Κείμενα

Για τις Πανελλήνιες, όλοι έχουμε άποψη. Και όλοι σαν ειδικοί έχουμε κάτι να πούμε. Όμως πολλές φορές ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό. Όλους εκείνους τους μαθητές που διαγωνίζονται στις Πανελλήνιες. Συνήθως τους ρωτάμε πως γράψανε και μέχρι εκεί. Σπάνια ρωτάμε τι συναισθήματα τους προκαλεί όλη αυτή η διαδικασία.

Βρήκα – εκ λάθους όπως αποδείχτηκε αλλά ευτυχές λάθος –  ένα κείμενο της τελειόφοιτης της Σχολής μας και μέλους της περυσινής δημοσιογραφικής ομάδας της τάξης – Χριστίνας Καλιαμπάκου ένα κείμενο στο Echo D’ Eugene το οποίο ακολουθεί. Καλό θα είναι αυτό το κείμενο να το διαβάσουν όλοι οι γονείς, αλλά και όσοι έχουν παιδιά που θα δώσουν εξετάσεις. Θα τους βοηθήσει να καταλάβουν πολλά πράγματα.

Σίγουρα πρέπει να το διαβάσουν από το Υπουργείο Παιδείας μήπως εκτός από λόγια, καταλάβουν τι σημαίνουν αυτές οι εξετάσεις.

Πριν “φύγω από τη μέση” το μόνο που μπορώ να πω είναι να ευχηθώ σε όλα τα παιδιά να έχουν καλά αποτελέσματα και μέσα από αυτές τις εξετάσεις να μπορέσουν να έρθουν πιο κοντά στα όνειρά τους.

Λίγο πριν την ανακοίνωση των βαθμών στις πανελλήνιες…

Τώρα που εσείς διαβάζετε αυτό εδώ το κειμενάκι, εγώ ήδη γνωρίζω αν η απροσεξία μου στη φυσική μου στέρησε την Iατρική Αθήνας, αν η απροσεξία τους στη βιολογία με απέκλεισε από κάθε Iατρική , αν έτυχα σε καλό διορθωτή στην έκθεση και σεβάστηκε τον προσωπικό μου τρόπο γραφής, αν στον όλεθρο των μαθηματικών είχα αξιοπρεπή παρουσία, αν …αν …αν…, αν τελικά θα μπω στο Πολυτεχνείο.

Δυστυχώς αυτό είναι οι Πανελλήνιες. Ένα μεγάλο ΑΝ.  Δώδεκα χρόνια στα σχολεία για να αντικρίσω αυτό το τεράστιο ΑΝ το τελευταίο καλοκαίρι και να το αφήσω να εισβάλει με το μοναδικό του τρόπο στη ζωή και στο μέλλον μου. Όχι…  Σε καμία περίπτωση τα δώδεκα αυτά χρόνια δεν λήφθηκαν υπόψη, όταν το υποερώτημα Β3 των μιγαδικών άρχισε να ταλανίζει το μυαλό μου και να ψάχνει σε κάθε γωνιά που είχε συσσωρευτεί έστω και λίγη γνώση για να βρει τη λύση, χωρίς τελικά να τη βρίσκει. Όχι… Σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα ότι τα δώδεκα αυτά χρόνια με βοήθησαν να αντιμετωπίσω τον κύλινδρο στη φυσική, μάλλον περισσότερο μία έμπνευση της στιγμής ήταν. Και σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα να εξετάζονται οι ικανότητες μου, οι γνώσεις μου , η προσωπικότητά μου που θα μου εξασφάλιζαν πιθανώς μία θέση στην ανώτερη εκπαίδευση.

Ο μαθηματικός μου είχε πει σε εμένα και στους γονείς μου στην αρχή της χρονιάς: «Οι διαβασμένοι ανταμείβονται, οι εξετάσεις είναι δίκαιες». Έξυπνος άνθρωπος. Του τρέφω μεγάλη συμπάθεια και του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη! Όμως η παρατήρηση αυτή δεν αποδείχθηκε και πολύ εύστοχη τελικά. Τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια. Πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι δεν μιλάω με οργή. Δεν προσπαθώ να αποδώσω κάπου τις ευθύνες πιθανής αποτυχίας! Δεν πιστεύω ότι απέτυχα σε αυτές τις εξετάσεις, αλλά σίγουρα δεν ανταμείφθηκα. Δεν εναντιώνομαι άσκοπα στο θεσμό των Πανελληνίων. Εξάλλου τι νόημα θα είχε; Ούτε η πρώτη θα ήμουν ούτε η τελευταία. Εμένα άλλο είναι το πρόβλημά μου. Δώδεκα χρόνια διαβάσματος και ένας χρόνος υπεράνθρωπης, το λιγότερο, προσπάθειας ταπεινώνονται μπροστά σε μία ελλιπή εκφώνηση, σε μία, μάλλον λόγω κούρασης, απρόσεκτη ενέργεια, σε ένα θέμα πέρα από τη λογική της ύλης. Μάλλον δεν ήμουν και πολύ καλή μηχανή. Μάλλον σε αυτό δεν τα κατάφερα και πολύ καλά. Αν και έγινα σκληρή, πολύ θα έλεγα , φαίνεται πως δεν απαλλάχθηκα από κάθε συναίσθημα. Είδα τη χρονιά αυτή σαν ευκαιρία να δώσω ότι περισσότερο μπορούσα. Σαν μία πολύ προσωπική πρόκληση. Άγχος, υπερβολικό διάβασμα και μαύρο δάκρυ χαρακτήριζαν τα βράδια μου και ορισμένα πρωινά μου. Ακούγεται πολύ τραγικό και ίσως να ήταν… όμως όλα αυτά τα επισκίαζε μία ανεξάντλητη θέληση να φτάσω ως το τέλος και μάλιστα να βγω και νικήτρια! Ούτε τις πιο δύσκολες στιγμές η θέληση μου αυτή δεν κατατροπώθηκε από τις απάνθρωπες απαιτήσεις τους.  Ώρες ώρες μου άρεσε κιόλας, μου έδινε μία ικανοποίηση το γεγονός ότι έκανα «θυσίες» και «αγωνιζόμουν» για κάτι που στο κάτω κάτω ήθελα πολύ…. Τι ήταν όμως τελικά αυτό που ήθελα τόσο; Όχι απαραίτητα μία συγκεκριμένη σχολή, αλλά η αναγνώριση της προσπάθειάς μου και της προσήλωσης μου.. η οποία ποτέ δεν ήρθε. Και δεν αναφέρομαι στον περίγυρό μου… Όχι, αυτοί ίσα ίσα θαύμασαν την πορεία μου. Αναφέρομαι στον εαυτό μου… που ένιωσε να φτάνει στην πηγή χωρίς να πίνει νερό. Που διατήρησε μέχρι τέλους την ανθρώπινη αδυναμία του και δεν μπόρεσε με την απαιτούμενη ψυχρότητα να αντιμετωπίσει τα αλλεπάλληλα «χτυπήματα». Να αισθάνομαι ένοχη γι αυτό;  Μία συμμαθήτριά μου με ρώτησε εκείνες τις μέρες: «Μα καλά τι θέλουν, να μας πεθάνουν;» Ούτε εγώ ξέρω τι θέλουν. Να δουν πόσο ψυχροί είμαστε και να δοκιμάσουν τις αντοχές μας; Πιθανώς αυτό τους αρκεί ως κριτήριο για να αποφασίσουν ποιοι έχουν το δικαίωμα να ακολουθήσουν τα όνειρα και τις προσδοκίες τους.

Θυμίζω πως στις εξετάσεις αυτές μάλλον καλά τα πήγα…  Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι θα αποδεχτώ την κατάντια μας αυτή. Και τα έχουν πει αυτά πολλοί… το ξέρω. Μόνο όμως όταν περάσεις ο ίδιος αυτή τη διαδικασία και αναρωτηθείς «εγώ γιατί τα έκανα όλα αυτά τελικά» συνειδητοποιείς την τραγικότητα της κατάστασης. Και δεν είναι ότι η προετοιμασία δεν έπαιξε ρόλο. Σίγουρα χωρίς αυτή η ετοιμότητά μας να αντιμετωπίσουμε κάθε θέμα θα ήταν πολύ πιο μειωμένη. Είμαι όμως σε θέση πλέον να πω ότι η σημασία των δώδεκα χρόνων και της εξαντλητικής τελικής προετοιμασίας είναι μηδαμινή μπροστά στη συγκυρία της στιγμής. Όλα εξαρτώνται από αυτό το τεράστιο ΑΝ που πρέπει να ελπίζεις να σε έχει πάρει με καλό μάτι…

Ακούστε, λοιπόν, μελλοντικοί υποψήφιοι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν αξίζει την προσπάθεια. Είμαι βέβαια αντίθετη με όσους χαρακτηρίζουν τη διαδικασία ως «τρόπο σκληραγώγησης», καθώς σκληραγώγηση δεν μπορεί να είναι το να γίνεσαι έρμαιο των φιλοδοξιών και του ανταγωνισμού τους, με τη  συνεχή απειλή ότι θα αποτύχεις στο μέλλον. Ο μόνος λόγος που αξίζει την προσπάθεια είναι γιατί σε αυτόν τον ένα χρόνο σου δίνεται μία από τις πρώτες ευκαιρίες να ανακαλύψεις τα όρια σου, τη δύναμη, την επιμονή και τη θέληση που κρύβεται μέσα σου. Γι αυτό λοιπόν προσπαθήστε. Επιδιώξτε το καλύτερο δυνατό! Όχι για τους άλλους… κάντε το μέχρι το βαθμό που ικανοποιεί εσάς τους ίδιους. Συνεχίστε για όσο νιώθετε ότι επενδύετε στον εαυτό σας. Ένα λάθος μόνο μην κάνετε. Μην πιστέψετε ότι «χτίζετε» τις ευκαιρίες σας… Μην πιστέψετε ότι η «δουλειά» σας θα εξασφαλίσει την επιτυχία σας. Γιατί δυστυχώς δεν είναι έτσι… και εγώ το έκανα αυτό το λάθος.

Μετά λοιπόν από αυτή την εμπειρία έχω ολοκληρώσει την πορεία μου στο «σχολείο» και ότι αυτό συνεπάγεται. Ήταν πολύ όμορφη πορεία και δεν θεωρώ το επιστέγασμα, τις εξετάσεις, αντάξιό της.

Χ.Κ.