«Mαμά, ένα παιδάκι πάει στο πάρκο!» Ένα κοριτσάκι – μαθήτρια δημοτικού- που έπαιζε σε ένα μπαλκόνι δευτέρου ορόφου της γειτονιάς μου εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα ένα μικρότερο αγοράκι, λέγοντάς του: « Εσύ θα λες ένα, δύο, τρία και εγώ πάμε!», πρόλαβε να εντοπίσει μια μαμά με ένα πιτσιρίκι στο χέρι, στο δρόμο για το πάρκο, και κατέγραψε αυτόματα την παράβαση.
Συνηθίζουμε να λέμε στους μαθητές μας ότι τον πρώτο ρόλο στην κοινωνικοποίηση του ατόμου τον έχει η οικογένεια, και μετά οι παρέες των συνομηλίκων, το σχολείο, η εκκλησία, το κράτος , οι ομάδες ένταξης, τα ΜΜΕ… Αλλά σήμερα μόνο συνειδητοποίησα -άμεσα- το μέγεθος της επίδρασης που έχει η στάση του κράτους στη διαμόρφωση της ταυτότητας του παιδιού. Γιατί, το «απαγορεύεται» που μέχρι χθες κανένα ΜΜΕ και κανένας γονέας δεν είχε καταφέρει να περάσει στα παιδιά του, το πέρασε το κράτος αυτόματα, περισσότερο στα παιδιά παρά στους μεγάλους. Γιατί οι μεγάλοι τα ξέρουν όλα. Και πορεύονται σύμφωνα με τις συνήθειές τους κατά το δοκούν. Μέχρι οι συνήθειές τους να τους κολλήσουν στον τοίχο. Αφού μόνο τότε συνειδητοποιούν, ότι όλες οι «μαγκιές» τους, αργά ή γρήγορα, καταλήγουν μπούμερανγκ.
Ενδεχομένως, λοιπόν, και να μας χρειαζόταν ένας απρόσμενος επισκέπτης , ο αόρατος κορωνοϊός Covid-19 που, ξαφνικά, βάζει φραγμούς στη γοητεία της παγκοσμιοποίησης, δημιουργεί «εθνικά σύνορα», δυναμώνει το θεσμό της οικογένειας, καταργεί την παντοδυναμία του ανθρώπου, αποδυναμώνει ή (αν πιθανολογήσουμε σκοπιμότητα) διαστρεβλώνει τον σκοπό της επιστήμης, αλλάζει τα κεκτημένα, οριοθετεί κανόνες και -κυρίως- προσδιορίζει το δικό μας μέλλον ερήμην μας.
Επιπλέον, εκ των πραγμάτων, η διαπίστωση της πλήρους αδυναμίας του ανθρώπου μπροστά στη ραγδαία μετάδοση του κορωνοϊού, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ταυτόχρονα διανύουμε την περίοδο της μεγάλης τεσσαρακοστής, μας οδηγεί – εκούσια ή ακούσια- στην ταπείνωση, καθώς τα όριά μας καθημερινά αποδεικνύονται πεπερασμένα.
Έτσι, οι χθεσινοί χαιρετισμοί στην Παναγία, που συνοψίζονται με τη φράση: «Την πάσαν ελπίδαν μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν μου υπό την σκέπην σου», παρότι οι περισσότεροι πιστοί – λόγω ανωτέρας βίας- τους παρακολούθησαν τηλεοπτικά εμπεριείχαν, εν τέλει, όλη την δυναμική της προσευχής μας.
