Οι στόχοι μέσα από το παιχνίδι ήταν: Ενσυναίσθηση, αποδοχή της διαφορετικότητας, έκφραση συναισθημάτων, μετάδοση μηνυμάτων με τη γλώσσα του σώματος. Κατά τη διαδικασία του παιχνιδιού δεν επιτρεπόταν να μιλάει κανείς. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε ζευγάρια, όπου ο ένας μαθητής είχε τα μάτια του κλειστά με μια αυτοσχέδια μάσκα λαμβάνοντας το ρόλο του τυφλού και ο άλλος το ρόλο του καθοδηγητή. Εξηγήσαμε στα παιδιά ότι αυτό το παιχνίδι ήταν πολύ σημαντικό για να μπουν στη θέση ενός τυφλού, κι ότι παρόλο που αντιμετωπίζει αντικειμενικές δυσκολίες δεν αλλάζει ο χαρακτήρας του. Είναι ο ίδιος ο φίλος τους με κάποια επιπρόσθετη δυσκολία στη μετακίνηση. Τα παιδιά της β’ δημοτικού όπου διεξήχθη αυτή η δραστηριότητα στην αρχή ήταν κάπως διστακτικά όμως μετά κατάλαβαν τη σημαντικότητα της δραστηριότητας και πήραν το ρόλο τους σοβαρά. Πρόσεχαν τον φίλο τους ώστε να μη χτυπήσει κάπου και αυτοί που έκαναν τους τυφλούς εμπιστεύονταν τους οδηγούς τους.
Μετά τη δραστηριότητα, ακολούθησαν οι εξής ερωτήσεις: -Πώς αισθανθήκατε ως τυφλός; -Πώς αισθανθήκατε ως οδηγός; -Καταφέρατε να εμπιστευτείτε τον οδηγό σας; – Πώς επικοινωνούσατε αφού δεν ήσασταν ικανοί να μιλήσετε; -Πώς λάβατε τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν/ην που σας καθοδηγούσε; Οι απαντήσεις που λήφθηκαν ήταν ενθαρρυντικές. Τα περισσότερα παιδιά είπαν πως κατάλαβαν τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι τυφλοί, ότι εμπιστεύονταν τους οδηγούς τους κι ότι καταλάβαιναν πού να κινηθούν με τις κινήσεις του σώματος. Από την άλλη οι οδηγοί επεσήμαναν ότι κατάλαβαν την ευθύνη που είχαν παρόλο που κάποιες στιγμές δυσκολεύτηκαν να βοηθήσουν τους τυφλούς.
