"Αστραπή" -Σχολική εφημερίδα της Δ΄ τάξης Δημοτικού Σχολείου Αδριανής -Νικηφόρου  

Σκυλοπεριπέτεια
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ένα από εκείνα τα ηλιόλουστα απογεύματα, δεν είχα τι να κάνω και κατέβηκα με το σκυλάκι μου τον Μαξ στην αυλή. Ο Μαξ είναι ένα μικρόσωμο σκυλάκι με άσπρο τρίχωμα.
Την ώρα που παίζαμε, ο Μαξ άρχισε να τρέχει σαν παλαβός και βγήκε έξω από το σπίτι. Άδικα η μαμά μου τον φώναζε «Μαξ, Μαξ». Αυτός δεν άκουγε κανέναν.
Έτρεχε με φόρα πάνω στο μεγαλόσωμο λυκόσκυλο που έβγαζε ο γείτονας βόλτα.
Ο άνθρωπος προσπαθούσε με όλη του την δύναμη να το τραβήξει προς την άλλη κατεύθυνση. Μάταια όμως!
Το σκυλί ήταν πιο δυνατό. Ο μικρός Μαξ του όρμησέ και σε λίγα λεπτά βρισκόταν μέσα στο στόμα του σκύλου, ο οποίος τον πετούσε πέρα δώθε σαν λούτρινο σκυλάκι.
Ξαφνικά ο Μαξ ξέφυγε από τα δόντια του σκύλου και άρχισε να τρέχει στο σπίτι. Είχε πάνω του αίματα, δεν ήταν όμως ο χαμένος, ήταν ο νικητής. Τα αίματα τελικά ήταν από τον άλλο σκύλο. Αντί να δαγκώσει ο μεγάλος τον μικρό, δάγκωσε ο μικρός τον μεγάλο και έτσι του ξέφυγε.
Ένιωσα πολύ άσχημα που έγινε αυτό, επειδή αισθανόμουν υπεύθυνη γι αυτό που συνέβη αφού δεν του φορούσα λουρί. Εγώ ένιωθα ένοχη και την ίδια ώρα αυτός ένιωθε περήφανος για το κατόρθωμά του. Δε φοβήθηκε καθόλου, και έτσι φρεσκολουσμένος που ήτανε για να καθαριστεί από τα αίματα, γάβγιζε το επόμενο «θύμα» του.
Ήταν η δεύτερη φορά που γλίτωσε από τα δόντια ενός μεγαλόσωμου σκύλου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα είμαι πιο προσεκτική γιατί την επόμενη φορά δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο τυχερός. Ένα μικρό πεκινουά που νομίζει ότι είναι ροντβάιλερ.!
Αγάπη Παμπουκίδου

Περιπέτεια στη θάλασσα
Μια ηλιόλουστη μέρα του καλοκαιριού, στις 20 Ιουλίου του 2012, είχαμε πάει για μπάνιο στο Σταυρό της Θεσσαλονίκης μαζί με τους γονείς μου.
Εκεί συναντήσαμε τα ξαδερφάκια μου, τον Νίκο, τον Γιάννη και τον Στέλιο. Ξεκινήσαμε λοιπόν, να πάμε όλοι μαζί για μπάνιο στη θάλασσα.
Ενώ διασκεδάζαμε κολυμπώντας, κάνοντας βουτιές και κολοτούμπες μέσα στο νερό, ξαφνικά ακούσαμε κραυγές. Ψάχνοντας τριγύρω είδαμε ένα αγόρι να φωνάζει «βοήθεια» και να προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια της θάλασσας.
Το πρόβλημα ήταν σοβαρό, γιατί εκτός του ότι πνιγόταν, ήταν πολύ βαθιά και αυτό θα δυσκόλευε την σωτηρία του. Η αγωνία και ο φόβος μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Δεν ξέραμε πώς να βοηθήσουμε ήμασταν τρομαγμένοι.
Αρχίσαμε λοιπόν να κολυμπούμε γρήγορα προς εκείνο το σημείο με την ελπίδα να το σώσουμε.
Η γρήγορη επέμβασή μας είχε ως αποτέλεσμα την σωτηρία του.
Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν ότι πολλοί πολίτες έτρεξαν να βοηθήσουν το άτυχο αγόρι.
Ευτυχώς το παιδί με την έγκαιρη βοήθειά μας, σώθηκε και νιώθω πολύ χαρούμενος και περήφανος.
Μανωλεσάκης Χρήστος

Ένα ατύχημα
Αυτό το ατύχημα έγινε μια μέρα που πηγαίναμε στα Αγγλικά. Μέσα στο αυτοκίνητο ήμασταν εγώ, η αδελφή μου και η μαμά μου.
Το πρόβλημα ήταν ότι τρακάραμε πάρα πολύ άσχημα, έγινε χάλια το αυτοκίνητο και χτύπησε λίγο η μαμά μου.
Με αυτόν που τρακάραμε, ερχόταν από την Δράμα και πήγαινε στο Παρανέστι. Σταμάτησε η κυκλοφορία γιατί ήμασταν στη μέση του δρόμου.
Εκείνη τη στιγμή νιώσαμε φόβο και πόνο. Φοβήθηκα πάρα πολύ! Μετά από λίγη ώρα ήρθε το ασθενοφόρο να μας πάρει. Αντιδράσμε πάρα πολύ άσχημα.
Φταίγαμε εμείς, γιατί τρέχαμε επειδή είχαμε αργήσει στα Αγγλικά. Εκείνη τη στιγμή βγήκαν και κάτι γουρούνια στον δρόμο. Ήταν ημέρα κυνηγιού.
Στο τέλος αφού ήρθε ο μπαμπάς, πήραν τα αυτοκίνητα να τα πάνε στο συνεργείο και εμείς πήγαμε με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Μαζί μας ήταν και οι άλλοι άνθρωποι του άλλου αυτοκινήτου. Ευτυχώς δεν χτυπήσαμε πάρα πολύ. Μόνο λίγα σημαδάκια. Έτσι γυρίσαμε στο σπίτι μας μετά από μια περιπέτεια μεγάλη.
Στέλα

Στο χιονισμένο βουνό
Ήταν Παρασκευή απόγευμα και μόλις τελείωσα με τα μαθήματα του σχολείου μου. Ξαφνικά έρχεται ο πατέρας μου και μου λέει ότι την επόμενη μέρα το Σάββατο, θα πάει με το φορτηγό για δουλειά στο δάσος της Ελατιάς στο Καρά-Ντερέ. Εγώ μόλις το άκουσα αυτό ενθουσιάστηκα πάρα πολύ και τον παρακάλεσα να με πάρει μαζί του. Εκείνος μου υποσχέθηκε να με πάρει μαζί του εφόσον έχω τελειώσει τα μαθήματά μου.
Ξημέρωσε και ξεκινήσαμε για το όμορφο ταξίδι, εγώ, ο πατέρας μου και ο χειριστής του γκρέιντερ. Ο δρόμος ήταν μακρύς και η διαδρομή δύσκολη αλλά πολύ ευχάριστη.
Καθώς φτάναμε, βλέπαμε θεόρατα δέντρα, πυκνά δάση, πανέμορφα πουλιά, αλλά και ένα πολύ συννεφιασμένο ουρανό με πυκνή ομίχλη. Λίγο πριν φτάσουμε στην αποστολή μας άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι.
Μου άρεσε πολύ να το βλέπω για πρώτη φορά φέτος να πέφτει, αλλά με φόβισε πολύ γιατί σε κάποια στιγμή, το φορτηγό σταμάτησε να προχωράει πάνω στο παγωμένο χιόνι και άρχισε να γλιστράει. Τότε ο πατέρας μου έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε το φορτηγό και με ησύχασε λέγοντας μου ότι θα έρθει εκχιονιστικό μηχάνημα και θα καθαρίσει τον δρόμο. Ο πατέρας μου έβαλε το φορτηγό μπροστά και ξεκινήσαμε να αδειάζουμε το φορτίο. Έτσι άρχισα να νιώθω καλύτερα και πιο ασφαλής. Ήταν ένα σημαντικό γεγονός για μένα, γιατί δεν περίμενα να δω τόσο χιόνι, τόσο νωρίς στην πανέμορφη φύση. Αφού τελείωσε αυτή η περιπέτειά μας, χάρηκα πολύ και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τη διηγηθώ στα αδέλφια μου και στους φίλους μου, έτσι ώστε να είναι προετοιμασμένοι για το απρόβλεπτο.
Δημήτρης Μανωλεσάκης.