Οι μητέρες ξέρουν να αγχώνονται, να συμβουλεύουν, να λένε πολλά, αλλά δεν έμαθαν να προσεύχονται.
Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό.
Όχι πολλά λόγια στα παιδιά.
Τα λόγια χτυπάνε στ’ αυτιά,
ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά.
‘Οσιος Πορφύριος
πηγή:www.agiameteora.net
Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου και το έπος του ΄40 (ομιλία)
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου και, σήμερα, την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.
Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας το 1952 από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη Μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των ελλήνων απέναντι στους αλαζόνες ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.
Μία αντίσταση στην απολυταρχική βία, στην άκρως αλαζονική απαίτηση να παραδώσουμε με τη θέλησή μας τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε τα κεκτημένα με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε, είπε το περήφανο ΟΧΙ και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας, με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσει δυσάρεστα τους εισβολείς, να τους χαρίσει ιδιαίτερα ταπεινωτικές ήττες και να τους αναγκάσει να αποσυρθούν μέσα από τα αλβανικά σύνορα και να περιμένουν εκεί τη βοήθεια των συμμάχων.
Είναι όμως απαραίτητο στο σημείο αυτό να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή και να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. 28 Οκτωβρίου του 1940, στις τρεις τα ξημερώματα, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, επισκέπτεται, στην οικία του, τον πρωθυπουργό της χώρας Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε, μέσα σε τρεις ώρες, την ελεύθερη διέλευση και στάθμευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Με τη φράση «Πόλεμος λοιπόν», ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας, στο αλβανικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας, τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο.
Σε λίγες μόνο μέρες, οι εισβολείς εκδιώχθηκαν από το ελληνικό έδαφος από επιστρατευμένες κυρίως δυνάμεις, με ανεπαρκή μεταφορικά μέσα και εφοδιασμό, αλλά με τη συνδρομή των χωρικών της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο και έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στον ανεφοδιασμό. Για να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού λαού, οι ιταλοί άρχισαν τον βομβαρδισμό ελληνικών πόλεων. Η ελληνική αντεπίθεση στο μέτωπο, άρχισε στις 14 Νοεμβρίου και γρήγορα οι δυνάμεις μας διέρρηξαν την ιταλική αμυντική γραμμή και στις 22 Νοεμβρίου οι Έλληνες στρατιώτες εισέρχονταν στην Κορυτσά. Η προέλαση συνεχίστηκε αργά αλλά αποφασιστικά και στις 6 Δεκεμβρίου, ο ελληνικός στρατός καταλάμβανε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα. Στη συνέχεια ο ελληνικός στρατός πήρε στα χέρια του την πρωτοβουλία, πέρασε σε ορμητική αντεπίθεση, πέταξε τους επιδρομείς έξω από τα ελληνικά εδάφη και τους καταδίωξε μέσα στο αλβανικό έδαφος, κατατροπώνοντάς τους.
Μήπως όμως χρειάζεται να αναζητήσουμε κάποια ερμηνεία για όλα αυτά τα γεγονότα; Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα «ευχαριστώ» στην Παναγία, σ’ εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά «τα νικητήρια». Τη Σκέπη των αγωνιστών. Την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων.
Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμιών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Για τους λόγους αυτούς η Εκκλησία σήμερα, δηλαδή όλοι εμείς, ανυμνούμε τη Σκέπη της Παναγίας, και την παρακαλούμε να μας σκεπάζει πάντα με την αγάπη της και να στέκεται πάντα δίπλα, βοηθός και συμπαραστάτης στο Έθνος μας, σε κάθε καλό αγώνα, γιατί τη βοήθεια της την έχουμε το ίδιο ανάγκη και στον καιρό της ειρήνης. Ας μελετήσουμε την ιστορία μας, να γνωρίσουμε με ποιούς αγώνες των προγόνων μας μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι, αλλά και να διαβάσουμε συγκλονιστικές μαρτυρίες αγωνιστών της εθνικής αντίστασης, οι οποίοι στον υπεράνθρωπο αγώνα τους πάνω στα παγωμένα βουνά έβλεπαν την Παναγία ζωντανά και έπαιρναν κουράγιο να συνεχίσουν. Ας είναι λοιπόν η 28η Οκτωβρίου ένα έναυσμα να ασχοληθούμε όλοι περισσότερο με την ιστορία μας, ένα μνημόσυνο για όσους έπεσαν ηρωικά στον πόλεμο και μία ελάχιστη τιμή ευγνωμοσύνης στη Μητέρα μας την Παναγία.
πηγή:www.agiameteora.net
Οι απανταχού Έλληνες γιορτάζουμε τις μέρες αυτές την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940, δηλαδή της ημέρας εκείνης που σήμανε την απαρχή ενός μεγάλου και άνισου αγώνα του Έθνους μας πάνω στα κακοτράχαλα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας. Η μέρα αυτή αποτελεί όχι μόνο μια κρίσιμη καμπή στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, αλλά και σταθμό στην εξέλιξη της παγκόσμιας Ιστορίας, γιατί τότε δεν διακυβεύτηκε μονάχα η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, αλλά – χωρίς υπερβολή – εκεί στα δύσβατα ηπειρωτικά βουνά – παίχτηκε η τύχη και το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας. Συνάμα όμως, ανοίχθηκε μια καινούρια σελίδα δόξας και μεγαλείου στην Ελληνική Ιστορία, με αποτέλεσμα το ηρωικό έπος του ’40 να είναι αδιαφιλονίκητα ο φάρος εκείνος, που φωτίζει τον δρόμο της ιστορικής μοίρας του Γένους των Ελλήνων.
Ένα το χελιδόνι / κι η Άνοιξη ακριβή, / για να γυρίσει ο Ήλιος, / θέλει δουλειά πολλή./ Θέλει νεκροί χιλιάδες νά ’ναι στους Τροχούς / θέλει κι οι ζωντανοί / να δίνουν το αίμα τους, γράφει ο μεγάλος του Γένους ποιητής, εμπνεόμενος και από όσα συγκλονιστικά και ο ίδιος έζησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στο Αλβανικό μέτωπο.
Μόλις 77 χρόνια πριν – και όχι στο σκοτεινό βάθος κάποιων παρωχημένων αιώνων – ήταν που έλαμψε στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου το μεγαλείο της πολεμικής ανδρείας του ελληνικού στρατού και λαού, με αποτέλεσμα να αναθεωρηθεί από τις στρατιωτικές σχολές του κόσμου ολόκληρη η φιλοσοφία του πολέμου.
Για αυτό λοιπόν, είναι καθήκον μας να υπομιμνήσκουμε τα γεγονότα, που διαδραματίστηκαν κατά την ταραγμένη εκείνη εποχή στο πλαίσιο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφενός, για να τα γνωρίζουν και οι νεότερες γενιές, ώστε να παραδειγματίζονται και να είναι έτοιμες στη δεδομένη στιγμή να φθάσουν και – εάν οι συνθήκες είναι κατάλληλες – να ξεπεράσουν τους προγόνους τους, και αφετέρου, για να παίρνουμε -εμείς οι Έλληνες- από αυτά δύναμη και θάρρος, ώστε να αντιστεκόμαστε, όπως και στο παρελθόν, στους εχθρούς της φυλής και του Έθνους μας.
Παραμονές της κήρυξης του πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας ολόκληρη σχεδόν η ηπειρωτική Ευρώπη βρισκόταν κάτω από το χιτλερικό πέλμα. Μόνο η Αγγλία στον Βορρά και η Ελλάδα στον Νότο ήταν ακόμη ελεύθερες. Η κατάληψη της Αλβανίας το 1939 από τον Μουσολίνι αποκάλυψε τα ιταλικά σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια.
Στις 03:00 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, κόμης Γκράτσι, επέδιδε στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, Ιωάννη Μεταξά, τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε το δικαίωμα να καταλάβει ο ιταλικός στρατός στρατηγικά σημεία της ελληνικής επικράτειας, με την επισήμανση πως, αν τα ιταλικά στρατεύματα συναντήσουν αντίσταση, αυτή θα καμπτόταν με τα όπλα και η ελληνική κυβέρνηση θα έφερε ακεραία την ευθύνη για τις συνέπειες. «ΟΧΙ» ήταν η απάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού, που εκείνη τη στιγμή ενσάρκωνε την ένδοξη και μακραίωνη ιστορία του ελληνικού Έθνους. «Ούτε λόγος μπορεί να γίνει για ελεύθερη διέλευση».
Ο ίδιος ο Ιταλός πρεσβευτής περιγράφει στα απομνημονεύματά του την τελευταία στιγμή της συνομιλίας του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό ως εξής: « Ο Μεταξάς σηκώθηκε και δείχνοντάς μου πως η συνομιλία μας είχε τελειώσει, προσέθεσε: «Πολύ καλάֹ λοιπόν, έχουμε πόλεμο». Υποκλήθηκα και ανεχώρησα χωρίς να ανταλλάξουμε μεταξύ μας χειραψία».
Όταν στις 05:30 το πρωί οι σειρήνες του πολέμου άρχισαν να ηχούν, ολόκληρος ο ελληνικός λαός ξέχασε μέσα σε μια στιγμή τις επιφυλάξεις του, τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις του προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό και συσπειρώθηκε για την αντιμετώπιση του κινδύνου. Σαν μια γροθιά, με απαράμιλλο θάρρος κτυπούσε τον υπερόπτη και αλαζόνα Ιταλό εισβολέα.
Η αποκαλούμενη στα στρατιωτικά εγχειρίδια «Μάχη της Ελλάδος», που διήρκησε περισσότερο από 7 μήνες, προσγείωσε ανώμαλα τον Ιταλό δικτάτορα Μουσολίνι, ο οποίος, πριν από την επίθεση, κόμπαζε πως πρόκειται για έναν στρατιωτικό περίπατο ολίγων εικοσιτετραώρων. Ο ελληνικός στρατός της Αλβανίας με 14 μεραρχίες συνολικής δύναμης 240 χιλιάδων ανδρών κατόρθωσε να απωθήσει και να καθηλώσει βαθιά στην Αλβανία 28 ιταλικές μεραρχίες συνολικής δύναμης 563 χιλιάδων ανδρών. Η απόγνωση του Ιταλού δικτάτορα και οι συνεχείς εκκλήσεις του προς τον σύμμαχό του, Χίτλερ, για άμεση εμπλοκή του στον πόλεμο, έφεραν αποτέλεσμα. Στις 06 του Απρίλη του 1941 η Γερμανία, πριν ακόμη ξημερώσει, κτυπούσε με 1200 αεροπλάνα τον ελληνικό στρατό, που ήδη έδειχνε σημεία κόπωσης και που σε μερικές μέρες αναγκάστηκε σε υποχώρηση.
Στην Ελλάδα έμελλε τώρα να πορευθεί έναν νέο Γολγοθά, αυτόν της Γερμανικής Κατοχής. Η χώρα μοιράστηκε ανάμεσα στους Γερμανούς, στους Βουλγάρους και τους Ιταλούς. Όλοι οι πόροι ήταν στη διάθεση του κατακτητή και η πείνα εκμηδένιζε τον ελληνικό λαό, ο οποίος αναγκαζόταν να καταβάλλει στις κατοχικές δυνάμεις μεγάλα χρηματικά ποσά για τη συντήρησή τους. Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων της πείνας υπολογίζεται στις 300 περίπου χιλιάδες, ενώ άλλες 50 περίπου χιλιάδες – νέοι ως επί το πλείστον – άνθρωποι εκτελέσθηκαν από τους κατακτητές. Ωστόσο, και πάλι αντιστάθηκε σθεναρά ανατρέποντας τα σχέδια των κατακτητών.
Οι συνέπειες της λαμπρής αυτής νίκης του ελληνικού στρατού υπήρξαν καταστροφικές για τα σχέδια του Χίτλερ, που τότε ετοίμαζε πυρετωδώς την εκστρατεία του εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ίδιος ο Χίτλερ παραδέχεται πως η απροσδόκητη ήττα της συμμάχου του Ιταλίας ανάγκασε τη Γερμανία να επέμβει στην Ελλάδα καθυστερώντας κατά τρόπο καταστροφικό για τον γερμανικό στρατό την επίθεση κατά της Ρωσίας.
Αποδείχθηκε λοιπόν, για ακόμα μια φορά πως η Ελλάδα, σαν τον μυθικό Φοίνικα, ξεπερνώντας και αυτόν τον ίδιο τον εαυτό της, δεν έσβησε, δεν τρόμαξε, δεν λύγισε, δεν υπέκυψε στη βία και στη βαρβαρότητα, αλλά τόλμησε εκεί που οι άλλοι δεν τολμούσαν δίνοντας μαθήματα ηρωισμού και διδάσκοντας την ανθρωπότητα πως ελευθερία και Έλληνες ζυμώθηκαν μαζί. Για τον λόγο αυτόν λοιπόν, η σημερινή επέτειος ανήκει στα μεγάλα εκείνα γεγονότα, που νικούν τον χρόνο και που γίνονται φωτεινοί οδοδείκτες στον δρόμο των λαών. Δίδαξε διά του παραδείγματος ότι ένας λαός κερδίζει την ελευθερία του με όπλο του την αδάμαστη θέλησή του, καθώς και πως οι ψυχροί υπολογισμοί και συσχετισμοί των δυνάμεων δεν φέρνουν πάντα τη νίκη.
Σήμερα δυστυχώς τα διλήμματα για τον Ελληνισμό της Κύπρου μας είναι και πάλι τα ίδια. Ο Ασιάτης βάρβαρος εισβολέας καταπατεί με τη δύναμη των όπλων το 37% του εδάφους μας. Τα κατεχόμενα χωριά και οι πόλεις μας, οι εκκλησίες και οι τάφοι των προγόνων μας, τα βουνά και οι κάμποι μας περιμένουν την ημέρα εκείνη, που θα αποτινάξουμε τον κατακτητή, άξιοι συνεχιστές της ελληνικής ιστορίας και της ελληνικής λεβεντιάς. Ο Πενταδάκτυλος απέναντί μας, τουρκοπατημένος, αλλά βουβός και περήφανος, περιμένει από εμάς να τον απαλλάξουμε από τη μιαρή παρουσία του υπερφίαλου κατακτητή και να υψώσουμε ξανά στις πλαγιές του τη σημαία και τα λάβαρα του Έθνους μας. Επιτακτική συνεπώς προβάλλει η ανάγκη για ομοφωνία, ενότητα και κοινό αγώνα μέχρι να έλθει η ευλογημένη εκείνη ώρα, που θα κτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες των εκκλησιών σε όλα τα σκλαβωμένα χωριά μας μέχρι και το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα στην εσχατιά της Χερσονήσου της Καρπασίας.
Συμπερασματικά, η σημερινή επέτειος μας διδάσκει πως η ελευθερία κερδίζεται με αγώνες και θυσίες και όχι με σκυμμένο κεφάλι και ατέρμονα αναμονή. Άλλωστε, «ο μαντατοφόρος των καιρών μας, προκειμένου να φέρει και πάλι σ’ αυτούς, που σήμερα γυρεύουν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο, το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας», αναμένει και προαπαιτεί από εμάς, τους Έλληνες της Κύπρου και ολόκληρου του Έθνους μας, να αποδείξουμε πως ξέρουμε και να αγωνιζόμαστε, ξέρουμε και να νικούμε. Ας επιβεβαιώσουμε λοιπόν και πάλι τον κανόνα που θέλει τους Έλληνες να τολμούν εκεί που οι άλλοι δεν τολμούν, έχοντας πάντοτε κατά νουν πως σε τούτη τη γη δεν αξίζει να παραμένει κι άλλο σκλαβωμένη στον βάρβαρο Ασιάτη, που περιφέρεται αλαζονικά στα ευρωπαϊκά σαλόνια παριστάνοντας τον εξευγενισμένο νεοσουλτάνο, που θέλει να γίνει μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Επίσης, με την ευκαιρία της σημερινής επετείου, ας ευχηθούμε στον υπερήφανο ελληνικό λαό, που δυστυχώς ακόμη ταλανίζεται στη δίνη της βαριάς οικονομικής κρίσης, γρήγορη ανάκαμψη και επιστροφή στην ανάπτυξη και την ευημερία. Ευχαριστίες αναμφίβολα οφείλονται τόσο στην ελληνική κυβέρνηση όσο και στον ελληνικό λαό, ως τους μόνους ανιδιοτελείς συμπαραστάτες μας, για την τόσο πολύτιμη και αναγκαία στήριξή τους στον αγώνα που διεξάγουμε για ελευθερία και επανένωση της ιδιαίτερής μας πατρίδας, Κύπρου. Οι ευνοϊκές συγκυρίες, οι οποίες δημιουργούνται με την ύπαρξη υδρογονανθράκων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου και το ευρύτερο πολιτικό και στρατηγικό περιβάλλον, το οποίο τείνει να επαναχαράξει τα σύνορα πολλών κρατών της περιοχής μας με παγκόσμιες επιπτώσεις, ας αποτελέσουν τον καταλύτη για μια δίκαιη επίλυση του εθνικού μας θέματος προς όφελος όχι μόνο όλων των νόμιμων κατοίκων της ιδιαίτερης μας πατρίδας, αλλά και για το συμφέρον της περιφερειακής ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας.
Χρυστάλλα Γεωργίου – Μέττα
Φιλόλογος – ΛΥΚΕΙΟ ΚΥΚΚΟΥ Α΄
πηγή: Εκκλησία Κύπρου
από www.dogma.gr
Στέλιος Κούκος
Βυζαντινά Δημήτρια: Όταν η Θεσσαλονίκη γιόρταζε με την οικουμένη
26 Οκτωβρίου 2017
Τα Δημήτρια, η γιορτή του πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, ήταν μια ξεχωριστή γιορτή για όλη την οικουμένη. Στη Θεσσαλονίκη, όπως αναφέρεται στο έργο «Τιμαρίων» που γράφτηκε τον 12ο αιώνα, «συγκεντρώνονται όχι μόνο ντόπιοι και από μια φυλή, αλλά απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας και από κάθε εθνότητα – Έλληνες από κάθε τόπο, διάφορες φυλές Βουλγάρων, από αυτούς που κατοικούν ανάμεσα στο Δούναβη και τη Νότια Ρωσία, Ιταλοί, Καμπανοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Κέλτες, που ζουν πέρα από τις Άλπεις»!
Αλλά και οι κάτοικοι της πόλης ετοιμάζονταν από πολύ νωρίς για το φθινοπωρινό Πάσχα, το δικό τους Πάσχα, τη γιορτή του σωζόπολη Αγίου τους. Από τα μέσα Σεπτεμβρίου, που συμπίπτουν με τη γιορτή της Υψώσεως του Σταυρού η οποία αποτελεί και μέρα αυστηρής νηστείας, ξεκινούσε η φθινοπωρινή σαρακοστή και η πνευματική τους προετοιμασία.
Εν τω μεταξύ από όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης και με όλα τα μέσα της εποχής ξεκινούσαν οι προσκυνητές και οι έμποροι, για να βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη μία εβδομάδα τουλάχιστον πριν από τη γιορτή.
Τότε ακριβώς ξεκινούσε ουσιαστικά και το πανηγύρι των Δημητρίων, με τη λατρευτική Μεγάλη Εβδομάδα του Αγίου Δημητρίου, με ακολουθίες ανάλογες με της Μεγάλης Εβδομάδας της Ανάστασης. Μαζί μάλιστα με τη γιορτή του Αγίου είχε καθιερωθεί και ο συνεορτασμός της Θεοτόκου. Και τότε η πόλη γινόταν η ίδια μια οικουμένη, με άξιο καραβοκύρη τον νεαρό της πολιούχο -γιατί της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει τέτοιος καπετάνιος- και άξιους πηδαλιούχους τους λαμπρούς και μεγάλους της θεολόγους, τους αγίους, τους μητροπολίτες και τους εμπνευσμένους λογίους, που ήξεραν να τιμούν και να υμνούν τον προστάτη τους με λόγους, ύμνους και ωδές πνευματικές. Και έτσι γινόταν η Θεσσαλονίκη παγκόσμια πρωτεύουσα της φθινοπωρινής Λαμπρής.
Καλό φθινοπωρινό Πάσχα!
Η εισαγωγή για το αφιέρωμα με τον ομώνυμο τίτλο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής» στις 26/9/2010.
πηγή:www.pemptousia.gr
πηγή youtube
Στη μνήμη των παππούδων μας που έδωσαν τη ζωή τους και πολέμησαν στο
ηρωικό Έπος του ΄40. Τιμή και δόξα!
Η αείμνηστη Σοφία Βέμπο, η τραγουδίστρια της Νίκης, ήταν ο άνθρωπος εκείνος
ο οποίος με τα πατριωτικά του τραγούδια, ύμνησε τους αγώνες και τις θυσίες
των Ελλήνων για την Ελευθερία και την Ειρήνη, κατά τον πόλεμο του 1940, πάνω στα
αλβανικά βουνά αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Αποτέλεσε πηγή δύναμης και θάρρους για τους Έλληνες στρατιώτες στο αλβανικό
μέτωπο τους οποίους εμψύχωνε για να συνεχίσουν τον αγώνα τους.
Ας τη θυμόμαστε κατά τις επετειακές αυτές ημέρες της 28ης Οκτωβρίου και ας ακούμε τη φωνή και τα τραγούδια της
που ύμνησαν την Ελλάδα μας.
πηγή www.youtube.com
πηγή www.agiameteora.net
ελάχιστη ανταπόδοση στην τεράστια προσφορά τους. ΑΘΑΝΑΤΕΣ!
(ένα συγκινητικό κείμενο της ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ)
Είχε φασόλια μαυρομάτικα, τα μούσκεψε, έριξε ξύλα στο τζάκι, μπας και σβήσει, γιόμισε καπνούς το σπίτι, δεν καλοτράβαγε το τζάκι, άτσαλα το ‘χε χτίσει ο μακαρίτης.
Απ’ το στενόμακρο παραθύρι κοίταξε τον ουρανό, μπλαβιασμένος ο ουρανός, χιονίζει μερόνυχτα, μα δε λέει να ξεθυμάνει. Καινούργιο χιόνι πάνω στο παλιό και ο λυσσασμένος παγωμένος αγέρας, να το κάνει πάγο. Βουνά ο πάγος να παραβγαίνουν θαρρείς σε μπόι με τα κατσάβραχα.
Για τον κύρη της ξέρει, τον πήρε κοντά του ο Θεός! Θεός σχωρέσ’ τον.
Μα εκείνος που να ‘ναι; Ο γιος της, το μοναχοπαίδι της, ε, βρε παιδεμός να τον μεγαλώσει, άντρακλας έγινε, που η Παναγιά να τον φυλάει.
Κι ήταν ώρες να βρει το ταίρι του, ν’ ανοίξει κι αυτηνής το σπίτι κι η καρδιά της, μα ήρθε ο πόλεμος.
Καί τώρα που να ‘ναι;
Πήγε χωρίς βιάση, άναψε το καντήλι της. “Εγώ δεν ξέρω Παναγιά μου που ‘ναι, μα εσύ ξέρεις· μάνα και του λόγου σου νογάς από καημούς”.
Πήρε μετά μια ξεφτισμένη ρόμπα της κι άρχισε να τη ρεμπατεύει. Το χωριό, το Ηπειρώτικο χωριό δεχόταν με βόγκο το χιόνι που έπεφτε… έπεφτε… έπεφτε.
Το χιόνι έπεφτε… έπεφτε. Κόντευες να πιστεύεις πως δε θα μπορούσε η μέρα να διώξει τη νύχτα. Κι όμως ξημέρωσε και τότε τόλμησαν να ξεκινήσουν.
Μπρος ορθό εχθρικό το βουνό. Κάτω το Ηπειρώτικο χωριό, δεξιά ζερβά οι χαράδρες. Και το χιόνι να τους κόβει την ανάσα, να τους ζαλίζει, που τελειώνει το μονοπάτι, που αρχίζει η χαράδρα;
Καί πάγος κάτω, πάγος που γλιστράει, τσουλήθρα θανάτου. Κι απάνω στο βουνό, ‘κει προς την κορφή να καρτερούν τα πυρομαχικά -ζωή και θάνατος η έλλειψη τους -και τους είχαν τελειώσει. Κι αυτοί ανέβαιναν… ανέβαιναν κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο μέσα στην τόση παγωνιά είχαν ιδρώσει . Απ’ το κόπο κι απ’ τον φόβο…
Και ‘κει ήταν που και τα μουλάρια σταμάτησαν. Ή πιο σωστά πήραν τα πόδια τους τη γλιστρά της κατηφοριάς, οι ασήκωτες κάσες που ‘χαν στις πλάτες τους μετακινήθηκαν… κίνδυνος να γκρεμιστούν στο βάραθρο μαζί με τα μουλάρια. Κι απάνω στο βουνό εκεί προς την κορφή, να καρτερούν τα πυρομαχικά, ζωή και θάνατος η έλλειψη τους, και τους είχαν τελειώσει…
– “Δε φτάνουμε”, είπε ο λοχίας κι όλοι συμφώνησαν.
“Δε φτάνουμε ‘κει πάνω”.
“Να κατεβούμε στο χωριό, να ζητήσουμε παλιολινάτσες να βάλουμε στα ποδάρια των ζωντανών να μη γλιστράνε”, είπε ο δεκανέας κι όλοι το ‘δαν σα μόνη ελπίδα.
Πήρε δυο φανταράκια ο δεκανέας μαζί του και ροβόλησαν για το χωριό. Στο έμπα ήταν που αντάμωσαν τον παπά με δυο-τρεις άλλους που ασφάλιζαν γερά ένα παραθύρι της Εκκλησιάς μη τύχη και ο χιονιάς μπει μέσα.
Τους είδε να ‘ρχονται αλαλιασμένοι.
“Παιδιά, έσπασε το μέτωπο”, ρώτησε ο παπάς και κρεμάστηκαν κι οι υπόλοιποι απ’ το στόμα του. Είχε σπάσει η χολή τους, τέτοια τρομάρα!
“Παπά, το και το, γρήγορα μονάχα βρες παλιολινάτσες κι οι απάνω μείναν χωρίς βόλι”.
Είχε πιαστεί να κάθεται στο σκαμνί, της πόνεσε η μέση “έρμα γεράματα” γκρίνιαξε, τράβηξε κατά το παραθύρι, το παραθύρι, που το μαστίγωνε το χιόνι.
“Αγρίεψε ο καιρός, φύλαγε τα παιδιά μας, Παναγιά μου, ξέρεις εσύ πως…”.
Δεν απόσωσε, τους είδε εκεί στην Εκκλησιά. Λαχτάρησε. Καλά, ο παπάς να ‘ναι εκεί, η φανταρία όμως; Τυλίχτηκε σφιχτά με το χοντρό σάλι της και βγήκε κι αντάμωσε τη χιονοθύελλα. Κουβέντιαζαν έντονα, δε την κατάλαβαν.
“Να μαζώξουμε λινάτσες κι ό,τι μας βρίσκεται, μα μη θαρρείς πως τα ζωντανά δε θα γλιστράνε πάλι. Ξέρουμε από τέτοια κι έχουν χαθεί αν έχουν χαθεί ζωντανά μαζί μ’ ανθρώπους σε τούτα τα φαράγγια!”,είπε σκεφτικά ο παπάς.
“Εγώ θα σας πω και κάτι άλλο παλληκάρια: Τώρα να βαρέσουμε την καμπάνα, να καλέσουμε τις κυράδες να μας βρούνε ό,τι έχουν και δεν έχουν σε λινατσόπανα, θα κυλήσει ώρα. Άντε τα μαζώξαμε, τα πήρατε, πάτε στην ευχή του θεού. Μέχρι ν’ ανταμώσετε τους άλλους και τα ζωντανά σας βρήκε η νύχτα. Και δε δείχνει ο ουρανός να ξανοίγει, ώρα στην ώρα άλλη χιονιά έρχεται. Δε θα προκάνετε και εσείς λέτε πως βόλι πάνω στην κορφή οι φαντάροι μας δεν έχουνε βόλι, όχι οβίδες και…”.
Δεν αποτέλειωσε. Η φωνή κοφτή τον έκοψε. “Δεν προκάνουνε!!!…”.
Γύρισαν, είδαν τη γυναίκα που σίμωσε.
“Δε προκάνουνε”, ξανάπε με πεποίθηση.
“Και κυρά Σαράντη, τι λες να γίνει;” ρώτησε ο παπάς.
“Βάρα την καμπάνα, παπά μου, να μαζωχτούν οι γυναίκες. Εμείς θα ζαλωθούμε τα κιβώτια”. “Εσείς;” ξαφνιάστηκαν οι φαντάροι.
“Τα γουρουνοτσάρουχα δε γλιστράν, ξέρουμε σα τα σπιτικά μας τα μονοπάτια, “θα αντέξετε; Είναι βαριά, πες ασήκωτα”, είπε δειλά ο δεκανέας.
“Βαστάν οι καρδιές και τα κότσια τους”, είπε ο παπάς και ανακούφιση και περηφάνεια ένιωσε.
“Το λοιπόν μην αργείς παπά μου, και ξαναμούτρωσε ο καιρός”, είπε η γυναίκα και ίδια κοπελ-λίτσα τράβηξε για το σπίτι της, να βάλει τα γουρνοτσάρουχά της.
Η καμπάνα αυτοστιγμής χτύπησε δυνατά, χαρούμενα, ίδιος αναστάσιμος ο ήχος της…
Η μια πίσω απ’ την άλλη ανέβαιναν… ανέβαιναν… οι κάσες λύγιζαν τις μέσες τους, το χιόνι τις μάχονταν… ο θάνατος -το φαράγγι -δεξιά ζερβά τις παραμόνευε.
Κι αυτές ανέβαιναν… ανέβαιναν…
24 Οκτωβρίου 2017
από Κωνσταντίνα Αρκουμάνη, θεολόγο
πηγή:www.pemptousia.gr
Είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος με τον οποίο ενεργούσε ο Άγιος Νεκτάριος ως διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Τον αποκαλούσαν “παιδαγωγό της αγάπης” και δεν είχαν άδικο, αφού όταν αντιμετώπιζε αντιδραστικούς μαθητές ο Άγιος προσπαθούσε να τους συνετίσει ρίχνοντας επάνω του το φταίξιμο. Δεν χρησιμοποιούσε τις τιμωρίες ως μέσο διαπαιδαγώγησης, διότι φοβόταν ότι με αυτό το τρόπο θα δημιουργήσει ψυχολογικά τραύματα ή εμπάθεια στο παιδί. Ο Άγιος Νεκτάριος προτίμησε να πάρει επάνω του το βάρος της αμαρτίας των μαθητών του μιμούμενος τον Κύριο Ιησού Χριστό. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ένα περιστατικό σύμφωνα με το οποίο “την ώρα του κοινού δείπνου, ενώ οι άλλοι έτρωγαν, εκείνος προσευχόταν στον Θεό για το πρόβλημα και υπέβαλλε τον εαυτό του σε αυστηρή νηστεία. Το ζήτημα αυτό συγκλόνισε τη μικρή κοινότητα της Ριζαρείου. Ίσως, γιατί πρώτη φορά στη ζωή τους μαθητές και καθηγητές έβλεπαν έναν διευθυντή της Σχολής να μην ψάχνει για ευθύνες στους άλλους, αλλά στον εαυτό του. Οι μαθητές άλλαξαν ριζικά! Ο Άγιος δεν ήθελε ποτέ την εξόντωση εκείνων που παρεκτρέπονταν. Οι υπαίτιοι του επεισοδίου δεν ήθελαν να φάνε ούτε αυτοί τις ημέρες που ο Νεκτάριος δεν έτρωγε. Έκλαψαν πικρά και μεταμελήθηκαν.”[20] Οδηγούμαστε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι οι σύγχρονοι εκπαιδευτικοί αλλά και γονείς θα μπορούσαν να μιμηθούν το παράδειγμα του αγίου Νεκταρίου και δείχνοντας αγάπη και ταπείνωση στους μαθητές τους να μεταστρέφουν τη σκέψη και τον κακό τους λογισμό σε αγαθό και ωφέλιμο.
Για το ζήτημα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς οφείλουμε να απευθυνθούμε σε κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο ώστε να μας δώσουν λύσεις και να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που συναντάμε στη πορεία της ζωής μας. Ο χριστιανός ξεχωρίζει, διότι διατηρεί μια υπεύθυνη και ειλικρινής σχέση με τον Θεό – Πατέρα και μετά με τους συνανθρώπους του. Μεγαλώνοντας μέσα στην Εκκλησία μεταμορφώνεται και γίνεται ένας ώριμος άνθρωπος που δεν παρουσιάζει άλλη πίστη και άλλα έργα. Πιστεύει στον Θεό και τη διδασκαλία του και παλεύει να ζήσει με τον ίδιο τρόπο. Δεν απορρίπτει την ιατρική επιστήμη. Αντιθέτως συνδυάζει την γνώμη του γιατρού του με το βίωμα της εν Χριστώ ζωής. Έτσι, για την ψυχοπαιδαγωγική υποστήριξη των μαθητών πρέπει να αναζητήσουμε και την βοήθεια της Εκκλησίας που είναι το ιατρείο της ψυχής. Η Εκκλησία μπορεί και πρέπει να δώσει τις κατευθυντήριες γραμμές μέσα από τη διδασκαλία του Κυρίου, ώστε να καταφέρει ο άνθρωπος να διαχειριστεί τις φουρτούνες της ζωής.
Το θέμα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς και γενικότερα ότι έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του ανθρώπου οφείλουμε να ξεκινούμε πάντα από τη δημιουργία του ανθρώπου. Το αρχέτυπο του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο Θεός ο οποίος αποκαλύφθηκε στη Γραφή ως Τριαδικός Θεός , εφόσον γνωρίζουμε από την Παλαιά διαθήκη ότι ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού. Με άλλα λόγια, ο Θεός είναι τρία πρόσωπα ενωμένα μεταξύ τους σε μια απόλυτη κοινωνία αγάπης ως μια θεότητα. Ο άνθρωπος είναι εικόνα του Τριαδικού Θεού ο οποίος υπάρχει μέσα σε μια απόλυτη αγάπη κοινωνίας των τριών προσώπων της θεότητας. Αφού αυτό είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου, έτσι θα πρέπει να είναι και ο άνθρωπος, αφού πλάστηκε από τον Θεό.[21]
Στη συνέχεια, με την πτώση του ανθρώπου διασπάστηκε αυτή η εικόνα και εκείνο το οποίο φάνηκε ως αποτέλεσμα της συντριβής της εικόνας ήταν η απομόνωση του ανθρώπου από τον άλλον άνθρωπο. Διακόπηκε η αγάπη προς τον άλλον άνθρωπο και ο άνθρωπος απομονώθηκε, κλείστηκε στον εαυτό του, αποχωρίσθηκε από τον άλλον άνθρωπο και λειτούργησε πλέον με εγωιστικό τρόπο. Ο Χριστός ως νέος Αδάμ έρχεται στη γη για να μας δείξει τον τρόπο που πρέπει να ζούμε και δίδει στον άνθρωπο μια και μοναδική εντολή, την εντολή της αγάπης.[22] Ηθεμελιώδης εξίσωση της ζωής είναι αυτή : “αγαπώ, άρα υπάρχω”![23]
[21] Μαντζαρίδη Γ., Κοινωνιολογία του χριστιανισμού, Εκδόσεις Π. Πουρναρά Θεσσαλονίκη 2010, σ. 194
[22] Πρωτοπρεσβυτέρου Καλλιακμάνη Β., Από το φόβο στην αγάπη, Εκδόσεις Πουρναρά Θεσ/νίκη 2009, σ. 139
[23] Μπέγζος Μ., Παπαθανασίου Α.,Θέματα χριστιανικής ηθικής, Εκδόσεις σ. 107
Άγιος Δημήτριος: Γιατί θεωρείται προστάτης της Θεσσαλονίκης
Λίγες πόλεις έχουν τόσο στενή σχέση με τον προστάτη Άγιο τους όπως έχει η Θεσσαλονίκη με τον Άγιο Δημήτριο. Ο Άγιος Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυρας και Μυροβλύτης, καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη από αριστοκρατική οικογένεια.
Ο Άγιος Δημήτριος θεωρείται προστάτης και πολιούχος της Θεσσαλονίκης. Με τη βοήθεια του Αγίου η πόλη σώθηκε πολλές φορές από τις επιδρομές των Αβάρων, των Σλάβων και των Βουλγάρων. Οι υπερασπιστές της διηγούνταν πολλές φορές ότι έβλεπαν έναν πολεμιστή πάνω στο άλογο του να προχωρεί μπροστά στα πλήθη και να καταδιώκει με το ξίφος του τους εχθρούς. Με αυτή την μορφή παρουσιάζεται και από τη βυζαντινή αγιογραφία.
Οι μαρτυρίες λένε ότι δεν τον έβλεπαν σε όνειρο, αλλά τον έβλεπαν στην πραγματικότητα αυτόν τον ίδιον να μάχεται μεταξύ των στρατιωτών, να προηγείται και να οδηγεί αυτούς στην νίκη και στην σωτηρία.
Και άλλοτε τον έβλεπαν επάνω στα τείχη όμοιον προς οπλίτη πλήττοντα με το ξίφος του τους βαρβάρους. Άλλοτε τον έβλεπαν ενδεδυμένο με χλαίναν επί του πολεμικού του ίππου και κραδαίνοντα την αήττητον λόγχην του να προηγείται στις εξόδους εναντίον των πολιορκητών. Άλλοτε πάλιν φορών λευκή χλαμύδα διατρέχει το τείχος και έπειτα τρέχει επί της θαλάσσης δρομαίως περιπατών ως επί στερεού εδάφους και διασκορπίζει τον στόλο των βαρβαρικών μονοξύλων.
Και δεν τον έβλεπαν τον Αθλοφόρο μόνο οι πιστοί αλλά και αυτοί οι εχθροί. Όταν, μάλιστα, τους ρωτούσαν μετά τη νίκη γιατί έφυγαν εκείνοι έλεγαν: «Είδομεν ένα άνδρα ξανθόν και λαμπρόν, ο οποίος εκάθητο επί λευκού ίππου και εφόρει ιμάτιον λευκόν».
Αξίζει να αναφέρουμε ότι την ημέρα της γιορτής του Αγίου, στις 26 Οκτωβρίου 1912, ο ελληνικός στρατός μπήκε νικητής στη Θεσσαλονίκη ελευθερώνοντας την από τους Τούρκους.
Απολυτίκιο
Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον η οικουμένη.
Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες
την έπαρσιν εν τω σταδίω θάρρυνας τον Νέστορα, ούτως
`Αγιε Μεγαλομάρτυς, Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε
δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Μετάφραση
Εσένα η οικουμένη βρήκε μεγάλο προστάτη στους κινδύνους.
Νικητή, εσύ που νικούσες τους ειδωλολάτρες. Διότι όπως του Λυαίου γκρέμισες την περηφάνια, αφού έδωσες θάρρος στο Νέστορα, έτσι
‘Αγιε Μεγαλομάρτυρα, Δημήτριε, να παρακαλείς το Χριστό, το Θεό μας,
για να μας δίνει το μεγάλο του έλεος.
Μπορούμε να δούμε και από άλλη οπτική τη σχέση του ανθρώπου με το
περιβάλλον και την προσφορά του σε όλες τις εποχές και σε όλες τις ηλικίες
των ανθρώπων. Η συμβολή του δάσους στη ζωή και στον πολιτισμό!
Η γενναιοδωρία της προσφοράς χωρίς ανταλλάγματα!!
Παναγιωτακοπούλου Ειρήνη,φιλόλογος, Μ.Εd
Διδάσκει στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Πρόσφατα σχόλια