Οι μαθητές & μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου Διλινάτων εόρτασαν την επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ τιμώντας κάθε έναν ξεχωριστά άγνωστο στρατιώτη που συνετέλεσε με τον προσωπικό αγώνα του στο θαύμα της 28ης Οκτωβρίου. Η Γ-Δ ανέλαβε υπό την καθοδήγηση του δασκάλου τους τη σχολική εορτή και οι εκδηλώσεις μνήμης ενισχύθηκαν με την κατάθεση στεφάνου στο μνημείο των ηρώων και τη συμμετοχή στην κεντρική παρέλαση του Αργοστολίου.

Για τα ηρωικά γεγονότα της αντίστασης του λαού μας στον ιταμό κατακτητή, ας μιλήσει η ιστορία ενός απλού στρατιώτη από τους χιλιάδες που έδωσαν την ψυχή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας…

Ήταν καλοκαίρι του 1940. Πάλευα να κλείσω τα είκοσι  τρία…Μόλις είχα απολυθεί από φαντάρος.  Στη γειτονιά όλες οι κουβέντες  γυρόφερναν στον πόλεμο που απλωνόταν γύρω μας… Μικροί και μεγάλοι τα ίδια λέγαμε όλη τη μέρα… Μόνο ο μαστρο-Γιώργης, ο βαρελάς, έμενε αμίλητος… Ψηλός, γεροδεμένος, σκυφτός στα  εργαλεία του και τα βαρέλια του… Ένας κουρασμένος σαραντάρης που οι δυσκολίες της ζωής και ο πόλεμος στη Μικρασία τον έδειχναν μεγαλύτερο… Ο τορπιλισμός της Έλλης τον Δεκαπενταύγουστο  έσβησε και τις τελευταίες αμφιβολίες. Οι Ιταλοί του Μουσολίνι θα μας έκαναν επίθεση… και δεν άργησαν… Στις 28 Οκτωβρίου ζήτησαν από τον Μεταξά να παραδοθούμε και έλαβαν ένα μεγαλοπρεπές ΟΧΙ.  Το πανηγύρι στα βουνά της Πίνδου άρχισε.  Επιστράτευση για όλους  μας και έτσι βρέθηκα ξανά πεζικάριος σε ένα τάγμα της 8ης μεραρχίας Ιωαννίνων, του στρατηγού Κατσιμήτρου… Όλα τα παλικάρια ντυμένα στο χακί και αποφασισμένα να δώσουν και τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας. Αλλά με περίμενε μια έκπληξη! Ποιος ήταν έφεδρος λοχίας στον ίδιο λόχο με εμένα;; Ο μαστρο- Γιώργης… Μόλις τον είδα για πρώτη φορά, απόρησα… Τι τον έφεραν αυτόν τον άνθρωπο εδώ; Βαρύς, αργός, γερμένος, σιωπηλός… Και μεγάλος!  Θα είχε ο χριστιανός κουράγιο να πολεμήσει τον εχθρό; Θα άντεχε τις κακουχίες;;  Πήραμε διαταγή να κινηθούμε στην πρώτη γραμμή, να συναντήσουμε τους Ιταλούς για να επιτεθούμε και να τους αναγκάσουμε να κάνουν πίσω. Αδιάκοπο περπάτημα μέσα στη λάσπη. Η βροχή ασταμάτητη. Μια πορεία βασανιστήριο. Και εγώ, άφωνος, να κοιτάζω τον μαστρο–Γιώργη να βαδίζει σταθερά, να βοηθάει τους υπόλοιπους που βούλιαζαν στον βούρκο, να μας φροντίζει συνεχώς και να μας εγκαρδιώνει με θερμά λόγια… Φτάσαμε στον στόχο. Οι Ιταλοί απέναντι, οχυρωμένοι στα χαρακώματα, με τα πολυβόλα έτοιμα… Και εμείς να πρέπει να ορμήσουμε πάνω τους μέσα σε ένα νέφος από σφαίρες… Ένιωσα να παγώνω και να μην μπορώ να ανασάνω… Τότε άκουσα στιβαρή τη φωνή του γείτονά μου… ’’Λεβέντες, ακούστε. Ακολουθήστε με. Όπου πάω, πάτε. Τρέχουμε γρήγορα και τα κεφάλια χαμηλά. Δεν είναι τίποτα μωρέ! Κάτι φοβισμένοι είναι!!! Θα τους πάρουμε στο κυνήγι!!! ‘’ Τόλμησα να κοιτάξω το βλέμμα του… Ακτινοβολούσε μια λάμψη που μας φώτιζε όλους… Ακούστηκε η σφυρίχτρα του λοχαγού. Πρώτος ο μαστρο–Γιώργης με το τουφέκι με την ξιφολόγχη στα χέρια χύθηκε πάνω στον εχθρό!!! Από το στόμα του απλώθηκε σε όλον τον τόπο μια ανατριχιαστική κραυγή! ‘’Αέρααααααα’’ Και σαν θαύμα, ο βαρύς και ασήκωτος βαρελάς της γειτονιάς μου είχε μετατραπεί σε αρχάγγελο του έθνους με την χλαίνη του να ανεμίζει σαν φτερούγες , να κυλά σαν άνεμος πάνω στο χιόνι και να πέφτει χωρίς φόβο στα εχθρικά πυρά! Όλοι οι υπόλοιποι πίσω του σε μία μοιραία αλλά και ψυχωμένη πορεία προς τον θάνατο… Πέσαμε σαν τρελοί στα ιταλικά χαρακώματα και τους συντρίψαμε!! Μόλις τελείωσε το γλέντι, τον είδαμε να στέκει αγέρωχος, ακίνητος σαν ήρωας του αμύθητου χτες που διέσχισε τον χρόνο και ήρθε να μας οδηγήσει στη νίκη… Οι μέρες που ακολούθησαν μας ταξίδευσαν από νίκη σε νίκη με τον μαστρο–Γιώργη πάντα μπροστά! Σε μια επίθεση ένιωσα μια σφαίρα να μου τρυπάει τον ώμο. Έπεσα κάτω… σκέφτηκα ότι όλα τελείωσαν… αλλά ένιωσα ένα δυνατό χέρι να με τραβάει, να με σηκώνει και να με  φορτώνει στην πλάτη του… Ο άνθρωπος που πίστευα ότι δεν θα μπορούσε να περπατήσει στο χιόνι με κουβάλησε χιλιόμετρα πάνω του για να με πάει σε ένα πρόχειρο ιατρείο και να μου σώσει τη ζωή… Στα μάτια μου ο μαστρο–Γιώργης στο πρόσωπό του εξέφραζε όλη τη γενναιότητα, την πίστη και την αγωνιστικότητα του ελληνικού έθνους όπως αυτή κυριάρχησε στην Αλβανία του ’40 !!! Αργότερα οι Γερμανοί ήρθαν, το μέτωπο έσπασε, υποχωρήσαμε… Πήρα να γυρίσω στην Αθήνα με τα πόδια, όπως όλοι… τον έχασα… δεν τον ξανάδα… αλλά δεν έπαψα να τον συλλογίζομαι…. Πέρασαν μήνες. Η ζοφερή Κατοχή σκέπασε την ψυχή της πατρίδας μας… Πόνος, πείνα, λύπη… Καθώς περπατούσα μια μέρα, πέρασα έξω από το βαρελάδικο… και τον είδα εκεί… όπως πρώτα!! Σκυφτός, αμίλητος να δουλεύει αργά και βαριά ένα βαρέλι… Πήγα κοντά… του μίλησα… γύρισε ήσυχα… με κοίταξε… και τότε ένιωσα το ίδιο θαύμα!!! Την αφόρητη μαυρίλα της Κατοχής διαπέρασε εκείνη η λάμψη των ματιών του!!! Έμεινα αποσβολωμένος να τον κοιτάζω…. Και μέσα μου γεννήθηκε η ελπίδα πως με τέτοιους Έλληνες θα ξανάρθει η Λευτεριά!!!