Ταξίδι στο 1940

Η ημέρα που η Ελλάδα είπε «ΟΧΙ»

 

«Μπαίνω σε μία χρονομηχανή και ταξιδεύω πίσω στο 1940. Εκεί παρακολουθώ τα γεγονότα και τα παρουσιάζω όπως τα  έζησε ένα παιδί στην ηλικία μου, τα συναισθήματα  και τις εντυπώσεις που θα μπορούσα να έχω εκείνες τις ημέρες».

 

Όλα ξεκινούν το πρωί μιας συνηθισμένης ημέρας όπου εγώ μόλις έχω φτάσει στο 1940. Οικογένειες ήταν κλεισμένες στα σπίτια τους και από ένα μισάνοιχτο παράθυρο άκουσα  τι γινόταν. Ιταλός πρέσβης έφερε τελεσίγραφο στον Μεταξά ώστε να παραδώσει την Ελλάδα μα εκείνος απάντησε «ΟΧΙ» και «ΤΟΤΕ ΠΟΛΕΜΟΣ». Όλοι ξέρουμε πως ο πόλεμος  δεν είναι ωραίο πράγμα, ειδικά όταν άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους, μα εμείς από πάντα είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και θα παραμείνουμε ΕΛΛΗΝΕΣ, ακόμα κι αν χρειαστεί να πολεμήσουμε γι’ αυτό. Τότε άντρες, πατεράδες, παππούδες, θείοι όλοι  έπρεπε να πάνε στα βουνά της Πίνδου όχι μόνο για το δικό τους συμφέρον αλλά για την πατρίδα τους, την Ελλάδα τους.

Αργότερα επειδή είμαι ανυπόμονη πήρα το Τηλεχειριστήριο της χρονομηχανής και προχώρησα τις ημέρες λίγο πιο γρήγορα. Πρόλαβα όμως να διακρίνω πεινασμένους, δυστυχισμένους ακόμα και μισοπεθαμένους ανθρώπους. Άκουσα  βόμβες, φωνές και σπίτια να πέφτουν. Κάποια στιγμή σταμάτησα και ένα χαρτί, λογικά από το  ημερολόγιο κάποιου παιδιού, που το έπαιρνε ο αέρας τριγύριζε στα πόδια μου. Το έπιασα και το διάβασα:

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

 

 Εδώ και πολλές ημέρες εγώ και η οικογένειά μου πεινάμε. Στρατιώτες οπλισμένοι είναι παντού. Φοβάμαι! Κρυώνω! Σύντομα θα πρέπει να μείνω με τη γιαγιά γιατί η μαμά θα πάει τρόφιμα και ρούχα στους πολεμιστές μας. Ο μόνος τρόπος να μιλήσουμε με τον μπαμπά είναι με γράμμα. Έχω τόσα πολλά να πω μα προπαντός θέλω να του πω «Σ’ αγαπώ!»

 

 

Συγκινήθηκα πολύ… μήπως έπρεπε να βρω αυτό το παιδί και να του δώσω το γράμμα; Μήπως έπρεπε να το κρατήσω; Μήπως έπρεπε να βρω ποιος είναι ο μπαμπάς του και να του το δώσω ή να του πω τα νέα του; Το μόνο που ήξερα ήταν ότι αυτό το χαρτί είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω διαβάσει και πως δεν είναι ο πόλεμος που γιορτάζουμε αλλά  το «ΟΧΙ» που είπαμε στο να παραδοθεί Ελλάδα μας.

 

 

Η μαθήτρια του Ε3 : Λυγνού Καλλιόπη

Η δασκάλα της τάξης : Δημητρέλη Εύη