“Μαρκ Λόρθκο : Σιωπή”
Τα τελευταία χρόνια υποστήκαμε ήττες, απανωτές ήττες, ως εκπαιδευτική κοινότητα, ως κοινότητα ενηλίκων;; ως κοινότητα τελικά ανθρώπων και συνανθρώπων….
Χάθηκε η αλληλεγγύη, χάθηκε η εμπιστοσύνη, χάθηκε ο σεβασμός, χάθηκε η ανθρωπιά….
Πού πήγαν στα αλήθεια, ο πολιτισμός, η ευγένεια, η αγάπη, το ζεστό βλέμμα, η συμπόνια, η καλοσύνη, αξίες που υποτίθεται διδάσκουμε στα παιδιά μας και που τελικά η ζωή μας η ίδια και οι πράξεις μας, τις ακυρώνουν..
Είμαι 30 χρόνια στην εκπαίδευση και τώρα πια αισθάνομαι ότι δεν χωράω εδώ, δεν ανήκω εδώ και πονάω βαθιά, συντρίβομαι, γιατί καθώς ο χρόνος κονταίνει, φοβάμαι ότι θα φύγω με μία πικρή γεύση στα χείλη και ένα μεγάλο γιατί….
Η ζωή που ζούμε δεν είναι πρόβα, για να τη σπαταλάμε ανούσια, το τώρα, είναι ο μακρύτερος χρόνος που είναι δικό μας κι είναι ανάγκη να τον ζυμώσουμε με αγάπη, με τρυφερότητα, με έγνοια για τον άλλον. Αυτό που πέρασε, έφυγε κι αυτό που θα έρθει δεν έχει χρονοδιάγραμμα.
Αντίθετα,
Εμείς, σκοτώνουμε την κάθε στιγμή και μαζί με αυτή και τη ζωή μας. Γεμίσαμε πληγές, πικρές κουβέντες, καχύποπτα βλέμματα, δημιουργήσαμε “παρεάκια” και όχι παρέες, “φιλαράκια” και όχι φίλους, καθαρούς, έντιμους, που ακόμη και τα πικρά και τα δύσκολα θα έρχονται να σου τα λένε κοιτώντας σε στα μάτια και όχι πίσω, σ΄ ένα νοσηρό παρασκήνιο.
Ψίθυροι, απειλές, εκβιασμοί, προσβολές, υπονόμευση, ανταγωνισμός…..
Ασχήμιες, πολλές ασχήμιες!!!!
Πρώτη, στήνω τον εαυτό μου στον τοίχο, πρώτη θέτω τον εαυτό μου προ των ευθυνών του και του επαναλαμβάνω πολλές και πολλές φορές μα δεν είσαι κι εσύ καλή μου άμοιρη ευθυνών…..
Κι όμως, τόσα χρόνια πριν, ζήσαμε όμορφες στιγμές, νιώσαμε περήφανοι για τις επιτυχίες των παιδιών μας, ανταλλάξαμε ζεστές αγκαλιές, κλάψαμε από συγκίνηση, μοιραστήκαμε χαρές, πολλές χαρές, αλλά και πίκρες και ματαιώσεις και απώλειες, πολλές απώλειες αγαπημένων μας ανθρώπων, φίλων, μαθητών , συναδέλφων….
Ότι αγαπήσαμε, έφυγε για πάντα και εμείς που μείναμε πίσω, κληθήκαμε να γλείψουμε τις πληγές μας και να συνεχίσουμε μαζί, μέσα στις τάξεις, κοντά στους μαθητές μας, να δώσουμε και να πάρουμε κουράγιο, να στηρίξουμε και να στηριχτούμε. Κι όμως κάθε φορά τα καταφέρναμε, γιατί ήμασταν μαζί, δίπλα-δίπλα ο ένας στον άλλο, λιμάνι και απαντοχή, για τον φίλο, τον αδελφό, το συνάδελφο. Ναι, γιατί ήμασταν οικογένεια!!!
Εύχομαι και προσεύχομαι, ο καθένας μας να σκύψει μέσα του, να συναντηθεί με τον εσώτερο εαυτό του, με τα συναισθήματά του και να ξανανταμώσουμε εκεί, στον τόπο της αγάπης, εκεί που είναι ο κοινός τόπος όλων μας!!!!
Αλλιώς χαθήκαμε……
Θα κλείνουν σχολεία, θα φεύγουν παιδιά, θα ξενιτεύονται άνθρωποι, θα χάνουν τις θέσεις τους συνάδελφοι, θα μαραζώνουν χωριά, θα ακρωτηριάζονται οικογένειες και ο εχθρός θα είναι μέσα…….
Μακάρι ο Θεός να ευλογεί και να αγιάζει τις σκέψεις και τους στοχασμούς μας και να οδηγεί τα βήματά μας στο καλό!!! Γιατί η ζωή ακόμη και στα πιο πηχτά σκοτάδια της κρύβει δώρα, πολύτιμα δώρα!!!
Είναι ανάγκη να ανοίξουμε τις φυλακές μας και να ξαναβγούμε στο φως, μόνο στο Φως!!
Γιατί αυτό, μας αξίζει……..
Ζούμε άγριους καιρούς και αυτοί που θάρθουν ακόμη πιο σκληροί κ βίαιοι ,είναι ανάγκη να μαζέψουμε κουράγια να μη λυγίσουμε , η ζωή δεν περιμένει, προχωρά ακόμη και με τις εξαιρέσεις της……
Και τώρα, σιωπή…….
“ Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων.
Αυτό που μετράει, δεν είναι να μιλάς,
αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις!! “
© Το κείμενο έχει γράψει η Βασιλική, εκπαιδευτικός και δημοσιεύεται μετά από άδειά της.(Φεβρουάριος 2022)
