Μια δύσκολη μέρα μετράει τα τελευταία της λεπτά. Δεν έχω διάθεση να ανοίξω βιβλίο ή να ελέγξω τα μεθαυριανά θέματα. Μάλλον θα το αφήσω για αύριο. Για μια ακόμα φορά…με ξεγελάω και κάνω αυτό που μου αρέσει. Γράφω…

Θυμάμαι σαν μαθητής τις “βασιλόπιτες”. Όλοι οι σύλλογοι κόβανε μέχρι τα τέλη Φλεβάρη τις βασιλόπιτες τους. Και για κάποιο λόγο που δεν ξέρω η τηλεόραση έδειχνε ανελλιπώς όλες τις “κοπές βασιλόπιτας.”

Στο σχολείο σαν υπεύθυνος τμήματος θέλω να κόβω τη βασιλόπιτα. Είναι μια στιγμή προσφοράς, και σαν τέτοια μου αρέσει. Η κυνική πλευρά του θέματος, λέει ότι χάνουν μάθημα. Όμως νομίζω ότι είναι μια διαδικασία που φέρνει μαθητές καθηγητές πιο κοντά.

Φέτος αργήσαμε λίγο αλλά τη κόψαμε. Έτσι αφού την απαθανατίσαμε…τη φάγαμε. Απλό είναι. Να σας δείξω τι εννοώ.

Κάπως έτσι ξεκίνησε. Το “Ι” κουνήθηκε λίγο αλλά ήταν εκεί

Μετά τις σχετικές ευχές άρχισε η κοπή. Να σας δείξω τις φωτογραφίες που τα λένε όλα.

Νομίζω ότι αυτές είναι από τις ομορφότερες φωτογραφίες που δείχνει ακριβώς την έννοια της προσφοράς. Και αυτό για εμένα είναι η κοπή της πίτας. Μια ειλικρινής ευχή για τη χρονιά που ξεκίνησε και ένα κομάτι πίτας.  Αυτές τις υπέροχες φωτό τις οφείλουμε στην Ελλη.

Εδώ ακόμα και όταν έπαιρνε το κομάτι της δεν έβγαλε το μάτι από τη κάμερα.

Τι μένει λοιπόν να πούμε… Χρόνια πολλά σε όλους… καλή χρονιά και ότι επιθυμεί ο καθένας.

Τη καλησπέρα μου.