“Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί.
Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση
και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα
στο σφυρί και τις πατρίδες.”
“Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά.
Απεγνωσμένα ψάχνουν (όταν όλα έχουν καταρρεύσει)
για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του
που θα τους την στερήσει,
αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει
από την ευθύνη του εαυτού τους.”
Λιλή Ζωγράφου
γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1922
…………………………..
Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της,
με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη,
με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω,
να επαναστατήσω αποτελεσματικά,
να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.
Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους,
όσο και κείνων που εθελοτυφλούν.
Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν
κατά του καταστημένου και του συστήματός του,
αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται.
Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή,
την ταπεινοφροσύνη.
Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς
και καταφρονεμένους.
Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.
«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση»
Από τη Δώρα Μαργέλη
Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ.
Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.
Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.
Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουνε με το θηρίο. Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.
Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται το μέσα σου για το κοινό καλό. Για το ωραίο και τη σωτηρία του.
«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» – André Breton.
Ήρθε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβρη. Πέρασε με βάρκα από την Τουρκία. Βρέθηκε στην τάξη μου. Δεν ήξερε ούτε μια λέξη Ελληνικά. Ηταν φοβισμένος.
Ήθελε μόνο αποδοχή κι αγάπη.
Την πήρε.
Μου την έδωσε τριπλάσια πίσω.
“Εγώ χωρίς εσένα δε θέλω πάω σχολείο” μου είπε κλαίγοντας το βράδυ της γιορτής λήξης του σχολείου , στα Ελληνικά πια.
Αναρτώ τη φωτό, με την άδεια της μητέρας του, για όλους όσους. κατα καιρούς, ξεσηκώθηκαν ώστε να μην πάνε τα παιδιά των μεταναστών στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά τους.
Κική Δημουλά: “Αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο…”
Έμαθες να συμβιβάζεσαι στις σχέσεις σου. Τις περισσότερες φορές δεν καταλάβαινες τους συμβιβασμούς σου, γιατί έμαθες να αναλαμβάνεις εσύ την ευθύνη και να δικαιολογείς τους άλλους.
Συμβιβαζόσουν γιατί κυριαρχούσε ο φόβος σου. Ο φόβος σου για τη μοναξιά, ο φόβος σου της εγκατάλειψης, ο φόβος της απώλειας. Και οι φόβοι σου σε έκαναν να ξεχνάς τον εαυτό σου. Τον έβαζες πάντα τελευταίο..Τις ανάγκες σου, τα θέλω σου. Και κατέληγες να εξαρτάσαι από τους άλλους.
Κατέληγες όχι μόνο να ακουμπάς επάνω τους, αλλά να αγκιστρώνεσαι από πάνω τους. Κι οι άλλοι έμεναν γιατί ικανοποιούταν το Εγώ τους, άλλοι έφευγαν γιατί πνίγονταν μέσα στην υπερβολική εκδήλωση των συναισθημάτων σου.
Κι εσύ πάντα μέσα στη δυστυχία. Μέσα στη σκέψη ότι κανένας δεν σε θέλει πραγματικά. Γιατί έμαθες εσύ να μην αγαπάς τον εαυτό σου. Γιατί έμαθες να μην τον φροντίζεις. Γιατί έμαθες να αρκείσαι στα λίγα και να δικαιολογείς τους άλλους.
Μία μόνιμη δικαιολογία υπήρχε πάντα. Για όλους όσους ήρθαν, για όλους όσους έφυγαν και για όλους όσους δεν μπήκαν. Δικαιολογούσες πάντα τους άλλους, όμως πονούσες. Πονούσες γιατί ήθελες να δώσεις τόσα πολλά και έπαιρνες πάντα τόσα λίγα.
Σκέφτηκες όμως ότι εσύ δεν άφηνες ποτέ περιθώριο στον άλλον να κάνει κάτι; Σκέφτηκες άραγε ποτέ ότι κάλυπτες όλες τις ανάγκες και τα θέλω των άλλων πριν καν εκφραστούν; Ήσουν πάντα εκεί για όλους, χωρίς να διεκδικείς τίποτα για σένα. Ή όταν διεκδικούσες, το έκανες τόσο θυμωμένα, που οι άλλοι έφευγαν. Έτσι έμαθες. Και κάθε χωρισμός, κάθε φορά το έκανε πιο δύσκολο. Γιατί κινητοποιούσε όλους σου τους φόβους.
Να σου πω όμως κάτι; Δεν μπορείς να συνεχίσεις άλλο έτσι. Εσύ πρέπει να αλλάξεις, όχι οι άλλοι. Εσύ πρέπει να δώσεις αξία στον εαυτό σου. Εσύ πρέπει να μάθεις να διεκδικείς την αξία σου. Και αν δεν μπορείς μόνος σου, αν δεν μπορείς μόνη σου, μην φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια. Γιατί οι σύμμαχοι στη ζωή μας είναι πολύτιμοι. Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι το λίγο.
«Αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο…» – Κική Δημουλά
RUMI: Χθες ήμουν έξυπνος και προσπαθούσα να αλλάξω τον κόσμο. Σήμερα είμαι σοφός και προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου.
Στεκόμουν πάνω σ” ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει,
μα ερχόταν σα Νέο.Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.
Μ.Μπρεχτ
