Μετά τον Μικρό Πρίγκιπα… Εικονογραφημένο!

Βιβλίο: Μετά τον Μικρό Πρίγκιπα (Συγγραφέας: Ελένη Α. Ηλία, Εξώφυλλο/Σκίτσα: Λήδα Βαρβαρούση, Εκδότης: Ηριδανός, Αθήνα, 2012).

Εικονογράφηση του βιβλίου από αναγνώστες νηπιακής ηλικίας:

 

Μέρος Α΄

κεφ.: Φτάνοντας στην «έρημο»

Έχω φτάσει σε τούτη την παραλία, την ήσυχη το Καλοκαίρι κι ερημική τις υπόλοιπες εποχές… (σ. 11).

 

κεφ.: Υπόσχεση

Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο, κυριολεκτικά όρμησα προς το μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία (σ. 13).

 

κεφ.: Το δώρο του δειλινού

Ένα κοριτσάκι ως πέντε-έξι χρονών βγαίνει από το νερό…  (σ. 15).

 

-Από πού έρχεσαι; ……………

-Από το νησί με τον κήπο  (ό.π., σ. 16).

 

κεφ.: Ο κήπος των αισθήσεων

Αναζητώντας τον αόρατο τραγουδιστή, εξερευνούσα εκστασιασμένη τους χοντρούς κορμούς… Τελικά εντόπιζα με πολύ κόπο ένa-ένα τα μέλη μιας πολυπληθούς χορωδίας… (σ. 18).

 

Όλα τα παιδιά του οικισμού συγκεντρώνονταν εδώ, για να νιώσουν τον ενθουσιασμό των πειρατών που έβρισκαν κρυμμένους θησαυρούς (ό.π.)

 

Κι ο πολυτιμότερος θησαυρός του κήπου μου δεν ήταν άλλος από τα τζιτζίκια, που τα φυλακίζαμε μέσα σε σκοτεινά σπιρτόκουτα (ό.π.)

 

… προτιμούσα να παίζω με τις φιλενάδες μου, τις πορτοκαλιές, άκακες πασχαλίτσες (σ. 19).

 

…δεν έμπαινα ποτέ στο χώρο όπου έπεφτε ο ίσκιος από το πυκνό φύλλωμα της τεράστιας συκιάς…  Για μένα ήταν το πανίσχυρο βασίλειο τεράστιων εντόμων, που πραγματοποιούσαν μαζικά θορυβώδεις επιθέσεις εναντίον όποιου θεωρούσαν εισβολέα… (ό.π.)

 

Στις αναμνήσεις μου …  χωρούσαν και άπειρα άλλα. Τα τεράστια σαλιγκάρια με τα τόσο καλόγουστα χρωματισμένα καβούκια τους… (σ. 20).

 

Η ξύλινη κούνια που κρεμόταν με χοντρά σκοινιά απ’ τα κλαριά της ψηλότερης ακακίας (ό.π.).

 

Ένιωθα βέβαιη πως άκουγα την ίδια την καρδιά του κήπου, που διαλαλούσε την αγάπη του για μένα (ό.π.)

 

κεφ.: Ένα αντίο σε εκκρεμότητα

Ταξίδεψα με τους γονείς μου μακριά απ’ το νησί, για να δούμε τον άρρωστο παππού (σ. 21).

 

Κι όταν επιτέλους τα βλέφαρά μου έγειραν βαριά, ονειρεύτηκα ό,τι επιθυμούσα περισσότερο, το αντάμωμα μαζί του  (ό.π.)

 

-Ο μπαμπάς; Ρώτησα και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν…

-Έφυγε για το νησί  (ό.π.).

 

Μεταγωγικά αεροπλάνα και αρματαγωγά πλοία μετέφεραν στο νησί στρατιωτικές δυνάμεις… (σ. 22)

 

Το Σεπτέμβρη που όλα ήταν πια ήρεμα, αντί να φύγουμε για το νησί, ξεκίνησα μαθήματα σε καινούριο σχολείο… (ό.π.)

 

Μέρος Β΄

κεφ.: Φόβος

…τα φυτά δέχονταν καθημερινά μεγάλες ποσότητες χημικών ουσιών… (σ. 25).

 

-Δεν είναι μέρος εδώ για παιχνίδι μικρή, το μάλωναν αυστηρά οι ηλικιωμένοι (ό.π.).

 

-Άμυαλο παιδί! Κατέληγαν πάντα οι κάτοικοι… (ό.π.).

 

Ο κήπος τότε ανάσανε λυτρωμένος, σκορπίζοντας παντού απλόχερα το άρωμά του και στολίστηκε με τα λαμπερότερα χρώματα… (σ. 26).

 

κεφ.: Οι Παντογνώστες

… άρχισαν να πετσοκόβουν τις δύστυχες τριανταφυλλιές (σ. 29).

 

Πάνω στη μανία τους για το τερατώδες αποτέλεσμα, που το καταλόγιζαν ο ένας στον άλλο, προκαλούσαν όλο και μεγαλύτερες καταστροφές. (ό.π.)

 

Έτσι μαρτύρησαν οι τριανταφυλλιές. Το Κοριτσάκι κι όλα τ’ άλλα πλάσματα του κήπου τις θρήνησαν για καιρό (ό.π.)

 

κεφ.: Ο Ασήμαντος

Το κοριτσάκι άργησε να διαπιστώσει ότι ο άντρας κρυβόταν ανάμεσα στις πικροδάφνες, για να παρακολουθεί τους γείτονες (σ. 30).

 

-Τον μπαμπά μας δεν τον φοβούνται πια.

-Δεν τον υπολογίζουν, δεν είναι σπουδαίος.

-Είμαστε τα παιδιά ενός ασήμαντου ανθρώπου. Τι κρίμα!… (σ. 31)

 

Πριν φύγει οριστικά, μπήκε έξαλλος στο παρτέρι με τα μοσχομπίζελα κι άρχισε να τα ποδοπατά και να τα κλωτσά μανιασμένα. (ό.π.)

 

κεφ.: Η Πολυάσχολη

-Καλώς ήρθατε, είπε ευγενικά το Κοριτσάκι στην κοπέλα, που πλησίαζε προς το σπίτι, κρατώντας μια μοντέρνα τσάντα κ ένα κομψό βαλιτσάκι ( σ. 33).

 

Το Κοριτσάκι, όποτε την έβλεπε να βγαίνει για τις δουλειές της, την πλησίαζε με την ελπίδα να της μιλήσει για τον κήπο (ό.π.).

 

…η γυναίκα άφησε το σπίτι αιφνιδίως… (σ. 34).

 

κεφ.: Άνθρωποι με οθόνες

Την πολυάσχολη κυρία, διαδέχτηκε μια τετραμελής οικογένεια (σ. 35).

 

Το Κοριτσάκι, όταν είδε πως τα δίδυμα δωδεκάχρονα παιδιά τους ήταν αρκετά ψηλότερα από κείνο, υπολόγιζε πως θα φτάνουν άνετα τα τζιτζίκια πάνω στους κορμούς των δέντρων (ό.π.).

 

Όποτε περνούσαν ανάμεσα στις ακακίες, τα κεφάλια τους ήταν σκυμμένα πάνω στις μικροσκοπικές, φορητές οθόνες που κρατούσαν (ό.π.).

 

Όλη η οικογένεια περνούσε τον περισσότερο χρόνο της πάνω σε παρόμοιες, μεγαλύτερες σε μέγεθος οθόνες (ό.π.).

 

κεφ.: Καταναλωτές

…στο παρτέρι που άνθιζαν άλλοτε οι τριανταφυλλιές, απέμειναν στοιβαγμένα πολλά ακόμη αντικείμενα (σ. 37).

 

Προς το παρόν θα μπορούσαν να παίζουν κρυφτό ανάμεσα στα τεράστια πακέτα (ό.π.).

 

-… Παίζουμε καλύτερα διαφημίσεις; (ό.π.)

 

Όσο ο καιρός περνούσε τόσο ο χώρος του κήπου και μαζί και οι δυνατότητες για παιχνίδι περιορίζονταν δραματικά (σ. 38).

 

Έτσι ο κήπος δεν άργησε να μετατραπεί σε σκουπιδότοπο (σ. 39)

 

κεφ.: Διάσημος

…στο σπίτι εγκαταστάθηκε ο νέος του κάτοικος. Διάφοροι άνθρωποι με μικρόφωνα, κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, άρχισαν να πηγαινοέρχονται, να τον φωτογραφίζουν, να του παίρνουν συνεντεύξεις (σ. 40).

 

-Σκούρα τα βλέπω τα πράγματα, φώναξε το δέντρο στις ακακίες (σ. 42).

 

…το Κοριτσάκι κούρνιασε στην αγκαλιά που έφτιαχναν με τους κορμούς τους οι τρεις ακακίες κι έκλαψε καθισμένο στο χώμα ώσπου αποκοιμήθηκε (σ. 43).

 

Το επόμενο σχέδιο του διάσημου ήταν μια πισίνα ακριβώς στο κέντρο του κήπου. (ό.π.)

 

Μέρος Γ΄

κεφ.: Η αποκάλυψη

Οι γλάροι πετούσαν για ώρα… Βλέποντας το Κοριτσάκι πολύ το συμπόνεσαν και κρώζοντας έσπασαν πρώτοι τη σιωπή:

-Έλα μαζί μας Κοριτσάκι (σ. 45).

 

-Αφού περιπλανήθηκε στο σύμπαν και στη γη, στη μεγαλύτερή της έρημο συνάντησε έναν άντρα. Προσπαθούσε μόνος να επισκευάσει το αεροπλάνο του… (σ. 46).

 

κεφ.: Η συνάντηση

Πήρα το Κοριτσάκι απ’ το χέρι, αποφασισμένη να συναντήσουμε την Αλεπού μαζί…  Φτάνοντας εκεί, μου φάνηκε σαν να μας περίμενε (σ. 47).

 

-Η θάλασσα είναι μία και φτάνει παντού, μου απάντησε η Αλεπού (σ. 48).

 

κεφ.: Επιστροφή

Το μόνο που βλέπω καθαρά είναι η εικόνα της … να κείτεται πάνω στο δρόμο (σ. 49).

 

Ίσως βγήκε εκεί στην άσφαλτο, για να με υποδεχθεί (σσ. 49-50).

 

Μα ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια. Πρώτη φορά τα βλέπω τόσο λαμπερά… Έχω την εντύπωση πως αν απλώσω το χέρι μου, θα τ’ αγγίξω (σ. 50).

 

Μα πότε πρόλαβαν να συγκεντρωθούν τόσοι άνθρωποι, τέτοια ώρα, σε αυτόν τον εξοχικό δρόμο …; ( ό.π.)

 

Έχουμε περιτριγυρίσει το σώμα της Αλεπούς. Το κοιτάζουμε τρυφερά. (ό.π.)

 

Επίλογος

Από εκείνη τη στιγμή δεν έχω αποχωριστεί ποτέ το Κοριτσάκι…  (σ. 52).

 

Στον κήπο μας βρίσκεται και μια φωλιά, για να έρχεται η Αλεπού, όποτε θέλει (ό. π.).