Ένας από τους βασικότερους στόχους μέσα σε μία τάξη είναι το δέσιμο της ομάδας, «να μπω στα παπούτσια του άλλου», να μην κάνω ή πω κάτι σε κάποιον που θα πλήγωνε εμένα. Στην αρχή της χρονιάς, συζητήσαμε, σκεφτήκαμε και καταγράψαμε τους κανόνες της ομάδας, ώστε να προσπαθήσουμε να τους ακολουθήσουμε καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Αυτοί αφορούσαν τους δύο πυλώνες «Μαθαίνω και Νοιάζομαι». Όσο σημαντική είναι η μάθηση, άλλο τόσο σπουδαίο είναι να καλλιεργηθεί η ενσυναίσθηση, να με νοιάζει. Βάλαμε λοιπόν στόχο να μην αφήσουμε κανέναν μόνο του, να μιλάμε ευγενικά χρησιμοποιώντας όμορφες λέξεις όπως «καλημέρα, ευχαριστώ, παρακαλώ», να μοιραζόμαστε, να «σπείρουμε αγάπη». Το πετύχαμε; Σίγουρα όμως το προσπαθήσαμε!
Κάποιες από τις δράσεις μας ήταν να μοιράσουμε σε όλους τους μαθητές χριστουγεννιάτικες ζωγραφιές με ευχές, που κολλήθηκαν στους τοίχους του σχολείου.
Διαβάσαμε το βιβλίο «Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε» της Ελίζαμπεθ Βέρντικ, συζητήσαμε για τη δύναμη των λέξεων και πώς οι λέξεις μας ανήκουν, ότι πριν μιλήσουμε μπορούμε να σκεφτούμε και μετά να επιλέξουμε τι θα πούμε και πώς θα το πούμε. Στη συνέχεια γράψαμε λέξεις μικρές, μεγάλες, αστείες, που πληγώνουν, που χαροποιούν, που λέμε δυνατά, σιγανά, τραγουδιστά. Καταγράψαμε λέξεις, που, αν όλοι τις έκαναν πράξη, ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος και γίναμε «οι διασώστες της καλημέρας»:γράψαμε «ΚΑΛΗΜΕΡΑ» σε πολλά μικρά χαρτάκια και τα μοιράσαμε στους φίλους, συμμαθητές, γονείς, δασκάλους. Μια συμβολική κίνηση που γεμίζει τη μέρα μας χαρά! Μια καλημέρα δεν κοστίζει τίποτα κι όμως γεμίζει χαμόγελο τα πρόσωπα.
Μια χρονιά ολόκληρη προσπαθήσαμε να σπείρουμε την αγάπη στους γύρω μας κι αυτό το κάναμε τοιχογραφία. Σημασία όμως έχει το αποτύπωμα που αφήνουμε στην καρδιά.
Μπούτση Παρασκευή
