Δεν έλειπαν βέβαια και εκείνοι που παρά τα όσα συνέβαιναν δίπλα τους έβγαζαν… selfies!!!!!!!!!!!!Γιατί το πλήθος ήταν αμέτοχο την ώρα που χτυπούσαν με μανία έναν άνθρωπο!!!!!!!

Αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει πώς έγινε η κατολίσθηση στο Ναυάγιο-

Αλλοι έτρεχαν, άλλοι έβγαζαν φωτό

!!!!

Αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει πώς έγινε η κατολίσθηση στο Ναυάγιο -Αλλοι έτρεχαν, άλλοι έβγαζαν φωτό

Τρεις ελαφρά τραυματίες μεταφέρονται στο Γενικό Νοσοκομείο Ζακύνθου, μετά την πτώση βράχων στη παραλία του Ναυαγίου, ενώ συνεχίζονται οι έρευνες για την ανεύρεση τυχών αγνοουμένων.

Στο σημείο μεταβαίνει αυτή τη στιγμή κλιμάκιο της πυροσβεστικής υπηρεσίας Ζακύνθου ώστε να ερευνήσει την πληροφορία που υπάρχει για τρεις αγνοούμενους κάτω από τους βράχους που έπεσαν.

Οι φόβοι για αγνοούμενους προέκυψαν λόγω του ότι κατά την καταμέτρηση που έκαναν οι ιδιοκτήτες των τουριστικών σκαφών, έλειπαν τρεις πελάτες τους. Παραμένουν ωστόσο επιφυλακτικοί καθώς είναι πολύ πιθανό οι τουρίστες αυτοί μέσα στον πανικό τους να μπήκαν σε άλλη βάρκα.

Να σημειωθεί, ότι στην παραλία την ώρα της πτώσης των βράχων βρίσκονταν εκατοντάδες τουρίστες με μικρά παιδιά, που επιβιβάστηκαν σε σκάφη και απομακρύνθηκαν από την παραλία.

Τι συνέβη

Σύμφωνα με μαρτυρίες ιδιοκτητών σκαφών που ήταν στην περιοχή την ώρα που έπεσαν οι βράχοι, στο συγκεκριμένο κομμάτι της παραλίας είχαν αγκυροβολήσει τρία σκάφη αναψυχής με επιβάτες. «Ακούστηκε ένα θόρυβος και έπεσε ένα μικρό κομμάτι βράχου, στη συνέχεια ένα δεύτερο μεγαλύτερο και τέλος, τρίτο μεγάλο κομμάτι βράχου που κατά την πτώση δημιούργησε μια θαλάσσια δίνη η οποία αναποδογύρισε τις βάρκες», δήλωσε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ μέλος πληρώματος που βρίσκονταν στο σημείο.

Αυτόπτης μάρτυρας που μίλησε στο iefimerida επιβεβαίωσε περιγράφοντας την κατάσταση που επικράτησε μετά την κατολίσθηση σημείωσε ότι υπήρξε πανικός με τους τουρίστες να τρέχουν προς πάσα κατεύθυνση για να σωθούν. Δεν έλειπαν βέβαια και εκείνοι που παρά τα όσα συνέβαιναν δίπλα τους έβγαζαν… selfies. 

Πηγή: iefimerida

Γιατί το πλήθος ήταν αμέτοχο την ώρα που χτυπούσαν με μανία έναν άνθρωπο

Ο ψυχολόγος Γιάννης Τέντης εξηγεί την αντίδραση των συγκεντρωμένων


ΕΛΛΑΔΑ
15:02
24/09/2018
Γιατί το πλήθος ήταν αμέτοχο την ώρα που χτυπούσαν με μανία έναν άνθρωπο


Δεν έχουν περάσει παρά μόνο τρεις ημέρες από το απόγευμα της Παρασκευής, οπότε ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου της οδού Γλάδστωνος στην Ομόνοια και ένας περαστικός χτυπούσαν στο κεφάλι έναν άνδρα, που είχε εισέλθει στο κατάστημα, πιθανόν για να το ληστέψει.

Ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου, που δέχθηκε από έξω την επίθεση των δύο ανδρών προσπαθώντας να απεγκλωβιστεί, όντας κλειδωμένος μέσα στο μαγαζί, είχε και μία ακόμη διάσταση που εγείρει τραγικά και εκρηκτικά ερωτήματα για την κοινωνία: αυτή του «κοινού» που παρακολούθησε αμέτοχο αυτή την αποτρόπαια «παράσταση», των ανθρώπων δηλαδή που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το συγκεκριμένο κοσμηματοπωλείο.

Για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι πραγματικά συνέβη, ζητήσαμε τη βοήθεια ενός ειδικού: του ψυχολόγου Γιάννη Τέντη, που από το 1988 εξερευνά τις θεατές ή αθέατες πλευρές της ανθρώπινης φύσης.

«Τα σενάρια τα οποία γνωρίζουμε, προέρχονται από ένα βίντεο που τράβηξε κάποιος, ο οποίος επίσης αντί να κάνει κάτι, απλώς τραβούσε βίντεο» ξεκίνησε να λέει, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει το συμβάν. «Υπάρχουν πολλές οπτικές. Η μία λέει ότι ο άνθρωπος μπήκε εκεί για να προφυλαχθεί. Σε κάθε περίπτωση όμως φαίνεται ότι μπήκε σε άδειο μαγαζί, δεν απείλησε κανέναν. Ο ιδιοκτήτης όπως είδαμε ήταν απ’ έξω. Το τραγικότερο είναι ότι κανένας δεν πήρε θέση υπέρ της ειρηνικής διαδικασίας. Όλοι από φόβο, με τη σκέψη ότι ένας χρήστης είναι για πέταμα, δεν πήραν θέση. Κοίταζαν σαν θεατές έναν άνθρωπο να λιντσάρεται».

Από τι προέρχεται όμως μία τέτοια αντίδραση;

«Έχει να κάνει καθαρά με το πώς η ελληνική κοινωνία είναι πολωμένη. Δηλαδή η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή φαίνεται να είναι αδύναμη να καταδικάσει και τα δύο πράγματα. Και την κλοπή ή ληστεία και τον φόνο. Θα πρέπει να συντάσσεται ή με τον έναν ή με τον άλλον. Αυτή την πόλωση είναι που πληρώνουμε καθημερινά. Το ίδιο παρόμοιο γεγονός έγινε πριν από μερικές μέρες στη λαϊκή στα Εξάρχεια με έναν Πακιστανό ο οποίος πήρε ένα μήλο. Άρχισαν και τον κλότσαγαν οι πελάτες της λαϊκής, μέχρι που δύο «τρελοί» τους σταμάτησαν και τον πήραν τον άνθρωπο. Για ένα μήλο άρχισαν και τον ποδοπατούσαν. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι σιγά σιγά έχουμε σταματήσει να έχουμε την ανθρώπινη υπόσταση. Γινόμαστε μέλη ενός κοπαδιού. Πώς είναι τα βουβάλια που αν τρομάξουν τρέχουν και μη σε πάρει κανένα στο διάβα του, έτσι αρχίζει να γίνεται η ελληνική κοινωνία».

Στην ερώτηση αν η απάθεια των ανθρώπων που παρακολουθούσαν σχετίζεται με την ταύτιση με τον ιδιοκτήτη, ο κ. Τέντης απάντησε: «Ταύτιση με τον καταστηματάρχη δεν πιστεύω να υπήρχε. Υπήρχε σίγουρα απέχθεια προς έναν χρήστη, γιατί ήταν πρεζάκιας. Φαινόταν από τη συμπεριφορά του ότι δεν στεκόταν καλά ο άνθρωπος. Φαινόταν ότι ήταν χρήστης ναρκωτικών. Και στην Κάνιγγος εκεί είναι πέρασμα, δεν είναι πιάτσα από χρήστες. Βέβαια ενοχλεί το παρουσιαστικό. Δεν νομίζω ότι ταυτίστηκαν με τον ιδιοκτήτη. Κατ’ αρχήν ο ιδιοκτήτης φαίνεται να μην απειλήθηκε. Ήταν έξω και τον έκλεισε μέσα. Άρα πώς να ταυτιστεί κάποιος με αυτό το θέαμα; Ίσως ταυτίστηκε με την απέχθεια που τρέφει η ελληνική κοινωνία για τους περιθωριακούς; Ίσως».

«Οι άνθρωποι λειτούργησαν ως οπαδοί. Πώς πας και βλέπεις την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Επέδειξαν μία παθητική, αλλά στην ουσία ενεργητική στάση. Με τη στάση τους επιβράβευαν αυτό που έβλεπαν. Κανένας δεν είπε: “Σταματήστε”. Κανένας δεν έκανε κάτι για να σταματήσει αυτή η ιστορία. Μόνο ένας. Δεν νομίζω ότι λειτούργησαν υπό το αίσθημα του φόβου. Πόσο πια; Όχλος. Ψυχολογία του όχλου. Και η Πολιτεία δεν υπάρχει πουθενά. Αυτό που στην πραγματικότητα μια κυβέρνηση θέλει είναι φοβισμένους πολίτες. Όσο είσαι φοβισμένος και είσαι υπό το καθεστώς της απειλής, είσαι μια χαρά».

Ο κ. Τέντης προχώρησε και σε μία θλιβερή διαπίστωση: «Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήταν εκεί δεν κατάλαβαν ότι μολύνθηκαν με το μικρόβιο της αναξιοπρέπειας. Αν εκεί ήταν ένας πατέρας και γυρίσει σπίτι του τι θα πει με καμάρι; Ότι είδα να σκοτώνουν έναν άνθρωπο και δεν έκανα τίποτα; Όχι. Κατάπιε άλλη μια φορά μια φάπα στην αξιοπρέπειά του, κατάπιε άλλη μια φορά μια φάπα στην περηφάνια του, κατάπιε για άλλη μια φορά τον ανθρωπισμό του».

Παίρνοντας το ρόλο του σωτήρα στη σχέση…..

Το σύνδρομο του «λευκού ιππότη» χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιον που νιώθει την ανάγκη να «διασώζει» τους ανθρώπους με τους οποίους συνάπτει ερωτική, συντροφική σχέση, συχνά εις βάρος των δικών του αναγκών. Αν και ο όρος αναφέρεται συχνά σε άνδρες που προστρέχουν για να σώσουν το «κορίτσι που κινδυνεύει», και τα δύο φύλα μπορεί τεχνικά να εμφανίζουν αυτό το σύνδρομο.

Συγκεκριμένα, καθώς οι γυναίκες προσδιορίζονται από την κοινωνία ως συναισθηματικοί φροντιστές στις σχέσεις, είναι λογικό να εμφανίζουν επίσης σημάδια του συνδρόμου του «λευκού ιππότη» στις σχέσεις τους, αν και μπορεί να εκφράζεται κάπως διαφορετικά. Η κλινική ψυχολόγος και ψυχαναλύτρια Mary Lamia, συγγραφέας βιβλίου με τον αντίστοιχο τίτλο, επισημαίνει πως υπάρχουν διάφορες υποκατηγορίες του φαινομένου.

Αυτές οι μορφές μπορεί να περιλαμβάνουν τους εξαιρετικά ενσυναισθητικούς σωτήρες που μεγαλώνουν σε ένα σπίτι ικανοποιώντας γονείς που παραμελούν, μέχρι τον σωτήρα – τρομοκράτη που χειραγωγεί εξαιτίας της βαθιάς αίσθησης ντροπής που έχει αναπτύξει από τους «τρομοκράτες» της παιδικής του ηλικίας.

Διαφορές φύλου στην έκφραση του συνδρόμου του «λευκού ιππότη»

Οι άνδρες μπορεί να εξιδανικεύουν τις γυναίκες και να προσπαθούν να τις προστατεύσουν, φτάνοντας σε ακραίες καταστάσεις. Μπορεί να έλκονται από γυναίκες που δείχνουν αβοήθητες και χρειάζονται στήριξη (όπως περιπτώσεις με ιστορικό ψυχικού τραύματος ή αυτοκαταστροφικές τάσεις). Μπορεί να συμπεριφέρονται στις συντρόφους τους ως επέκταση του εαυτού τους, επικρίνοντας και ελέγχοντάς τες με τη δικαιολογία της «βοήθειας». Υποσυνείδητα, αντιπαθούν τις γυναίκες που δεν τους υπόσχονται αιώνια αγάπη και αφοσίωση ως αντάλλαγμα, επειδή η «βοήθειά» τους δεν προέρχεται από αγνό αλτρουισμό, αλλά από την προσδοκία και την ελπίδα ότι και οι δικές τους ανάγκες θα ικανοποιηθούν.

Οι γυναίκες που εμφανίζουν σύνδρομο «λευκού ιππότη» μπορεί να συμπεριφέρονται ομοίως, αλλά καθώς αναμένεται κοινωνικά από αυτές να αναλάβουν το ρόλο του φροντιστή, είναι πιθανότερο να φροντίζουν άτομα με εθισμούς, με κακοποιητικά μοτίβα ή με ζητήματα απιστίας. Συνήθως εμφανίζονται ως υπερβολικά ενσυναισθητικές σε σημείο να αρνούνται το γεγονός ότι οι σύντροφοί τους έχουν οποιοδήποτε αυτοέλεγχο και ευθύνη για τη συμπεριφορά τους. Μπορεί να δικαιολογούν συνεχώς τους συντρόφους τους, πιστεύοντας ότι «δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς» και να «κρύβουν» την καταστροφική τους συμπεριφορά από τον κόσμο, προστατεύοντάς τους από συνέπειες και ευθύνες.

5 σημάδια που μαρτυρούν την ύπαρξη συνδρόμου του «λευκού ιππότη»

1. Βασίζουμε την αυταξία μας στην ικανότητά μας να «θεραπεύουμε» τους άλλους

Οι «λευκοί ιππότες» περηφανεύονται ότι «σώζουν» τους άλλους και αυτό είναι βασικό μέρος της ταυτότητάς τους στις σχέσεις. Αντί να γίνουν δεκτικοί στην πραγματική συντροφικότητα, όπου και τα δύο μέρη της σχέσης ικανοποιούνται συναισθηματικά, αναζητούν ασυνείδητα συντρόφους που φαίνεται να τους έχουν ανάγκη. Για να ανταπεξέλθουν όμως στη συνέχεια, παραμελούν τον εαυτό τους και βουτούν σε τοξικές σχέσεις, που οι ίδιοι δημιούργησαν.

2. Παλιές, ανοιχτές πληγές εγκατάλειψης

Οι «λευκοί ιππότες» συχνά προέρχονται από οικογένειες με έναν ή δύο τοξικούς φροντιστές ή κουβαλούν στις πλάτες τους ένα βαρύ ιστορικό εγκατάλειψης. Μπορεί να έχουν βοηθήσει τους ίδιους τους γονείς τους ή να έχουν αναλάβει τον δικό τους ρόλο προς τα αδέλφια τους. Καθώς κανείς δεν διέσωσε ποτέ εκείνους, τώρα προβάλλουν τις δικές τους ανάγκες, σώζοντας τους άλλους. Προσπαθούν να τους παρέχουν ό,τι εκείνοι ποτέ δεν έλαβαν, αλλά σε σημείο «υπερεμπλοκής» και εμμονής.

3. Εξιδανικεύουμε εκείνους που αναζητούν βοήθεια ή/και είναι δραματικοί

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους άνδρες, που τείνουν να γοητεύονται από δραματικές ή καταστροφικές συμπεριφορές. Προστατεύουν υπερβολικά τη σύντροφό τους και τους συμπεριφέρονται σαν να είναι εύθραυστες και ανίκανες να φροντίσουν τον εαυτό τους. Με αυτό τον τρόπο, ενθαρρύνουν μια παθολογική εξάρτηση ανάμεσά τους.

4. Απόπειρα ελέγχου της ζωής του/της συντρόφου σε μια προσπάθεια «βοήθειας»

Εστιάζουμε περισσότερο από το φυσιολογικό στη ζωή του/της συντρόφου, λέγοντας τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, ώστε να μην πληγωθεί. Αλλά αυτή η μορφή ελέγχου προέρχεται από έλλειψη ελέγχου της δική μας ζωής. Με τη δικαιολογία ότι βοηθάμε έναν σύντροφο που βρίσκεται σε ανάγκη, αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας προβλήματα.

5. Όταν αντιλαμβανόμαστε συναισθηματική απόσταση, προσπαθούμε να επαναφέρουμε το/τη σύντροφο πίσω στο χορό της εξάρτησης

Αν η άλλη πλευρά αποπειραθεί να ανεξαρτητοποιηθεί, βρίσκουμε τρόπους να την επαναφέρουμε πίσω στον φαύλο κύκλο εξάρτησης που έχουμε δημιουργήσει. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την αμοιβαία ενσυναίσθηση των υγιών σχέσεων• εδώ το ένα άτομο παίρνει το ρόλο του «γονιού» και διαιωνίζει την αντίληψη της αδυναμίας του άλλου.

Από το σύνδρομο στην αυτοφροντίδα

Αν νιώθετε ότι εμφανίζετε σύνδρομο του «λευκού ιππότη», είναι σημαντικό να αξιολογήσετε προσεκτικά τα μοτίβα που έχετε εγκαθιδρύσει στη σχέση σας. Ύστερα, να στραφείτε στον εαυτό σας και να εντοπίσετε τις παλιές, ανοιχτές σας ψυχικές πληγές που έχουν πιθανότατα προκληθεί από εγκατάλειψη ή άλλες κακοποιητικές συμπεριφορές.

Θα χρειαστεί να συνειδητοποιήσετε ότι μπορεί να προβάλλετε τα δικά σας ευάλωτα σημεία και τις ανεκπλήρωτες ανάγκες σας στους άλλους. Με αυτό τον τρόπο, θα σταματήσετε να προσπαθείτε συνεχώς να «διορθώσετε» τους άλλους και θα ενδιαφερθείτε για τη δική σας σωτηρία.

Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα….”Ἐάν δέν σκύψουμε στό πῶς καί στό γιατί τοῦ κόσμου, δέν ἔχουμε μέλλον” . Λουδοβίκος τῶν Ἀνωγείων

Μέσα σε αυτό το βιβλίο, ο Richard Carlson μοιράζεται μαζί μας κάποιες πολύ αποτελεσματικές στρατηγικές, που δείχνουν το δρόμο για μια διαφορετική θέαση των πραγμάτων και έναν πιο ήρεμο τρόπο ζωής, ενώ μπορούν να εφαρμοστούν όχι μόνο σε μεμονωμένα συμβάντα, αλλά και σε πολλές δύσκολες προκλήσεις της ζωής.

Τονίζει πως, το ότι δεν θα “βασανίζεστε με μικροπράγματα” δεν σημαίνει ότι η ζωή σας θα γίνει τέλεια. Ωστόσο, θα μάθετε, να αποδέχεστε όσα η ζωή σας φέρνει, προβάλλοντας μικρότερη αντίσταση. Έτσι θα μπορέσετε, όπως λέει και η προσευχή της γαλήνης: “να αλλάξετε όσα μπορούν να αλλάξουν, να αποδεχτείτε όσα δεν αλλάζουν και να έχετε τη σοφία να καταλάβετε τη διαφορά”.

Η αποδοχή των έξι αληθειών που ακολουθούν, θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε καλύτερα, τους δύο κανόνες της αρμονίας: Ο πρώτος είναι να μη βασανίζεστε με μικροπράγματα και ο δεύτερος, όλα είναι μικροπράγματα.

1. H ζωή δεν είναι δίκαιη

Ένα από τα λάθη που κάνουμε πολλοί από εμάς είναι ότι λυπόμαστε τον εαυτό μας ή τους άλλους όταν σκεπτόμαστε πως η ζωή θα έπρεπε να είναι δίκαιη ή πως κάποια μέρα θα γίνει. Ούτε είναι, ούτε πρόκειται να γίνει. Όταν κάνουμε αυτό το λάθος, έχουμε την τάση να περνάμε πολύ χρόνο παραπονούμενοι για τα στραβά της ζωής. Συμπάσχουμε με τις στενοχώριες των άλλων και συζητάμε τις αδικίες που βιώνουν. “Δεν είναι δίκαιο”, παραπονιόμαστε, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ίσως η ζωή δεν είχε ποτέ σκοπό να είναι δίκαιη.

Ένα από τα καλά της αποδοχής του “μη δίκαιου” της ζωής είναι ότι έτσι δεν βυθιζόμαστε στην αυτολύπηση, αλλά προτρέπουμε τον εαυτό μας να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με αυτά που διαθέτει.                                                                        Το ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βελτιώσουμε τις συνθήκες της δικής μας ζωής ή και ολόκληρου του κόσμου. Απεναντίας, αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε.

2. Mια μέρα, θα πεθάνουμε

Αυτή η στρατηγική είναι λίγο τρομακτική για κάποιους, αλλά γενικά αποδεικνύεται πολύ αποτελεσματική, γιατί μας υπενθυμίζει τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή μας. Φανταζόμενοι την ίδια μας την κηδεία, έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε μια αναδρομή σε όλη μας τη ζωή, ενώ παράλληλα είμαστε ακόμη σε θέση να επιφέρουμε μερικές σημαντικές αλλαγές.

Το να σκεφτούμε το θάνατό μας και κατ’ επέκταση την ίδια μας τη ζωή, παρότι μοιάζει τρομακτικό ή οδυνηρό, στην πραγματικότητα είναι μια πολύ καλή ιδέα. Θα μας υπενθυμίζει το είδος του ανθρώπου που επιθυμούμε να είμαστε και τις προτεραιότητες που θεωρούμε πιο σημαντικές για μας. Η άσκηση αυτή θα λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι και θα μας ωθήσει να επιφέρουμε σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας.

3. H ζωή είναι ένα διαγώνισμα

Όταν αποδεχτούμε τη ζωή και τις αναρίθμητες προκλήσεις της σαν ένα διαγώνισμα ή σαν μια σειρά διαγωνισμάτων, αρχίζουμε να βλέπουμε κάθε θέμα που αντιμετωπίζουμε ως μια ευκαιρία ανάπτυξης και μάθησης. Όποτε βομβαρδιζόμαστε από προβλήματα, ευθύνες ή ανυπέρβλητα εμπόδια και αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας σαν ένα διαγώνισμα, έχουμε μια ευκαιρία να επιτύχουμε, δηλαδή να υπερβούμε αυτό που μας προκαλεί.

Αν, από την άλλη πλευρά, αντιμετωπίζουμε κάθε θέμα που προκύπτει σαν μια κρίσιμη μάχη, από την οποία πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε νικητές για να επιβιώσουμε, τότε ξεκινάμε ένα αρκετά ταραγμένο ταξίδι. Η μοναδική εποχή που έχουμε κάποιες πιθανότητες να είμαστε ευτυχισμένοι είναι όταν τα πάντα λειτουργούν στην εντέλεια. Και όλοι ξέρουμε πόσο σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Έτσι, λοιπόν, όταν αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα, αντί να βασανιζόμαστε με αυτό, ας σκεφτούμε μήπως μας δίνει την ευκαιρία να μάθουμε κάτι.                                                          Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας: “Γιατί παρουσιάστηκε αυτό το θέμα στη ζωή μου; Τι μπορεί να σημαίνει και τι μπορεί να προκύψει από αυτό; Μπορώ ίσως να το δω από μια άλλη οπτική γωνία; Μπορώ να το αντιμετωπίσω σαν κάποιου είδους διαγώνισμα;”

4. Όλοι είμαστε διαφορετικοί

Όπως ακριβώς δεν περιμένουμε οι άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτισμούς να έχουν αντιλήψεις ή να ενεργούν όπως εμείς, έτσι και οι ατομικές διαφορές στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Το θέμα εδώ δεν είναι απλώς να ανεχόμαστε τις διαφορές, αλλά να τις κατανοούμε πραγματικά και να πιστεύουμε ότι είναι αδύνατον να μην υπάρχουν.

Αν θεωρούμε δεδομένο ότι οι άλλοι ενεργούν διαφορετικά, τότε η συμπόνια που νιώθουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους ανθρώπους θα αυξηθεί δραματικά. Ενώ σε περίπτωση που αναμένουμε το αντίθετο, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο σύγκρουσης. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, σοβαρά και ας σεβαστούμε το γεγονός ότι όλοι είμαστε πολύ διαφορετικοί. Μόλις το κάνουμε αυτό, η αγάπη που νιώθουμε για τους άλλους και η εκτίμηση που τρέφουμε για τη μοναδικότητά μας θα αυξηθούν κατά πολύ.

5. Κανείς δεν γνωρίζει τι θα του συμβεί

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί – απλώς, πολλές φορές, νομίζουμε ότι ξέρουμε. Έτσι, πολύ συχνά κάνουμε μεγάλη φασαρία για το τίποτα. Κατασκευάζουμε στο μυαλό μας φοβερά σενάρια για όσα πρόκειται να μας συμβούν και τις περισσότερες φορές πέφτουμε έξω. Αν, όμως, διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και μείνουμε ανοιχτοί στις διάφορες πιθανότητες, μπορούμε να υποθέσουμε με λογική σιγουριά ότι στο τέλος τα πράγματα θα τακτοποιηθούν με κάποιον τρόπο. Θυμηθείτε: μπορεί ναι, μπορεί όχι.

6. Όλα έχουν φτιαχτεί από το χέρι του Θεού

Είναι εύκολο να δούμε την ομορφιά του Θεού σ’ ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, σ’ ένα χιονοσκέπαστο βουνό, στο χαμόγελο ενός υγιούς παιδιού ή στα κύματα της θάλασσας που σκάνε στην αμμουδιά. Είναι, όμως, δυνατόν να μάθουμε να ανακαλύπτουμε την ιερότητα που υπάρχει και στις άσχημες καταστάσεις – στα δύσκολα μαθήματα που μας δίνει η ζωή, σε μια οικογενειακή τραγωδία, στον ανθρώπινο αγώνα για επιβίωση;

Όταν όλη η ζωή μας είναι γεμάτη από την επιθυμία να ανακαλύψουμε την ιερότητα που υπάρχει μέσα στα καθημερινά πράγματα, συμβαίνει κάτι το μαγικό. Αρχίζουμε να νιώθουμε ένα αίσθημα γαλήνης και ηρεμίας. Βλέπουμε πλευρές της καθημερινής ζωής που παλιά έμεναν αθέατες.

Όταν θυμόμαστε ότι τα πάντα έχουν φτιαχτεί από το χέρι του Θεού, αυτό και μόνο τα κάνει ξεχωριστά. Αν έχουμε κατά νου αυτή την πνευματική αλήθεια τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε έναν δύσκολο άνθρωπο ή αγωνιζόμαστε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας, θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα από άλλη σκοπιά.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να θυμόμαστε ότι τα πάντα είναι φτιαγμένα από το χέρι του Θεού. Το γεγονός πως δεν μπορούμε να δούμε την ομορφιά σε κάτι δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υπάρχει. Σημαίνει ότι μάλλον δεν κοιτάζουμε αρκετά προσεκτικά ή ότι το πνεύμα μας δεν είναι αρκετά δεκτικό για να το διακρίνει.

Photo: Author/Depositphotos

6 πολύτιμες αλήθειες για τη ζωή από το εξαιρετικό βιβλίο «Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα»

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο “Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα… γιατί όλα είναι μικροπράγματα” στο e-shop των εκδόσεων Πεδίο

Χριστίνα Μητροπούλου

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Είμαι αυτός που είμαι.

«Εγώ είμαι, επειδή εμείς είμαστε»

«UBUNTU, πώς γίνεται ένας από εμάς να είναι ευτυχισμένος αν όλοι οι άλλοι είναι στενοχωρημένοι;»

*UBUNTU στην κουλτούρα των Xhosa σημαίνει:»Εγώ είμαι, επειδή εμείς είμαστε».konanos 2

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ανδρέας Κονάνος:Δεν είμαστε οι σκέψεις μας, αλλά οι σκέψεις, που εμείς αναλόγως χειριζόμαστε.

“Είσαι οι πράξεις σου και όχι οι σκέψεις σου”Γιουνγκ

Φόρεσε στην ζωή σου εν επιγνώσει όσο περισσότερες «μάσκες» μπορείς! Υποδύσου κυρίως προσωπεία που έχεις την βεβαιότητα ότι δεν σου ανήκουν, πως είναι ξένα προς την φύση σου. Όσους περισσότερους ρόλους υποδυθείς στην ζωή σου, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να ανακαλύψεις ποιος στα αλήθεια, ποιος στον πυρήνα της ύπαρξής σου είσαι.

“Ἐάν δέν σκύψουμε στό πῶς καί στό γιατί τοῦ κόσμου, δέν ἔχουμε μέλλον” .
Λουδοβίκος τῶν Ἀνωγείων

Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης Αυτοκτονίας!!!«Ήθελα να αυτοκτονήσω σήμερα. Εξαιτίας σου δεν θα το κάνω. Σε ευχαριστώ υπέροχε άνθρωπε»…..Ζήτησα από το Θεό….

Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει δύναμη και μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατή. Ζήτησα σοφία και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα για να λύσω. Ζήτησα ευημερία και ο Θεός μου έδωσε δύναμη και μυαλό για να δουλέψω. Ζήτησα κουράγιο και μου έδωσε κινδύνους για να ξεπεράσω. Ζήτησα υπομονή και ο Θεός μου έδωσε καταστάσεις όπου αναγκάστηκα να περιμένω. Ζήτησα αγάπη και μου έδωσε ανθρώπους που χρειαζόταν βοήθεια. Ζήτησα χάρες και μου έδωσες ευκαιρίες. Δεν έλαβα τίποτα από όσα ήθελα και έλαβα όσα χρειαζόμουν. Οι προσευχές μου εισακούστηκαν.

Η προσευχή της δασκάλας


Της Gabriela Mistral-Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

“…Κάνε να είμαι πιο μάνα από τις μάνες
Για να μπορέσω να αγαπήσω

Και να υπερασπίσω όπως αυτές
Κάτι που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου…”

Οι στίχοι είναι από την “Προσευχή της δασκάλας”, της Χιλιανής ποιήτριας Gabriela Mistral, που πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946
Μετάφραση της Μαριάννας Τζανάκη
Αφιερωμένο σε κάθε δάσκαλο που όλα τα υπομένει και επιμένει να υπηρετεί το λειτούργημα μας, με σεβασμό και αγάπη.

Η προσευχή της δασκάλας
Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·
που φέρω το όνομα της δασκάλας,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.

Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές.

Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.

Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.

Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας γι αυτό.
Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου·
κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου.
Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!

Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο
από Σένα στο πλευρό μου.

Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.

Δεν θ’ αναζητήσω παρά
στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.

λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.

Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.

Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.

Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.

Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν’ αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.

Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης Αυτοκτονίας- Έχουμε όλοι έναν ρόλο να παίξουμε


Δημοσιεύτηκε: Δευτέρα, 10 Σεπτέμβριος, 2018 – 10:19 | Στην Κατηγορία: 


10 Σεπτεμβρίου 2018- Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης Αυτοκτονίας

Με μία αυτοκτονία κάθε 40 δευτερόλεπτα, το στοίχημα της πρόληψης παραμένει παγκόσμια πρόκληση. Σε όλο τον κόσμο περισσότεροι από 800.000 θάνατοι οφείλονται σε αυτοκτονίες, γεγονός που τις τοποθετεί μεταξύ των 20 κορυφαίων αιτιών θανάτου, για ανθρώπους όλων των ηλικιών. Μάλιστα για τους νέους ηλικίας 15-29 ετών, η αυτοκτονία ήταν δεύτερη αιτία θανάτου το 2016.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα είναι η πρώτη με θέμα «Να εργαστούμε μαζί για την πρόληψη της αυτοκτονίας», το οποίο θα διατηρηθεί για τις Παγκόσμιες Ημέρες του 2019 και του 2020, όπως ανακοίνωσε η Διεθνής Ένωση για την Αποτροπή των Αυτοκτονιών, τονίζοντας: «Επιλέξαμε αυτό το θέμα καθώς υπογραμμίζει το πιο σημαντικό συστατικό για την αποτελεσματική παγκόσμια πρόληψη: Συνεργασία στον τομέα της αυτοκτονίας. Έχουμε όλοι έναν ρόλο να παίξουμε και μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τις προκλήσεις που παρουσιάζει η αυτοκτονική συμπεριφορά στην κοινωνία σήμερα».
Κάθε αυτοκτονία είναι μια τραγωδία που πλήττει οικογένειες και ολόκληρες κοινότητες και έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στους ανθρώπους που μένουν πίσω. Όπως τονίζεται από την Ένωση, για κάθε αυτοκτονία, περίπου 135 άτομα υποφέρουν από έντονη θλίψη ή επηρεάζονται με οποιονδήποτε τρόπο, γεγονός που ανεβάζει τον συνολικό αριθμό τους σε 108 εκατ. άτομα κάθε χρόνο.
Για κάθε αυτοκτονία, 25 άτομα κάνουν μια απόπειρα αυτοκτονίας και πολλοί περισσότεροι έχουν σοβαρές σκέψεις αυτοκτονίας.
Η αυτοκτονία είναι το αποτέλεσμα της σύγκλισης γενετικών, ψυχολογικών, κοινωνικών και άλλων παραγόντων κινδύνου, που σε ορισμένες περιπτώσεις συνδυάζονται με εμπειρίες τραυματισμού και απώλειας, σημειώνει η Διεθνής Ένωση για την Αποτροπή των Αυτοκτονιών, επισημαίνοντας ότι οι άνθρωποι που αφαιρούν τη ίδια τη ζωή τους αντιπροσωπεύουν μια ετερογενή ομάδα, με μοναδικές, πολύπλοκες και πολύπλευρες αιτιώδεις επιρροές που προηγούνται της τελικής τους πράξης. Αυτή η ανομοιογένεια αποτελεί πρόκληση για τους ειδικούς στην πρόληψη της αυτοκτονίας.
Σύμφωνα, εξάλλου, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), ενώ η σχέση μεταξύ αυτοκτονίας και ψυχικών διαταραχών (ιδίως κατάθλιψη και διαταραχές από τη χρήση οινοπνεύματος) είναι καλά εδραιωμένη στις χώρες υψηλού εισοδήματος, πολλές αυτοκτονίες συμβαίνουν παρορμητικά σε στιγμές κρίσης με μείωση της ικανότητας για την αντιμετώπιση ισχυρού στρες που προκαλείται συνήθως από οικονομικά προβλήματα, διάλυση σχέσεων ή χρόνιο πόνο και ασθένεια. Επιπλέον, οι συγκρούσεις, οι καταστροφές, η βία, η απώλεια και η αίσθηση απομόνωσης συνδέονται στενά με την αυτοκτονική συμπεριφορά. Τα ποσοστά αυτοκτονίας είναι επίσης υψηλά μεταξύ των ευάλωτων ομάδων που υφίστανται διακρίσεις,. Μέχρι στιγμής, ο ισχυρότερος παράγοντας κινδύνου για αυτοκτονία είναι μια προηγούμενη απόπειρα αυτοκτονίας.
Εκτιμάται ότι σε ποσοστό περίπου 20% οι αυτοκτονίες παγκοσμίως οφείλονται στην κατάποση φυτοφαρμάκων και οι περισσότερες από αυτές συμβαίνουν στις αγροτικές- γεωργικές περιοχές χωρών με χαμηλό και μεσαίο εισόδημα. Το 2016, επισημαίνει ο ΠΟΥ, οι αυτοκτονίες που συνέβησαν σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος ξεπέρασαν το 79% του συνόλου των αυτοκτονιών παγκοσμίως.
Ωστόσο, η διαθεσιμότητα και η ποιότητα των δεδομένων σχετικά με τις απόπειρες και τις αυτοκτονίες είναι κακή. Μόνο 60 κράτη μέλη του ΠΟΥ διαθέτουν ποιοτικά στοιχεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν άμεσα για την εκτίμηση των ποσοστών αυτοκτονίας.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό, το 2016, ο παγκόσμιος μέσος όρος θνησιμότητας από αυτοκτονίες ανά 100.000 κατοίκους ήταν 10,6. Ανά περιοχή κάλυψης του Οργανισμού, η Αφρική είχε μέσο όρο 7,4, η Αμερική (Βόρεια & Νότια) 9,8, η νοτιανατολική Ασία 13,2, η Ευρώπη 15,4, η ανατολική Μεσόγειος 3,9 και ο δυτικός Ειρηνικός 10,2.
Στην Ευρώπη και ειδικότερα στο βόρειο τμήμα της, βρίσκονται οι χώρες με τον μεγαλύτερο μέσο όρο θνησιμότητας από αυτοκτονίες παγκοσμίως: Λιθουανία 31,9, Ρωσική Ομοσπονδία 31, Λευκορωσία 26,2. Η Ελλάδα με 5 αυτοκτονίες ανά 100.000 κατοίκους ήταν στην καλύτερη θέση της Ευρώπης, με την Κύπρο στο 5,3, τη Μάλτα στο 7,5, την ΠΓΔΜ στο 7,9 την Ιταλία στο 8,2 και την Ισπανία στο 8,7.
Η Αντίγκουα Μπαρμπούντα στην Καραϊβική κατέχει τον χαμηλότερο αριθμό θνησιμότητας από αυτοκτονίες στον κόσμο με 0,5 ανά 100.000 κατοίκους. Ακολουθούν τα Μπαρμπέιντος με 0,8, οι Μπαχάμες και η Γρανάδα με 1,7.
Πατήστε πάνω στη φωτογραφία για να τη δείτε σε μεγένθυνση

Το γράφημα αποτυπώνει στοιχεία για τις αυτοκτονίες παγκοσμίως / ΑΠΕ-ΜΠΕ / Δημοσιογραφική επιμέλεια: Βασ. Κοριμέντζας

Μια φοιτήτρια αγόρασε πρωινό σε έναν άστεγο. Φεύγοντας, ο άστεγος της έδωσε ένα χαρτί με ένα θλιβερό μυστικό…!!!

2

Μια φοιτήτρια αγόρασε πρωινό σε έναν άστεγο. Φεύγοντας, ο άστεγος της έδωσε ένα χαρτί με ένα θλιβερό μυστικό…

Όταν η φοιτήτρια Κέισι Φίσερ πήγε να αγοράσει καφέ από ένα κατάστημα της περιοχής της, παρατήρησε έναν άνδρα που στέκονταν στην άκρη του δρόμου.

Η Φίσερ έγραψε στο Facebook ότι μόλις κατάλαβε ότι ο άντρας έψαχνε στο έδαφος για να βρει πεταμένα κέρματα, ένιωσε απίστευτη θλίψη.

Πέρασε δίπλα του καθώς προχωρούσε προς τη καφετέρια, τον χαιρέτησε αλλά ο άντρας δεν της έδωσε σημασία. Συνέχισε να ψάχνει στο έδαφος για κέρματα και σιγοτραγουδούσε.

Μπήκε στο κατάστημα, αγόρασε έναν καφέ για εκείνη και ένα καφέ και ένα κουλούρι για τον άγνωστο άντρα, και τον πλησίασε.

Στην αρχή δεν ήθελε να της μιλήσει αλλά ούτε και να δεχτεί το κέρασμα. Η Φίσερ όμως ήταν τόσο πιεστική που τελικά τον έπεισε.

Κάθισε μαζί του και άρχισε να τον ρωτάει για τη ζωή του:

«Μου είπε πολλά. Μου είπε πως οι άνθρωποι συνήθως του συμπεριφέρονται εχθρικά γιατί είναι άστεγος. Μου είπε πως τα ναρκωτικά τον μετέτρεψαν στον άνθρωπο που ο ίδιος μισούσε. Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο, δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του και θέλει απλά να είναι κάποιος που θα κάνει τη μητέρα του περήφανη.

Αυτός ο αξιαγάπητος άντρας ονομάζεται Κρις και είναι ένας από τους πιο ειλικρινείς και πιο τίμιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ.

Όταν κοίταξα το ρολόι μου και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να επιστρέψω στη τάξη, σηκώθηκα για να τον αποχαιρετήσω. Αλλά εκείνος μου είπε να περιμένω λίγο για να μου γράψει κάτι σε ένα φύλλο χαρτί.

Με τρεμάμενα χέρια πήρε το χαρτί που του έδωσα και άρχισε να γράφει. Όταν τέλειωσε, το δίπλωσε, μου το έδωσε, μου ζήτησε συγνώμη για το γραφικό του χαρακτήρα και έφυγε χαμογελαστός.

Στάθηκα για λίγο και άνοιξα το σημείωμά του.

 foit1

Έγραφε:

«Ήθελα να αυτοκτονήσω σήμερα. Εξαιτίας σου δεν θα το κάνω. Σε ευχαριστώ υπέροχε άνθρωπε».

Από την ημέρα που η Φίσερ μοιράστηκε την ιστορία της στα social media, έχει αγγίξει χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Και είναι φυσιολογικό. Για την νεαρή ήταν μια απλή χειρονομία. Δεν ξόδεψε κάποιο μεγάλο χρηματικό ποσό αλλά ούτε και χρόνο. Έδωσε όμως κουράγιο και δύναμη σε έναν απελπισμένο άνθρωπο να συνεχίσει την προσπάθεια. Έσωσε μια ζωή.

Σύμφωνα με τη Διοίκηση Υπηρεσιών Κατάχρησης Ουσιών και Αγωγής Υγείας, όσοι είναι άστεγοι έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πάθουν κατάθλιψη από το γενικό πληθυσμό.

Μια μελέτη του 2008 διαπίστωσε ότι εκείνοι που έχουν μείνει άστεγοι σε νεαρή ηλικία καθώς και οι άνθρωποι που είναι άστεγοι περισσότερο από 6 μήνες, έχουν υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονικών σκέψεων. Ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς, τελικά το κάνει.

 

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση