οιδίποδα φύτρωσε, σύμφωνα με την θέληση των Ερινύων μια Ροδιά, που οι καρποί της έσταζαν αίμα όταν τους άνοιγες.
Είναι επίσης το δένδρο που φύτρωσε από το αίμα τον Διονύσου. 
Οι Ιερείς της Δήμητρας, στην Ελευσίνα, οι Ιεροφάντες, ήταν στεφανωμένοι με κλαδιά ροδιάς κατά την διάρκεια των μεγάλων μυστηρίων.
Το φρούτο το ίδιο απαγορευόταν στους μύστες γιατί, ως σύμβολο γονιμότητας, φέρει την ιδιότητα να κάνει να κατεβαίνουν οι Ψυχές στη σάρκα. (πηγή : www.ell.gr )
Το λεγόμενο Δωδεκαήμερο αρχίζει την παραμονή των Χριστουγέννων. Σύμφωνα με μύθους και παραδόσεις οι οποίοι διατηρούνται σε πολλά μέρη της Ελλάδας, πρόκειται για τις δώδεκα μέρες στις οποίες οι καλικάντζαροι παραμένουν στη γη. Ανεβαίνουν στις 24 του Δεκέμβρη και παραμένουν μέχρι και τα Θεοφάνεια.
Οι καλικάντζαροι, ή παγανά, έχουν μεγάλα αυτιά και ουρές και μοιάζουν κάπως με πιθηκοειδή. Μόνο που τα πόδια τους είναι αλογίσια, γαϊδουρινά ή τραγίσια. Το χρώμα τους είναι σκούρο καφέ. Έχουν πυκνό τρίχωμα και φοβούνται δυο πράματα: τον παπά και τη φωτιά. Ζουν στο κουκούτσι της γης. Πάνω της είναι χτισμένος ο κόσμος, όπου ζουν οι άνθρωποι. Όλο το χρόνο ασχολούνται με το πριόνισμα του χοντρού κορμού του δέντρου, που με τα κλαριά και τη φυλλωσιά του κρατά τη φλούδα της γης. Μόλις φτάσει η παραμονή των Χριστουγέννων, η φλούδα είναι έτοιμη να βουλιάξει και οι άνθρωποι να γκρεμοτσακιστούν. Σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση, η Παναγία φέρνει στον κόσμο το Χριστό, που με την καλοσύνη του στεριώνει τη γη και δεν αφήνει τον κόσμο να χαθεί. Οι άνθρωποι, για να γιορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός, πλένουν, καθαρίζουν, φτιάχνουν γλυκά. Οι καλικάντζαροι αντιλαμβάνονται τη φασαρία που γίνεται πάνω από τα κεφάλια τους και ανεβαίνουνε στη γη να δουν τι τρέχει. Δεν αφήνουν τους ανθρώπους σε χλωρό κλαρί. Τους πειράζουν, τους χορεύουν στο ταψί, τους στέλνουνε στο μύλο ενώ το σιτάρι είναι αλεσμένο, χώνονται μέσα στα ζυμάρια, μαγαρίζουν τα γλυκά, χτυπάνε την καμπάνα της εκκλησίας και γυρίζουν τα φύλλα στο βιβλίο του παπά. Ώσπου, ανήμερα των Θεοφανείων, εμφανίζεται ο παπάς με την αγιαστήρα του, χώνονται στο κουκούτσι τους και φτου κι απ’ την αρχή… (πηγή: Περί λογοτεχνίας και άλλων δαιμονίων). 
Η γριά Βάβω προσέχει μη τυχόν σβήσει η φωτιά, για να έχει ζέστη την ευλογημένη ώρα, που οι καμπάνες της εκκλησιάς του χωριού θα διαλαλήσουν μέσα στη νύχτα τη χαρμόσυνη είδηση. Παίρνει μάλιστα τα μέτρα της για τους Καλικάντζαρους. Βγαίνει έξω και βάζει στη γωνιά της σκεπής […] φαγώσιμα, ένα πιάτο με λουκάνικα ή κρέας (τσιτσί), και δίπλες ή κουλουράκια, για να χορτάσουν τα Καλκανθρωπίσματα, οι Καλκάδες και να μη θέλουν να μαγαρίσουν όλο το σπίτι. (πηγή: “Αερικά, ξωτικά και καλικάντζαροι” του Θάνου Βελλουδίου)” .Κάπως έτσι εκφράστηκαν οι μικροί μαθητές του Α2 λίγες μέρες πριν, όταν τους πρότεινα να φτιάξουμε με ανακυκλώσιμα υλικά τη φιγούρα του Άγιου που συντροφεύει τα όνειρά μας. Εκείνου που φέρνει όλη τη μαγεία των Άγιων Ημερών που θα ακολουθήσουν σε λίγον καιρό.
Σήμερα αποτελεί μία λαογραφική μορφή παγκοσμίως. Είναι η γελαστή κοκκινοφορεμένη φιγούρα του ασπρομάλλη γενειοφόρου που μοιράζει δώρα σε παιδιά και ενηλίκους που υπήρξαν «καλοί» κατά τη διάρκεια του χρόνου.
Είναι κυρίαρχο πρόσωπο του εορτασμού των Χριστουγέννων καιτης Πρωτοχρονιάς. Η γνωστή παρουσία του πάνω σε έλκηθρο που το σέρνουν ζωηρά ελάφια ή τάρανδοι που τον ταξιδεύουν σε μια νύχτα σε όλον τον κόσμο για να μοιράσει τη χαρά.
Ο Σαντα Κλαους, των Άγγλων, ο Περ Νοελ των Γάλλων, ο Σιντερ-Κλαας των Ολλανδών, ο Βαιναχτσμαν των Γερμανών, ο Λαμ-Κουνγκ-Κουνγκ των Κινέζων, ο Χοτεισο των Ιαπώνων και Μπαμπο Ναταλε των Ιταλών, είναι ακριβώς το ίδιο πρόσωπο.
Για τους Ορθόδοξους χριστιανούς ο Άι Βασίλης είναι ο Μέγας Βασίλειος, πρόσωπο ιστορικό, ο οποίος έζησε στη Καππαδοκία και αφιέρωσε σχεδόν όλη του τη ζωή στη βοήθεια προς τους συνανθρώπους του. Θεωρείται στην παγκόσμια ιστορία ως ο εμπνευστής αλλά και πρώτος δημιουργός της οργανωμένης φιλανθρωπίας.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μέγας Βασίλειος ήταν ψηλόλιγνος, με μαύρα μάτια και γένια. Εκοιμήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 378. Τη 1η Ιανουαρίου του 379, ημέρα της κηδείας του, θεωρήθηκε απ΄ όλους χριστιανικούς λαούς ότι η μέρα αυτή φέρνει ευλογία και καλή τύχη στη νέα χρονιά.
Στα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς πέρα από τα παινέματα, το κύριο πρόσωπο είναι ο Μέγας Βασίλειος, το έργο του οποίου υπενθυμίζεται στον σπιτονοικοκύρη με σκοπό να τον μιμηθεί σε ωφέλεια βεβαίως των παιδιών που τα ψάλλουν.
Τα Κάλαντα αποτελούν ευχητικά δημοτικά εγκωμιαστικά τραγούδια που ψάλλονται εθιμικά κατ΄ έτος κυρίως την παραμονή μεγάλων θρησκευτικών εορτών όπως των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς (Αγ. Βασιλείου), των Θεοφανίων, ακόμη και των Βαΐων (ή Λαζάρου), με εξαίρεση εκείνων της Μεγάλης Παρασκευής που είναι κατανυκτικά.
Κύρια παραδοσιακά μουσικά όργανα που συνοδεύουν τα κάλαντα είναι το τρίγωνο, το λαούτο, το νταούλι η τσαμπούνα, η φλογέρα κ.ά.Οι τραγουδιστές – οργανοπαίκτες των καλάντων ονομάζονται “καλαντιστές”.
Τα κάλαντα που προήλθαν από τις Βυζαντινές Καλένδες ανάγονται, κατά τύπο και όχι βεβαίως κατά περιεχόμενο, από το γνωστό έθιμο των αρχαίων Ελλήνων τηςΕιρεσιώνης.
Τα κάλαντα ψάλλονται κυρίως από παιδιά αλλά και από ώριμους άνδρες, είτε μεμονωμένα είτε κατά ομάδες που περιέρχονται οικίες, καταστήματα, δημόσιους χώρους κλπ με τη συνοδεία του πατροπαράδοτου σιδερένιου τριγώνου αλλά ενίοτε και άλλων μουσικών οργάνων (φυσαρμόνικας, ακορντεόν, τύμπανου,φλογέρας κλπ).
Κύριος σκοπός των τραγουδιών αυτών είναι μετά τις αποδιδόμενες ευχές τα “Χρόνια Πολλά” το φιλοδώρημα είτε σε χρήματα (σήμερα) είτε σε προϊόντα (παλαιότερα). Σχετική με αυτό είναι και η παρασκευή “κουλούρας” ονομαζόμενη “κολλίκι” (Βέροια) ή “κουλιαντίνα” (Σιάτιστα) και εξ αυτών οι φέροντες αυτά ονομάζονται “Κουλουράδες” ή “Φωτάδες”.
Τα κάλαντα ξεκινούν κυρίως με χαιρετισμό στη συνέχεια αναγγέλλουν τη μεγάλη χριστιανική εορτή που φθάνει και καταλήγουν σε ευχές. Χαρακτηριστικό σημείο είναι η γλώσσα στην οποία αυτά ψάλλονται, στη καθαρεύουσα, καταδηλούντα την άμεση καταγωγή τους από τους Βυζαντινούς χρόνους τις Καλένδες του Ιανουαρίου που γιορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα.
Ο μεγάλος αριθμός των διαφόρων παραλλαγών εξανάγκασε να διακρίνονται αυτά σε εθνικά ή αστικά και στα τοπικά ή παραδοσιακά (κατά περιοχή). Στα χριστουγεννιάτικα κάλαντα έχουν καταμετρηθεί περισσότερες από τριάντα παραλλαγές μόνο στον Ελλαδικό χώρο. Σήμερα εκτός των παραπάνω έχουν εισαχθεί και διάφορα αγγλοσαξωνικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, μερικά από τα οποία έχουν μεταγλωττιστεί στα ελληνικά και χρησιμοποιούνται κάποιες φορές επιπρόσθετα με τα παραδοσιακά.
Επίσης και η ημέρα που ψάλλονται τα κάλαντα σε ορισμένες περιοχές ονομάζονται “Κάλαντα” (Κόλιντα, Κόλεντας, Κόλιαντας) με εξαίρεση τη νήσο Μήλο που ψέλνονταν μόνο τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς, συντασσόμενα κάθε φορά νέα κάλαντα, με τα οποία όμως ζητούσαν οικονομική συνδρομή για κάποιο κοινωνικό σκοπό (πχ ανέγερση ή επιδιόρθωση ναού) δίδοντας και συμβουλές προς τους άρχοντες η παρατηρήσεις με σκωπτικό χαρακτήρα. Τέτοιες είναι και οι σχετικές “μαντινάδες” της Κρήτης ή “κοτσάκια” της Νάξου με σκωπτικό επίσης χαρακτήρα που ψάλλονται ως “κάλαντα”.
Πολλές φορές όταν δεν υπήρχε φιλοδώρημα ή ήταν ευτελές τότε τα παιδιά συνέχιζαν με πολύ δυνατή φωνή έξω από την οικία δίστιχα σκωπτικά, επαναλαμβανόμενα:
«Αφέντη μου στη κάπα σου χίλιες χιλιάδες ψείρες,
άλλες γεννούν, άλλες κλωσούν κι άλλες αυγά μαζώνουν!»
Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατά τους Βυζαντινούς χρόνους απαγόρευαν ή απέτρεπαν αυτό το έθιμο ως καταγόμενο από τις εορτές των ρωμαϊκών Καλενδών που είχε καταδικάσει η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος το 680 μ.Χ., αποκαλούντες τους συμμετέχοντες σ΄ αυτό “Μηναγύρτες”, κατά δε απόσπασμα του Τζέτζη (Χιλιάδ. ΙΓ’ 246 κε):
“Οπόσοι περιτρέχουσι χώρας και προσαιτούσι
και όσοι κατ΄ αρχίμηνον του Ιανουαρίου
και του Χριστού γεννήσει και Φώτων τη ημέρα
οπόσοι περιτρέχουσι τας θύρας προσαιτούντες
μετά ωδών ή επωδών ή λόγων εγκωμίων
………………………………
ούτοι αν πάντες λέγοιντο κυρίως Μηναγύρται.(πηγή : www.wikipedia.gr)
Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό για τα παιδιά από τη μαγεία των Χριστουγέννων.
Λαμπιόνια στους δρόμους, στολισμένα δέντρα, μυρωδιές από λιχουδιές που ψήνονται και χαμογελαστά πρόσωπα.
Με χαρά οι μαθήτριες Άννα, Κατερίνα και Αγγελική στρώθηκαν στη δουλειά και ιδού το αποτέλεσμα!
Η ομορφιά της παιδικής αθωότητας συνάντησε τη μαγεία των Χριστουγέννων και στο δικό μας σχολείο.
Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτή είναι η πρώτη σας δημοσίευση. Αλλάξτε την ή διαγράψτε την και αρχίστε το “Ιστολογείν”!
Συμβουλευτείτε τα αρχεία βοήθειας για την διαχείριση του ιστολογίου σας.
This is an example of a WordPress page, you could edit this to put information about yourself or your site so readers know where you are coming from. You can create as many pages like this one or sub-pages as you like and manage all of your content inside of WordPress.
Πρόσφατα σχόλια