To “Κουρμπάν Μπαϊράμ”

  [To κείμενο είναι από μια εργασία του Δημ. Σχολείου Σαπών με τίτλο: “Χρώματα του τόπου μας”] (2001-2002). Το κουρμπάν Μπαιράμ είναι διαφορετικό από το Ραμαζάν Μπαϊράμ, αλλά το ίδιο σημαντικό. Ονομάστηκε έτσι γιατί ένας προφήτης του Αλλάχ, πήρε κάποτε το μικρό παιδί του και πήγε σ’ ένα μέρος για να το θυσιάσει. Τότε ο Αλλάχ έστειλε ένα πρόβατο για να σφαγιαστεί στη θέση του παιδιού. (Η ιστορία αυτή θυμίζει τη θυσία του Αβραάμ). Η μέρα αυτή ονομάστηκε Κουρμπάν (πρόβατο) Μπαϊράμ. Το Κουρμπάν Μπαϊράμ, γιορτάζεται μια φορά το χρόνο και διαρκεί πέντε μέρες και δεν προβλέπεται καθόλου νηστεία. Την πρώτη μέρα, σηκώνονται πολύ νωρίς οι μουσουλμάνοι και πηγαίνουν στο τζαμί για να προσκυνήσουν. Ύστερα γυρίζουν στα σπίτια τους και ετοιμάζουν τα μαχαίρια τους ή ό,τι άλλο χρειάζεται για τη σφαγή του προβάτου. Η σφαγή αυτή πρέπει να γίνει μέσα σε τρεις μέρες, μετά απαγορεύεται. Τις υπόλοιπες ημέρες κάνουν επισκέψεις σε σπίτια των συγγενών ή φίλων. Κανείς δεν εργάζεται.

Στο Κουρμπάν Μπαϊράμ, όπως κάθε Μπαϊράμι, γίνονται επισκέψεις στους τάφους των νεκρών συγγενικών προσώπων όπου διαβάζουν προσευχές από το κοράνι. Την πρώτη μέρα του Μπαϊραμιού, τις πρωινές ώρες, γίνονται στα τζαμιά το “Μπαϊράμ ναμαζί” (προσευχή του Μπαϊραμιού) και στη συνέχεια εφαρμόζοντας την εντολή του Αλλάχ και την πράξη του προφήτη Ιμπραχήμ, σφάζουν το θυσιασμένο Κουρμπάν (ένα πρόβατο). Γίνονται επισκέψεις στα συγγενικά πρόσωπα, πρώτα στη μητέρα και τον πατέρα και στη συνέχεια σε γνωστούς και συγγενείς για να τους ευχηθούν για το Μπαϊράμι φιλώντας τα χέρια των μεγάλων και μοιράζουν δώρα στους μικρούς. Με τον τρόπο αυτό θέλουν να συνεχιστεί η αγάπη και ο σεβασμός-αδελφοσύνη μεταξύ τους. Το Κουρμπάν (αρνί) που σφάζουν, το μοιράζονται με φτωχές οικογένειες, όπως το επιβάλλει η θρησκεία, για την αλληλοστήριξη και βοήθεια στους φτωχούς. Έτσι μπορούν και οι φτωχοί να συμμετέχουν με χαρά στο Μπαϊράμι.

Το έθιμο της καμήλας

Το ίδιο διάστημα γίνεται το έθιμο της καμήλας, αποκλειστικά από αγόρια. Ντύνονται σα γυναίκες ή στρατιώτες ή κυνηγοί. Δυο αγόρια ντύνονται ο ένας γαμπρός κι ο άλλος νύφη. Οι υπόλοιποι ντύνονται άλλα πρόσωπα: πατέρας, μάνα και πολλά κορίτσια. Το ίδιο απόγευμα διαλαλούν στις γειτονιές και σε κάθε σπίτι, ότι τους περιμένουν στο γάμο του Τζεμίλ και της Τζεμιλέ, που θα γίνει στην πλατεία του χωριού.

Το “ασσουρέ”

(από τη σχολική εργασία) Το “ασσουρέ” είναι ένα παραδοσιακό γλύκισμα που κάνουν οι μουσουλμάνοι στον τόπο μας. Είναι κάτι αντίστοιχο με τη δική μας “βαρβάρα”. Το φτιάχνουν σαράντα ημέρες μετά το “κουρμπάν – μπαϊράμ”, μια από τις πιο μεγάλες θρησκευτικές γιορτές τους. Η παράδοση των μουσουλμάνων λέει ότι, όταν ο Νώε άραξε με την κιβωτό, μετά τον κατακλυσμό, στο όρος Αραράτ, κατέβασε τα ζώα στη γη και όλοι μαζί γιόρτασαν τη σωτηρία τους. Τα μόνα τρλοφιμα όμως που τους είχαν απομείνει ήταν διάφοροι ξηροί καρποί και σπόροι, τους οποίους έβρασαν κι έφαγαν. Η βάση του “ασσουρέ” είναι λίγο σπασμένο σιτάρι, που το λένε: “κεσκέκ”. Στη συνέχεια προσθέτουν φασόλια, ρεβίθια, καλαμπόκι, ρύζι, αμύγδαλα, καρύδια, σύκα, σταφίδες, διάφορα μυρωδικά, ζάχαρη, καθώς επίσης και το λίπος από την ουρά του ζώου που είχαν σφάξει στο “κουρμπάν – μπαϊράμ”. Το “ασσουρέ” το μοιράζουν σε επτά φτωχές οικογένειες.

Το “Ραμαζάν Μπαϊράμ”

Το “Ραμαζάν Μπαϊράμ” γίνεται γύρω στο Νοέμβριο, ανάλογα με το φεγγάρι. Η γιορτή συνδέεται με την αποκάλυψη του Κορανίου στο Μωάμεθ από τον Αλλάχ. (μας θυμίζει την ιστορία της αποκάλυψης των “Δέκα Εντολών” στο Μωυσή). Είναι μια ευκαιρία για τους μουσουλμάνους να “καθαρίσουν την ψυχή τους και το σώμα τους”, όπως εμείς οι χριστιανοί κάνουμε κατά τη νηστεία. Άλλωστε “ραμαζάν” σημαίνει νηστεία. Κατά τη διάρκεια του ραμαζανιού δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν καπνίζουν, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Τη νύχτα μπορούν να φάνε ό, τι θέλουν. Όταν τελειώνει ο μήνας τελειώνει και η νηστεία. Τότε γιορτάζουν το “Ραμαζάν Μπαϊράμ”, που διαρκεί τρεις ημέρες. Την πρώτη μέρα, σηκώνονται το πρωί και πηγαίνουν στο τζαμί για να προσκυνήσουν. Γυρίζοντας στα σπίτια τους τρώνε όλοι μαζί και οι νεότεροι σε ηλικία εύχονται στους ηλικιωμένους “χρόνια πολλά”, φιλώντας τας τους το χέρι. Εκείνοι τους προσφέρουν δώρα ή χρήματα και γλυκά. Κατόπιν, οι νέοι και τα παιδιά, επιστρέφουν πάλι στο τζαμί, ντυμένοι με παραδοσιακά φορέματα. Μετά, αρχίζουν να γυρνάνε στο χωριό, από σπίτι σε σπίτι με τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Όσο διαρκεί το Μπαϊράμι, διοργανώνονται γλέντια και εκδηλώσεις.

26 Aυγούστου 1954: Η φωτογραφία προέρχεται από την τότε εβδομαδιαία εφημερίδα της Κομοτηνής: “Η Φωνή της Ροδόπης”, γι αυτό και δεν είναι καθαρή. Τη μέρα αυτή οι μουσουλμάνοι των Σαπών, γιόρταζαν το μπαϊράμι τους. Ήταν δε καθιερωμένη η επίσκεψη των τοπικών αρχών για να τους ευχηθούν τα χρόνια πολλά. Στο κέντρο της φωτογραφίας, ο τότε Δήμαρχος Σαπών Δημήτριος Καραθανάσης και ο Διοικητής του Τάγματος Εθνοφυλακής Σαπών Κωνσταντάρας.  (Από πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της Εφημερίδας: “Φωνή της Ροδόπης (26/8/1954)).

Γύρω στα 1988. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Γ. Ψωμιάδη. Το έθιμο της καμήλας, μουσουλμανικό έθιμο.

Μια μεγάλη ομάδα αθιγγάνων μουσουλμάνων γιορτάζουν το έθιμο του “Κουρμπάν Μπαϊράμ”, ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές.

Oι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Γ. Ψωμιάδη, όλες της ίδιας ημέρας. Στις 2 πρώτες οι μουσουλμάνοι τηρούν το εθιμοτυπικό της γιορτής. Σχηματίζουν έναν κύκλο και περιστροφικά περνούν ένας ένας και χαιρετούν. Συμμετέχουν ως προσκαλεσμένοι και οι αρχές των Σαπών, ένας από αυτούς είναι και ο δήμαρχος Σαπών Χρ. Τσιτσώνης.

Σάπες 1975:  Από το Κουρμπάν Μπαϊράμ που συνδυάζεται με το έθιμο της καμήλας. Μια μεγάλη παρέα παιδιών έφτιαξαν με ξύλα, υφάσματα και άλλα πρόχειρα υλικά το ομοίωμα μιας καμήλας. Στη συνέχεια γύριζαν στα σπίτια, από πόρτα σε πόρτα και μάζευαν χρήματα ή κρέατα. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη μπροστά από το σημερινό κτίριο του foto-city (οδός Μπακάλμπαση). (Η αυλή και το σπίτι πίσω ήταν του Αντώνη Αντωνιάδη – αριστερά φαίνεται το σπίτι του Θανάση Μαλλίδη, που υπάρχει και σήμερα). Από την παρέα των παιδιών αναγνωρίζω τους: HUSEYIN HACIAHMET , BULENT BERBER, MEHMET BERBER, CAKICI MUSTAFA, METIN SORT  (Αρχείο: Χουσεΐν Χατζηαχμέτ).

Σάπες, γύρω στα 1990. Και αυτή η φωτογραφία είναι από μια από τις δραστηριότητες των νέων και έχει σχέση με το Κουρμπάν Μπαϊράμ. Μετά από την πρωινή προσευχή στο τζαμί και τις χειραψίες και τις ευχές, το έθιμο της καμήλας (deve) με την περιφορά της στα σπίτια, το ίδιο βράδυ οι νέοι οργανώνουν γλέντι με ζωντανή ορχήστρα, με τραγούδια και χορούς. Στον κόσμο που παρακολουθεί τη γιορτή σερβίρουν πιλάφι και αριάνι.  Στη φωτογραφία βλέπουμε ένα παραδοσιακό χορό με τις ανάλογες στολές. Εκτός από τα παραπάνω παρουσιάζονται και θεατρικές παραστάσεις, διαγωνισμούς  με δώρα. Έτσι τελειώνει η νύχτα όμορφα και ευχάριστα.  Τα πρόσωπα που βλέπουμε είναι ο Huseyin Haciahmet kai o Axmet Hocaoglu.

To Kurban Bayramı
(Η Γιορτή της Θυσίας) είναι η μία από τις δύο μεγάλες γιορτές του ισλαμικού κόσμου. Η άλλη είναι το Ramazan Bayramı ή Şeker Bayramı.Θυσία για την προσέγγιση του Allah (Θεού)
Ας αναφερθούμε αρχικά στην προέλευση της λέξης kurban. Είναι συνώνυμη της λέξης kurbiyyet (κουρμπιγιέτ) που σημαίνει εγγύτητα ή προσέγγιση. Θα πει πλησιάζω κάτι. Με την θρησκευτική έννοια θα λέγαμε «πλησιάζω τον Allah». Η θυσία γίνεται για να δοξαστεί ο Allah και είναι παράδοση να θυσιάζεται ένα από τα πλάσματα που δημιούργησε ο Θεός.Η παράδοση της θυσίας υπήρχε στα πολύ παλιά χρόνια και μάλιστα πολύ πριν από τη γέννηση της ισλαμικής θρησκείας. Οι πολύ παλιές θρησκείες της φύσης και εκείνες στη Μεσοποταμία, την Ανατολία, την Αίγυπτο, το Ιράν αλλά και οι Ιουδαίοι, συνήθιζαν να τελούν θρησκευτικές τελετουργίες σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου, να θυσιάζουν ζώα και να γιορτάζουν. Ήταν απαράλλαχτη θρησκευτική παράδοση η προσφορά θυσίας προς τους θεούς και τους βασιλιάδες θεούς.

H επιθυμία να φτάσει κανείς κοντά στον Θεό, έχει κάνει τη θυσία μια μορφή προσευχής. Σύμφωνα με τις μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Άβελ και ο Κάιν οι γιοι του Αδάμ, ήταν οι πρώτοι που θυσίασαν από ένα ζώο για τον Allah αλλά ο Ύψιστος είχε δεχτεί μόνο το ζώο του Άβελ. Αυτό δείχνει ότι η θυσία ανάγεται στα χρόνια του Αδάμ. Ζώα θυσίαζαν και οι Εβραίοι οι οποίοι είχαν βωμούς στην Ιερουσαλήμ. Ανάλογη παράδοση υπήρχε και στους χριστιανούς.

Η θυσία του Προφήτη İbrahim (Αβραάμ)
Ο Προφήτης İbrahim (Αβραάμ) που πιθανολογείται να έχει ζήσει περί το 1900 π.Χ., είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα στο Ισλάμ όπως και στον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί τον αποκαλούν πατέρα του έθνους του Ισραήλ μέσω του γιου του İshak (Ισαάκ). Σύμφωνα δε με το Ισλάμ, το έθνος του Ισραήλ προέρχεται από τον γιο του Προφήτη Ισαάκ αλλά και οι Άραβες από το γένος του γιου του İsmail (Ισμαήλ). Τον αποκαλούν πατέρα των Αράβων.

Ο İbrahim σύμφωνα με το Κοράνι, είναι ένας προφήτης. Το όνομά του αναφέρεται σε πολλά εδάφια. Ο Allah τον είχε επιλέξει ως προφήτη πολύ πριν από τις ουράνιες θρησκείες που υπάρχουν σήμερα. Του είχε δώσει μάλιστα το επίθετο Halil που σημαίνει φίλος επειδή ήταν πολύ ειλικρινής. Για πολλά χρόνια ήταν άτεκνος. Μια μέρα ενώ προσευχόταν στον Θεό, του είχε υποσχεθεί να του θυσιάσει το πιο αγαπημένο του πρόσωπο εάν του δώσει έναν γιο και ο Αllah εισάκουσε την προσευχή του. Είχε ονομάσει τον πρώτο του γιο İsmail.

Σύμφωνα με μια άλλη ιστορία, ο προφήτης İbrahim είχε πάρει εντολή στο όνειρό του για να θυσιάσει τον γιο του. Πηγαίνει λοιπόν το παιδί του για να το θυσιάσει κάπου απόμακρα και να του πει αυτό που θα γινόταν. Ο İsmail λέει στον πατέρα του ότι αυτή είναι εντολή του Allah και παραδίδεται αποτελώντας πρότυπο σεβασμού. Ο Θεός όμως του στέλνει με τους αγγέλους ένα κριάρι για να το θυσιάσει. Τότε ο Προφήτης İbrahim έζησε γιορτινή χαρά και ενθουσιασμό. Το Kurban Bayramı άρχισε λοιπόν να γιορτάζεται κατά την εποχή της Μεδίνας (623).

Το δόγμα του Hanefi (Χανεφί) στο Ισλάμ επιτάσσει θυσία με το αίμα να τρέχει, ενώ τα δόγματα Şafii (Σαφιί) και Maliki (Μαλικί) το αποκαλούν sünneti müekkede που σημαίνει κατά λέξη δυνατή σούννα και αποτελεί μέρος της παράδοσης.

Η θυσία ζώου στο Ισλάμ, νομιμοποιήθηκε κατά το δεύτερο έτος του Hicret (623) και κρίθηκε αναγκαστικό για τους εύπορους καθότι αναφερόταν στη σούρα Kevser του Ιερού Κορανίου. Θυσία μπορεί να κάνει όποιος είναι μουσουλμάνος, ελεύθερος και πλούσιος και να μην είναι σε ταξίδι. Το μέτρο του πλούτου είναι να έχει κανείς στην ιδιοκτησία του 96 γραμμάρια χρυσό ή 640 γραμμάρια ασήμι. Άκυρη θεωρείται η θυσία όποιου δεν έχει την παραπάνω οικονομική δύναμη.
Το κουρμπάν μέσο κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας
Το κουρμπάν είναι ένα μέσο κοινωνικής αλληλεγγύης που προσφέρει το Ισλάμ στην ανθρωπότητα. Οι φτωχοί χαμογελούν, τα μίση και τα πάθη ξεχνιούνται και αντικαθιστούνται από τη φιλία και την ειρήνη. Η θυσία είναι μια υποχρέωση που οφείλουν να εκπληρώσουν οι ευκατάστατοι αλλά δεν είναι ρητός κανόνας (farz). Το Κοράνι λέει: «Προσευχήσου και θυσίασε για τον Θεό σου».

Τα ζώα για θυσία είναι το πρόβατο, το κατσίκι, το μοσχάρι, η αγελάδα και η καμήλα. Δεν θυσιάζονται ζώα όπως κότα, χήνα και γαλοπούλα.

Το Kurban έχει ορισμένους κανόνες και θεμελιώδεις αρχές όπως επίσης και παραδόσεις. Το άτομο που κάνει τη θυσία οφείλει να είναι εκεί ο ίδιος, εκτός αν αφήσει κάποιον να τον εκπροσωπήσει αλλά μόνο σε ειδικές περιστάσεις. Αλλά το σημαντικότερο είναι η μοιρασιά. Το ζώο της θυσίας χωρίζεται στα τρία. Το ένα προορίζεται για τους φτωχούς, το άλλο για τους συγγενείς και φίλους που δεν θυσίασαν ζώο. Το τρίτο μένει οπωσδήποτε στο σπίτι.

Στις μέρες μας πάντως οι περισσότεροι δεν κάνουν τη θυσία. Πληρώνουν και τα λεφτά πηγαίνουν σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ωστόσο αυτό δημιουργεί αντιπαραθέσεις αφού θεωρείται κάτι σαν δωρεά και λέγεται πως η δωρεά μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή αλλά η θυσία οφείλει να γίνει στον καιρό της δηλαδή την γιορτή.

Προσκυνητής (hac) στη Μέκκα
Το Kurban Bayramı δεν περιλαμβάνει μόνο τη θυσία των ζώων. Είναι και η επίσκεψη στην Κάαμπα για να μπορέσεις να γίνεις προσκυνητής (hac), να θυσιάζεις ζώα σε θρησκευτικές τελετές και άλλες αξίες. Η γιορτή αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία αφού το ιερό καθήκον του hac πραγματοποιείται τον ίδιο καιρό. Όσοι δεν μπορούν να πάνε στη Μέκκα και οι υπόλοιποι πιστοί, μοιράζουν στους φτωχούς που έχουν γύρω τους το κρέας της θυσίας.

Στις μέρες τις γιορτινές, αναδεικνύεται η κοινωνική αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια. Ο κόσμος επισκέπτεται συγγενείς, γείτονες και φίλους και ανταλλάσσει μικρά δώρα. Όλες οι καρδιές χτυπούν για την αγάπη, την ειρήνη και την αδελφοσύνη.

Η Γιορτή της Θυσίας σημαίνει και τετραήμερη αργία στις χώρες με πλειοψηφία κατοίκων σε μουσουλμάνους. Τη σήμερον ημέρα όσοι ζουν σε μεγάλες πόλεις της Ανατολής και θεωρούνται άνετοι οικονομικά, πηγαίνουν ταξίδι σε άλλα μέρη ή και στο εξωτερικό. Ζωντάνια παρατηρείται και στον εσωτερικό τουρισμό αφού τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία στις τουριστικές περιοχές έχουν ειδικό πρόγραμμα και πακέτο διακοπών για τις γιορτινές μέρες.

Πηγή: www.turkishgreeknews.org

Δέηση  για βροχή – Devriste yağmur Duasi

Το έθιμο αυτό το συναντάμε τόσο στο χριστιανικό, όσο και στο μουσουλμανικό πληθυσμό. Σε περιόδους μεγάλης ξηρασίας, ιδιαίτερα σε γεωργικές και κτηνοτροφικές περιοχές, η έλλειψη βροχής δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στους αγρότες και τους κτηνοτρόφους. Η αγροτική παραγωγή και η έλλειψη τροφής για τα ζώα δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στα νοικοκυριά.
Τότε οι άνθρωποι οργανώνουν σε μια ανοιχτή έκταση προσευχές ζητώντας τη βοήθεια του Αλλάχ για βροχή.  Η δέηση συνοδεύεται και από άλλες δραστηριότητες, όπως είναι το κουρμπάν.  (Θα προστεθούν και άλλες πληροφορίες).  (Αρχείο φωτο: Χουσεΐν Χατζηαχμέτ).

Αν θες να κόψεις δρόμο, γίνε κοφτερός σαν μαχαίρι…!

Σταμάτα να είσαι ψευτο-καλούλης!

Γίνε σκληρός, δηλαδή αληθινός, πρώτα με τον εαυτό σου.

Συνεπής, υπεύθυνος, στοχευμένος, λιτός, φλογερός, άπληστος και μαζί ολιγαρκής.

Κάθε στιγμή ζωής είναι μια μάχη, μια απόφαση, μια γεμάτη νόημα επιλογή.

Μην υποτιμάς καμιά στιγμή, κανένα σου λόγο, καμιά σου σκέψη, κανέναν και τίποτα.

Ζύγισε τους ανθρώπους και τα πράγματα σαν να είναι ο θησαυρός σου.

Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος και ενέργεια για πέταμα.

Κάθε σκέψη και πράξη σου σε προετοιμάζει για τον σκοπό της ζωής σου.

Μάθε να θέτεις συγκεκριμένους στόχους που ετοιμάζουν “άπιαστους” σκοπούς, δηλαδή σκοπούς που σε υπερβαίνουν, εσένα και τις δυνατότητές σου.

Μάθε να λες πολλά “όχι”. Το «όχι» σου να είναι «όχι». Να γίνει δεύτερή σου φύση. “Όχι” ασήμαντα και σημαντικά, ανώδυνα κι επώδυνα.

Στον εαυτό σου και στους άλλους. Μάθε, μέσα από τα “όχι” σου, να μην λογαριάζεις ακριβά την γνώμη των άλλων. Χτίσε με γερές πέτρες την γνώμη σου, ψήλωσε και δυνάμωσε το εγώ σου.

Τόσο, ώστε να θελήσεις ολόψυχα να το εγκαταλείψεις. Όταν έρθει η στιγμή, να το παραδώσεις για τον ακριβό μαργαρίτη. Ο δρόμος της ψυχής σου προς το Μεγάλο “ΝΑΙ”, είναι στρωμένος με πολλά μικρά και μεγάλα “Όχι”.

Αν θες πολλά, γίνε πολύς. Αν θες λίγα, συνέχισε να σαι λίγος. Πάντως, πάρε απόφαση.

 

 

 

BIA    H    ΟΔΟΣ   ΤΟΥ ΘΕΟΥ…..

 

…….Όμως υπάρχει και μια βία διαφορετική….μια βία ευλογημένη. Πρόκειται για την βία επάνω στον άτακτο και πολλές απείθαρχο εαυτό μας. Μια τέτοια βία ευλογεί ο Θεός.
“Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασται αρπαζουσιν αυτήν” (Ματθ.ια’ 12).
Ναι …για να κατακτηθεί η βασιλεία του Θεού, απαιτείται βία στον εαυτό μας. Πρέπει με βιαιότητα να σπάσεις τα δεσμά της αμαρτίας και των παθών….τα δεσμά που σε διατηρούν δέσμιο. Πρέπει να ιδρώσεις, να κουραστείς και ενδεχομένως να ματώσεις, προκειμένου να απολαύσεις τα αιώνια δώρα του Θεού.                                       Γεώργιος Πετράκης

 

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί……διότι δίδετε στον ναόν δια τους ιερείς το δέκατον από τον δύοσμον και τον άνηθον και το κύμινον, τηρείτε δηλαδή τας επουσιώδεις διατάξεις του Νόμου, και αφήσατε τα βαρύτερα και σπουδαιότερα, δηλαδή την δικαίαν κρίσιν και την ευσπλαγχνίαν και την αληθινήν πίστιν· 

T

Το  μίσος  κατοικεί μέσα στην ανθρώπινη φύση ή εμφυτεύεται  απέξω, από δομές και νοοτροπίες;;

Ο   Robert  Iay  Lifton στο βιβλίο του  The Nazi doctors προσπάθησε να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά. Θεωρεί ότι «κανένας δεν είναι εγγενώς κακός, δολοφόνος, γενοκτόνος. Αλλά κάτω από ορισμένες συνθήκες ο καθένας είναι ικανός να γίνει τέτοιος». Συνεπώς θέτει ως προϋπόθεση την αλληλεπίδραση μεταξύ του ενδοψυχικού κακού και των οργανισμών ή φορέων με τις ιδεολογίες τους.                                                                                                                Από το βιβλίο: Οι δικοί μου οι ξένοι π. Βασιλείου Θερμού

Π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

 

…….Μέσα μας ζει φως και σκοτάδι. Σκοπός του βίου μας, να αναδείξουμε το φως, αλλά γνωρίζοντας ότι υπάρχει και το σκοτάδι. Και το σκοτάδι δεν θα φύγει επειδή θα φωνάζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ με άγχος και εμμονή «φύγε..», αλλά όταν καθημερινά κάνουμε απλά, ήσυχα, και σταθερά βήματα προς τον Χριστό. Και Χριστός σημαίνει, επιλέγω στην ζωή μου, με όποιο κόστος, να παραμείνω Άνθρωπος, αποφασίζω να κοιτώ την ομορφιά ακόμη κι εκεί που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά…

 

Marios Begzos

«Πώς είναι η ζωή κάποιου που έστειλε 400.000 ανθρώπους στον θάνατο και που πραγματοποίησε φρικτά πειράματα σε παιδια;»
«Είμαστε γεμάτοι από Μένγκελε. Τι είναι ένας «Μένγκελε»? Κάποιος που ολισθαίνει εξαιρετικά εύκολα στο κακό, που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για την ζωή των άλλων…Αλλά η διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων είναι πια μέρος της ανθρώπινης ιστορίας»
«Νομίζαμε ότι ο Μένγκελε ήταν υπερφυσικά κακός, ο ίδιος ο διάβολος. Δυστυχώς όμως ήταν σαν εμάς»
«Ή ζωή του όμως μπορεί να διαβαστεί και σαν μια βιβλική ιστορία. Διέφυγε, έζησε καλά στην αρχή αισθανόμενος ότι είναι υπεράνθρωπος και ανέβηκε ψηλά, μέχρι που άρχισε να παρανοεί…Υπάρχει κάτι σαν συμπαντική δικαιοσύνη»
«Τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού δεν τον εμπόδισαν να σκοτώσει … Ο Μένγκελε είναι η ενσάρκωση των αυτοκτονικών τάσεων της Ευρώπης στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, του ζήλου της για καταστροφή»
«Ο Μένγκελε ήταν η προσωποποίηση της αδιαφορίας για ζωή, της απουσίας ενσυναίσθησης, της ενόρμησης θανάτου»
Συνέντευξή του ΟΛΙΒΙΈ ΓΚΕΖ

 

 

 

 

 

Ασημάκη Πανσέληνου, «Τότε που ζούσαμε»

«...Χειμώνας του ’41 με 42. Τώρα πεινώ και φοβάμαι. Η Αθήνα ρημάζει μέρα με τη μέρα. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Οι άνθρωποι ζαρώνουν και τρέχουν να ζεσταθούν. Πολλοί φορούν τις ρόμπες τους για πανωφόρια. Κάποιοι είναι τυλιγμένοι τσουβάλια κι εφημερίδες. Κόπηκε και το ηλεκτρικό ρεύμα κατόπιν από το ψωμί.

( Αυτό το ψωμί ! Είναι ένας θεός ζωοδότης. Η φυσική τροφή του ανθρώπου. Την αναζήτησε στις μεγάλες του μετακινήσεις επάνω στη γης κι όταν τη βρήκε ημέρεψε. Το πνεύμα του ανθρώπου που τρώει ψωμί, είναι ξεκάθαρο κι εύγευστο. Τώρα οι άνθρωποι πρήζονται και πεθαίνουν).

 Έξω από το σταθμό της Ομόνοιας μια γυναίκα έπεσε μπροστά μου σαν κεραυνόπληκτη. Τρέχουν οι άλλοι να τη σηκώσουν, μαζεύεται κόσμος, της δίνουν λεφτά. Τί να τα κάνει; Κάποιος έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρούπι και της έδωσε. Το τρώει σα σκυλί πεινασμένο. Γύρω της κείτονταν χαρτονομίσματα. Διηγήθηκα τη σκηνή στο Δημητρό του Σταύρου και κείνος μου είπε πως είδε το πρωί μες στο δρόμο το πτώμα ενός εργάτη ξυλιασμένο. Τα πρωινά μαζεύουν από τους δρόμους τα πτώματα και τα κουβαλούν στο νεκροτομείο.

Αν προχωρούσες από την Ομόνοια στο Σύνταγμα σε πεντέξι σημεία θα συναντούσες κόσμο γύρω από σωριασμένους στο δρόμο. Μπουλούκια παιδιά ζητιάνευαν στους δρόμους κι αρπούσαν ό,τι βρίσκαν που να μασιέται. Πολλά βλέπουν το ενδιαφέρον που προκαλούν οι πεσμένοι, ξαπλώνουν και κείνα στο πεζοδρόμιο, το ένα πλάι στο άλλο, κι εκεί ξεχνιούνται κι αρχίζουν να παίζουν. Κάποτε ο θάνατος τα μαζεύει ευχαριστημένα. Είδαμε στην πλατεία Κλαυθμώνος ένα τσούρμο παιδάκια μισόγυμνα κι ένας μαντράχαλος 25 χρονών σα χασές άσπρος από την πείνα, ο αρχηγός τους. Τα παιδάκια λεηλατούσαν τους σκουπιδοτενεκέδες από τα γύρω εστιατόρια «των Αθηνών» και του «Αβέρωφ», που τρώγαν οι γερμανοί. Φέρνανε το περιεχόμενο και το άφηναν σε μια κόχη αντίκρυ από το υπουργείο των Ναυτικών.

Πατατόφλουδες, κρεμμυδόφυλλα, ρίζες από μαρούλια και λάχανα, σάπια μήλα, κόκκαλα κι αποφάγια μαγειρεμένα, ψωμοκόμματα, βουτηγμένα στις σάλτσες κι ό,τι άλλο μπορούσε να μασηθεί (ο μάγκας ξεχώριζε ανάμεσα τ’ αποτσίγαρα και τα τσέπωνε) τα βάζαν σ’ ένα τενεκεδένιο λεβέτι και τα βράζανε σε φωτιά από παλιόχαρτα και σκουπίδια. Ο μάγκας δοκίμαζε το μαγείρεμα κάθε τόσο. Ύστερα μοίραζαν το συσσίτιο και το τρώγαν.».

Σε όλη την κατοχική περίοδο και για το σύνολο των περιοχών της χώρας οι νεκροί από την πείνα ήταν πολύ περισσότεροι από εκείνους που οφείλονταν σε όλες τις άλλες αιτίες θανάτου! Οι περισσότεροι ερευνητές καταλήγουν σε έναν αριθμό γύρω στους 300.000 νεκρούς

 

 

Οι δύο λύκοι (Ινδιάνικος μύθος)

 

‘Ενα βράδυ ένας γέρος (Ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων .
Είπε: “Γιέ μου”, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο “λύκων” που υπάρχουν σε όλους μας.
Ο ένας λύκος είναι το Κακό.Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή,η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό.Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία,η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.”
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό, και μετά ρώτησε τον παππού του:
“Ποιος λύκος νικάει?” 
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε:
“Αυτός που ταΐζεις”.

 

 

 

Ο πόλεμος όμως δεν είναι ένα φυσικό,ούτε βέβαια ένα υπεριστορικό φαινόμενο,και συνεπώς δεν είναι η μοίρα του ανθρώπου.Αντίθετα, ο πόλεμος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, με αναφορές και αιτίες που σχετίζονται με τη φύση, τη δομή και τη λειτουργία της κάθε φορά ιστορικά προσδιορισμένης οικονομικής οργάνωσης των κοινωνιών. ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ

 

πόλεμος, είναι ο αλληλοσκοτωμός ανθρώπων που δεν γνωρίζονται, για χάρη ανθρώπων που και γνωρίζονται και δεν σκοτώνονται…

 

 

 

……….Και τελευταίος, σχεδόν απομονωμένος από την αγέλη, είναι ο αρχηγός-ηγέτης, θα πρέπει να επιτηρεί την αγέλη, να την ελέγχει άμεσα, να συντονίζει και να δίνει τις απαραίτητες εντολές.

 

 

Δεν υπάρχει τίποτα στη φύση του ανθρώπου που να υπαγορεύει την βία. Αυτό που εξανθρωπίζει το είδος μας είναι η αλληλεγγύη. Ο πόλεμος ήταν άγνωστος. Παλαιοντολογικά ευρήματα,που χρονολογούνται στο

500.0000 π.χ δείχνουν πως οι πρωτόγονοι φρόντιζαν τα αδύναμα μέλη της κοινότητας, που αλλιώτικα δεν θα είχαν επιβιώσει….

 

 

                                                                                ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

 

Ἡ Μάρω Βαμβουνάκη μᾶς προτρέπει σε μιά ἄλλη στάση ζωῆς, ἡ ὁποία μᾶς προσπορίζει ποιότητα! 

Κάνουμε λοιπόν ἐπιλογές ζωῆς, βάσει τοῦ τὶ βολεύει καὶ τὶ εὐχαριστεῖ. Εἶναι μεγαλειώδης ἡ διαπίστωση, πάντως, πῶς ἡ βαθιὰ ψυχὴ δὲν ἀποζητᾶ τὴν εὐχαρίστηση καὶ τὸ βὀλεμα, ὅπως τείνει νὰ νομίζει ἡ ρηχή μας ἰδέα πάνω στὴν ὁποία μαθαίνουμε ἀπό μικροὶ νὰ σκεφτόμαστε. Ἡ βαθιὰ ψυχή διψᾶ γιὰ πνεῦμα, νόημα, ἀξία, ἄς εἶναι καὶ δύσκολα, ἄς εἶναι καὶ ἐπώδυνα, ἄς εἶναι καὶ ζημιογόνα.

Ἀληθινὰ πιστοὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι μόνο παθιασμένα πλάσματα, φλογερᾶ, ἀνικανοποίητα ἀπό τὰ ὁρατᾶ, ἰκανᾶ νὰ παίξουν τὴ ζωή τους κορόνα-γράμματα, προκειμένου νὰ πειστοῦν πώς ἡ ζωή ἀξίζει. Ἀλλιῶς, ζωοῦλα ἀσφαλισμένη, μίζερη, λίγη, δὲν τὴν χρειάζονται. Μιὰ ψυχὴ νερόβραστη, ἕνας νοῦς πλαδαρὸς δὲν ἔχει ἀναγκη Θεὸ γιὰ νὰ βολεύεται.                       Ὁ Θεὸς ξεβολεύει.

 

Γέροντα, πού οφείλεται η γκρίνια και πώς μπορείς να την αποφύγεις;
– Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει , αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει , για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.

 

Πώς γίνεται άραγε να υπάρχει παντού τόση βία αφού όλοι την καταδικάζουν «απερίφραστα»; Ποιοι την ασκούν αφού όλοι είναι εναντίον της; Πώς γίνεται επίσης να υπάρχει τόση βία αλλά και τόση γενικολογία γύρω απ’ αυτήν;                               Ζώρζ Λαμπικά

 

….Η ταύτιση του αγώνα με τη βία είναι αποτέλεσμα ανωριμότητας, πνευματικής καθυστέρησης και πολιτιστικής υπανάπτυξης….                                                       π. Φιλόθεος Φάρος

Μερικές φορές η βία ενάντια στη βία φαίνεται να είναι ο μόνος τρόπος αντιμετωπίσεως της καταστάσεως. Π.χ. μπορεί κάποτε να χρειασθεί να σκοτωθεί ένα  άγριο ζώο που ξέφυγε από ένα ζωολογικό κήπο και απειλεί τη ζωή των κατοίκων μιας πόλης, ή να εξουδετερωθεί ένα διαταραγμένο άτομο που πυροβολεί και σκοτώνει αδιάκριτα αθώους ανθρώπους.

Υπάρχουν πράγματι περιστάσεις που η βία φαίνεται να είναι απαραίτητη, ποτέ όμως δεν είναι καλή η βία….                              π. Φιλόθεος   Φάρος