Αγαπημένοι μας μαθητές,
Τούτο το φθινόπωρο είναι πολύ αλλιώτικο, θαρρείς και κρυώσαμε νωρίς εφέτος.
Σαν να πάγωσε και το ποτάμι της όμορφης πόλης μας με ταχείς ρυθμούς…
Η πανδημία έκανε πάλι τα καθήκοντά της, και να που έκλεισε και πάλι το σχολείο μας…
Ίσως τώρα νιώθουμε ότι μας λείπει όσο ποτέ. Όμως είμαστε εδώ και πάλι…
Και αυτή τη φορά ίσως να αντιστραφούν οι ρόλοι μας, ίσως εσείς γίνετε οι δάσκαλοί μας…
Έχετε δίκιο να αισθάνεστε την αδικία, την αδικία γιατί ο θεός να έχει το μπόι των μεγάλων…
Και είναι βέβαιο ότι μέσα στην δική σας παλάμη νιώθετε την δύναμη του εαυτού σας…
Τούτο το φθινόπωρο λοιπόν, θέλουμε αλλιώτικες ανακαλύψεις, θέλουμε αλλιώτικες διαδρομές και αλλιώτικους περιπάτους.. Και γι’ αυτό χρειαζόμαστε τη δική σας συμβολή… Για να γεμίσουμε με χρώματα τις καρδιές μας, θέλουμε ζωγραφιές, θέλουμε εικόνες, θέλουμε φωτογραφίες…
Μπορεί να είναι διαδρομές πιο μοναχικές αλλά ίσως αυτό να έχει και άλλη αξία. Να μην χρειάζεται να μιλήσουμε, απλά να νιώσουμε και να ησυχάσουμε, και μπορούμε να βάλουμε και τα κλάματα και μετά να το ρίξουμε και στο τραγούδι.
Θέλουμε να ανακαλύψουμε μαζί τι είναι αυτή η αγάπη επιτέλους…
Να την νιώσουμε στην βόλτα μας, στον περίπατο μας στο ποτάμι, ανάμεσα από τα ψηλά δέντρα, στον ήχο της βροχής, στα πεσμένα φύλλα, στα νεογέννητα γατάκια…Και δεν πειράζει αν αυτές οι εικόνες έχουν μέσα και μάγισσες, σκοτάδια, σκούρα χρώματα.. Όλα τα χρώματα θα γεμίσουν την παλέτα των συναισθημάτων μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το φθινόπωρο εσείς ξέρετε καλύτερα να διδάξετε σε εμάς τι είναι αυτή η αγάπη…
