Όρια στις Διαπροσωπικές Σχέσεις
Ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή όπου κατακλυζόμαστε από αρνητικά συναισθήματα και κρίση στις διαπροσωπικές επαφές είναι σημαντικό να προασπίσουμε τον εσωτερικό μας πυρήνα σε σχέση με τον περίγυρό μας θέτοντας τα όρια που μπορούμε να ανεχτούμε ή να ξεπεράσουμε εφόσον βέβαια το επιλέξουμε.
Το πως αισθανόμαστε ότι μας αποδέχονται οι άλλοι, είναι βίωμα το οποίο παίζει καθοριστικό ρόλο στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις μας. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμώντας να γίνουν αρεστοί τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον κοινωνικό τους περίγυρο, καταργούν τα όρια μεταξύ των ίδιων και των άλλων με αποτέλεσμα να νιώθουν εξουθενωμένοι σπαταλώντας τoν χρόνο τους και την ενέργειά τους στο να εκπληρώνουν σχεδόν πάντα τα αιτήματα των άλλων βάζοντας σε υποδεέστερη θέση τις δικές τους δραστηριότητες, τα δικά τους συναισθήματα και τελικά τα δικά τους «θέλω».
Ειδικά αυτές τις εποχές όπου οι περισσότεροι από εμάς έχουν φτάσει λόγω συνθηκών – εκτός πολλές φορές από το οικονομικό αδιέξοδο – και σε συναισθηματικό αδιέξοδο, αυτό που μπορεί να μας κρατήσει σε «συναισθηματική φόρμα» είναι να καλλιεργήσουμε και να διαφυλάξουμε τη συναισθηματική μας αυτάρκεια δηλαδή να προστατεύουμε τον εαυτό μας και κυριότερα τα συναισθήματα μας από το να γινόμαστε έρμαια των συνθηκών και ίσως κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να μας δυσκολεύουν στην καθημερινή μας επικοινωνία.
Παρακάτω αναφέρουμε μερικές ιδέες για να χτίσουμε αλλά και για να αναπτύξουμε τη συναισθηματική μας αυτάρκεια:
· Έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και είμαστε πιο ανεξάρτητοι στον τρόπο σκέψης και στη λήψη των αποφάσεών μας.
· Συνειδητοποιούμε ότι – αν και υπάρχουν πλεονεκτήματα στο να είμαστε εξαρτημένοι – κάποιες φορές το να είμαστε ανεξάρτητοι μας κάνει να νιώθουμε πιο δυνατοί και ότι διατηρούμε τον έλεγχο στη ζωή μας.
· Λειτουργούμε περισσότερο μόνοι μας και κάνουμε πράγματα χωρίς απαραίτητα να ζητάμε βοήθεια.
· Κάνουμε μία λίστα από καταστάσεις στις οποίες νιώθουμε πιο ανεξάρτητοι και καταστάσεις στις οποίες πιο εξαρτημένοι και προσπαθούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
· Δεν είναι κακό να ζητάμε τη συμβουλή και τη γνώμη των άλλων σε διάφορα ζητήματα, αλλά δεν στηριζόμαστε υπερβολικά σε άλλους σε σημείο να μην κάνουμε τις δικές μας επιλογές και να μην είναι δικές μας οι αποφάσεις που παίρνουμε.
· Έχουμε στο μυαλό μας ότι οι άλλοι μπορούν να κάνουν προτάσεις… αλλά δεν ξεχνάμε ότι πρόκειται για τη δική μας ζωή.
· Όταν κάνουμε μια δουλειά ενθαρρύνουμε τον εαυτό μας να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε μόνοι μας, επιμερίζοντας την κάθε εργασία σε μικρότερα κομμάτια, τα οποία είναι και ευκολότερο να υλοποιηθούν. Πριν ζητήσουμε βοήθεια, τουλάχιστον να αναρωτηθούμε εάν μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας.
· Δεν εξαρτόμαστε από την έγκριση των άλλων. Ακόμα και εάν γίνεται κάτι τέτοιο τουλάχιστον ας γνωρίζουμε ότι εμείς και μόνο εμείς το επιτρέπουμε.
· Αποφεύγουμε να προσκολλόμαστε σε άλλους. Βασιζόμαστε στον εαυτό μας και στη δική μας εσωτερική δύναμη!
Eάν μπούμε στη διαδικασία να νιώσουμε συναισθηματικά αυτάρκεις θα είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε τα όρια μας καλύτερα και θα είναι πιο εύκολο για μας να «αρνούμαστε» κάτι το οποίο δεν είμαστε σε θέση να διεκπεραιώσουμε ή απλά επιλέγουμε να μην το κάνουμε γιατί μας πιέζει και μας δημιουργεί stress.
Κατά αρχήν να συμφωνήσουμε στο εξής: To να πούμε κάποιες φορές «όχι» δεν σημαίνει ότι ο περίγυρός μας παύει να μας αποδέχεται ή δεν μας εκτιμά το ίδιο.
Ο τρόπος που θα εκφράσουμε κάθε φορά αυτό στο οποίο συναινούμε ή όχι είναι όμως καθοριστικός. Ωε γενική αρχή είτε ζητάμε κάτι, είτε αρνούμαστε να κάνουμε κάτι ο λόγος μας είναι καλό είναι να είναι:
· Σύντομος
· Ανοιχτός
· Σαφής
Επιπλέον όταν εμείς ζητάμε κάτι:
· Δεν είμαστε υπερβολικά απολογητικοί
· Είμαστε άμεσοι σε αυτό που ζητάμε
· Δεν δικαιολογούμαστε για κάθε τι που ζητάμε
· Δίνουμε εξηγήσεις μόνο όταν κρίνεται αναγκαίο
· Δεν παρεξηγούμε μία άρνηση με την έννοια ότι δεν την παίρνουμε προσωπικά
· Και τέλος, σεβόμαστε το δικαίωμα των άλλων να μας αρνηθούν
Όταν τώρα εμείς αρνούμαστε κάτι:
· Λέμε απλά «όχι»
· Δεν λέμε «δε μπορώ»
· Δεν είμαστε υπέρ-απολογητικοί
· Ορίζουμε ρεαλιστικά τον λόγο για τον οποίο δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε
· Εκφράζουμε με επιχειρήματα την άποψή μας
· Είμαστε ευέλικτοι
· Λέμε που διαφωνούμε και που συμφωνούμε
Και, πάντα σεβόμαστε την αντίθετη άποψη!
Εξάλλου δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για όρια στις διαπροσωπικές σχέσεις χωρίς να υπάρχει σεβασμός και ανοιχτή επικοινωνία να εκφράσουμε αυτό που είτε θέλουμε είτε δεν θέλουμε!
Aύρα Λυράκη (Ph.D)
Communications` Life Coach (ACC) & Mentor, Life Self Coaching Institute, Founder
Eπιστημονικός Συνεργάτης
Ποιότητα των Σχέσεων
Ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή όπου κατακλυζόμαστε από αρνητικά συναισθήματα και κρίση στις διαπροσωπικές επαφές είναι σημαντικό να δούμε ότι τελικά ακόμα και εάν χάσουμε υλικά αγαθά ή βρεθούμε σε δυσχερή κατάσταση, αυτό που θα μας βοηθήσει να νιώσουμε καλύτερα είναι σίγουρα μια ειλικρινής και ανιδιοτελής αγκαλιά…
Το πως αισθανόμαστε ότι μας αποδέχονται οι άλλοι, είναι βίωμα το οποίο παίζει καθοριστικό ρόλο στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις μας. Η ανθρώπινη επαφή είναι βασική ανάγκη των ανθρώπων, τις περισσότερες όμως φορές μπαίνει σε δεύτερη μοίρα γιατί φεύγουμε αργά από το γραφείο, γιατί πρέπει να πάρουμε τα παιδιά από το σχολείο, γιατί δεν μας φτάνει ο χρόνος….. πάντα θα υπάρχει μία πλασματική ή πραγματική δικαιολογία!
Οι άνθρωποι αγαπούν την παρέα των άλλων ανθρώπων αλλά κάποιοι από μας δεν μπορούν εύκολα να προσεγγίσουν τα άτομα που θα ήθελαν για παρέα, σωστά;
Παρακάτω αναφέρουμε κάποιες ιδέες αναφορικά με το πως μπορούμε να βελτιώσουμε τις διαπροσωπικές μας σχέσεις:
· Γίνομαι πιο κοινωνικός και απολαμβάνω την προσωπική επαφή με τους ανθρώπους. Το να είμαστε αποτραβηγμένοι από τον κοινωνικό μας περίγυρο μας μακροπρόθεσμα μας κάνει να νιώθουμε ότι δεν ανήκουμε πουθενά με αποτέλεσμα να αφαιρεί το αίσθημα της ικανοποίησης από την καθημερινότητά μας
· Ενθαρρύνω τους άλλους να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους. Σίγουρα το να έχουμε κάποιο φίλο ή σύντροφο που να μπορεί να μας βγάζει τον καλό μας εαυτό είναι θείο δώρο αλλά τελικά μήπως μπορούμε να πάρουμε εξίσου μεγάλη ικανοποίηση και να νιώσουμε το αίσθημα πληρότητας όταν κάνουμε κάποιον να χαμογελάσει ή βγάλουμε εμείς τον καλύτερο εαυτό κάποιου με το να τον κάνουμε να γελάσει ή του πούμε μια καλή κουβέντα;
· Εμπιστεύομαι τους άλλους και τους το δείχνω. Μη φοβάστε να εμπιστευτείτε τους άλλους. Εξάλλου όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ανασφάλειες και ανησυχίες. Εάν είστε ανοιχτοί νιώθετε εσείς καλά με τον εαυτό σας πάνω από όλα και αυτό είναι που μετρά!
· Επικεντρώνω το ενδιαφέρον μου στα προτερήματα των άλλων και όχι στα ελαττώματα τους. Εστιάστε στα χαρακτηριστικά και στις συμπεριφορές των ανθρώπων που σας ελκύουν παρά σε αυτά που σας απωθούν. Στην περίπτωση που αυτά που σας απωθούν περισσότερα στοιχεία από αυτά που σας ελκύουν δεν έχει νόημα να αλλάξετε τον άλλο, απλά προχωρήστε στον επόμενο ή στην επόμενη. Σκεφτείτε πόσο θα σας ενοχλούσε να προσπαθούσε κάποιος συνέχεια να σας τονίζει τις ατέλειές σας και να μην εκτιμά τα θετικά στοιχεία που όλοι οι άνθρωποι έχουμε.
· Αποβάλλω την ενδεχόμενη τάση μου να επικρίνω τους άλλους. Η κριτική τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους μας αφαιρεί τη χαρά του να αποδεχόμαστε τους άλλους ακριβώς όπως είναι. Εξάλλου κανείς δεν πρόκειται να αλλάξει εάν δεν το αποφασίσει ο ίδιος πρώτα.
· Σέβομαι τη διαφορετικότητα των άλλων όπως επιθυμώ να σέβονται και τη δική μου. Προσπαθούμε πρώτα να καταλάβουμε και μετά να μας καταλάβουν.
· Παραδέχομαι τα λάθη μου, ζητάω ειλικρινά συγνώμη εάν έχω πληγώσει κάποιον και βρίσκω τρόπους να επανορθώσω. Μαθαίνω να βλέπω μία κατάσταση από την οπτική γωνία του άλλου με αντικειμενικότητα χωρίς να βάζουμε τον εαυτό μας πρώτα και πάνω από όλα. Η εγωιστική ματιά στις καταστάσεις αλλοιώνει την πραγματική διάσταση των γεγονότων και προκαλεί αναπόφευκτες εντάσεις.
· Είμαι ανοιχτός και ειλικρινής. Δίνουμε ενεργά πιο πολύ ενδιαφέρον στους ανθρώπους που είναι γύρω μας και προσπαθούμε να δούμε πως αυτό τους επηρεάζει, πως αντιδρούν σε αυτό και πως νιώθουμε εμείς για αυτό.
· Συχωρώ και προχωρώ! Το να αναπαράγουμε προβληματικές καταστάσεις που έχουμε βιώσει μόνο πόνο μας δημιουργεί και αρνητικά συναισθήματα. Εάν υιοθετήσουμε τη φιλοσοφία ότι η ζωή είναι μία περιπέτεια με τα πάνω και τα κάτω της και πολλές φορές έχει τύχει να μας συμπεριφερθούν άσχημα ή άδικα….απλά συγχωρέστε το άτομο που σας το προκάλεσε όλο αυτό για να ηρεμήσετε και να προχωρήσετε σε νέα μονοπάτια ! Η συγχώρεση δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε απλά ότι το αποδεχόμαστε και συνεχίζουμε τη ζωή μας χωρίς να επιτρέπουμε αυτή η ανάμνηση να δηλητηριάζει τη σκέψη και την καρδιά μας.
· Είμαι ο εαυτός μου
Το να προσπαθούμε να γίνουμε αρεστοί σε όλους πέρα από αδύνατο μας απομακρύνει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι καλύτερο να είστε ο εαυτός σας και να προσελκύσετε τους ανθρώπους γύρω σας για αυτό παρά να προσπαθείτε για το αντίθετο.
· Αγαπώ τον εαυτό μου πρώτα!
Όταν αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας – όπως είναι, με τα λάθη που έχει κάνει, τις “ατέλειες” κάθε είδους, τα πισωγυρίσματα και τα στραβοπατήματά του – οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους θα καθρεφτίσουν την αποδοχή αυτή. Ναι, θα υπάρχουν προκλήσεις αλλά ο σεβασμός θα είναι πια αδιαπραγμάτευτος, και ο δρόμος για τη δημιουργία ουσιαστικών σχέσεων θα έχει ανοίξει!
Ας επενδύσουμε λίγο χρόνο και ενέργεια από τη ζωή μας στους άλλους ώστε να έχουμε πραγματικούς διαλόγους – και όχι «παράλληλους μονολόγους»!
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η συναισθηματική μας αυτογνωσία είναι το κλειδί για το χειρισμό των συναισθημάτων μας, έτσι ώστε να αποβαίνουν υπέρ μας και όχι εναντίον μας. Είναι επίσης το κλειδί για την κατανόηση των συναισθημάτων των άλλων και τη βελτίωση των σχέσεων μαζί τους.
Τέλος να θυμάστε πάντα ότι όλες οι σχέσεις για να διατηρηθούν θέλουν αγάπη και φροντίδα….. είναι σαν να έχετε φυτέψει το ποιο όμορφο λουλούδι στον κήπο σας… εάν δεν το καλλιεργείτε καθημερινά θα μαραθεί , έτσι ακριβώς συμβαίνει με τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα…!
Aύρα Λυράκη (Ph.D)
Communications` Life Coach (ACC) & Mentor, Life Self Coaching Institute, Founder
Η τόλμη είναι μια κατάκτηση… δεν γεννιόμαστε τολμηροί, γινόμαστε!
«Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων αρχίζει με ένα βήμα» – Λάο Τσε
Όταν ένας αθλητής τολµά ένα χτύπηµα, είναι επειδή έχει µάθει µια σειρά από απλές κινήσεις. Πρέπει να τις επαναλάβει και να τις επαναλάβει για να επιτρέψει στον εαυτό του να ξεφύγει από την επανάληψη.Ο Ζλάταν Ιµπραµοβιτς χαρακτηρίζεται από στόχους εκτός νόρµας, ασχολούµενος τόσο µε το ποδόσφαιρο και τις πολεµικές τέχνες, όσο και με τις μάχες δρόµου.
Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω στο Παρκ ντε Πρινς έναν αγώνα µεταξύ της Παρί Σεν Ζερµέν και της Μπάστια, που έµεινε στη µνήµη εξαιτίας µιας από τις χαρακτηριστικές κινήσεις του «Ζλάταν»: ένα γκολ στο «φτερό», χτυπώντας την µπάλα στην πλάτη του, από την εξωτερική και όχι την εσωτερική πλευρά του ποδιού, µε εξαιρετική λεπτότητα – σαν σε αργή κίνηση. Όποιος βλέπει αυτή την κίνηση έχει την εντύπωση ότι ποτέ δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο. Η τόλµη φαίνεται τρελή.
Ωστόσο, κατέστη δυνατή ύστερα από ώρες άσκησης στο τάε κβο ντο στα νιάτα του. Όλα αυτά τα χρόνια της µάθησης βρίσκονται µαζεµένα σε αυτή την κίνηση, όταν του έρχεται αυτή η καταπληκτική διαίσθηση να χαϊδέψει µε τέτοιο τρόπο την µπάλα. «Αυθόρμητη πράξη, στρατηγική πρόβλεψη», έγραψε ο Ρενέ Σαρ στα Φύλλα του Ύπνου. Θα πρέπει να επανεξετάσουµε το «φτερό» του Ζλάταν Ιµπραϊµοβιτς µε αυτόν τον όµορφο αφορισµό κατά νου. Όταν προπονείται, µπαίνει σε µια σωστή φάση, σκέφτεται µπροστά, «προβλέπει στρατηγικά». Αλλά τη στιγµή που, στο παιχνίδι µπροστά σε χιλιάδες θεατές, τολµά το «φτερό», «ενεργεί αυθόρμητα», ξεχνάει τα πάντα. Πραγµατοποιεί χωρίς απαραίτητα να σκέφτεται αυτό που προετοίµαζε για µεγάλο χρονικό διάστηµα.
Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση για την τόλµη: να έχεις την εµπειρία, να αυξάνεις την ικανότητά σου, να ελέγχεις τη ζώνη άνεσής σου ώστε να βγεις έξω και να κάνεις «το παραπάνω βήµα». Αυτός που δεν έχει παρά µια µικρή εµπειρία τείνει να την επικαλείται συνεχώς. Δεν θα τολµήσει πολύ. Αυτός που έχει µια µεγάλη εµπειρία δεν µπορεί, εξ ορισµού, να βασίζεται εξ ολοκλήρου σε αυτή. Είναι διατεθειµένος να ακούσει τη διαίσθησή του.
Η τόλµη είναι ένα αποτέλεσµα, µια κατάκτηση. Δεν γεννιόµαστε τολµηροί, γινόµαστε. Βασικά, η πραγµατική εµπειρία είναι πάντα µια εµπειρία του εαυτού µας και µάλιστα σε τέτοιο βαθµό ώστε καθορίζει και το ρίσκο. Τη στιγµή της απόφασης, ο επιχειρηµατίας που γνωρίζει καλά τον εαυτό του µπορεί να είναι προσεκτικός στα συναισθήµατά του, στην επιρροή του. Αισθάνεται το ίδιο όπως όταν, κατά το παρελθόν, έπρεπε να δείξει το ταλέντο του; Μήπως αναγνωρίζει αυτή την αίσθηση της απόδειξης που τον διακατείχε κάθε φορά που έπρεπε να αρπάξει µια ευκαιρία;
Ο Ξαβιέ Νιελ ήταν ένα ήσυχο παιδί, διακριτικό, µέτριο στο σχολείο. Δεν ήταν τολµηρό, τίποτα δεν τον ενδιέφερε πραγµατικά. Η ανακάλυψη, στα δεκαπέντε του, κάτω από το δέντρο των Χριστουγέννων, του πρώτου υπολογιστή του θα αλλάξει τα πάντα. Παθιασµένος µε την πληροφορική, θα βρει ένα σηµείο αναφοράς και θα αναπτύξει µια δεξιότητα. Είναι αυτή που θα τον κάνει τολµηρό. Θα πρέπει να γίνει ικανός να υπερβεί τη δεξιότητά του και να αποδειχτεί ικανός να τολμήσει.
Γνωρίζουµε την περίφηµη φράση του Λίνο Βεντούρα στην ταινία Ο Γορίλας Εκδικείται: «Οι ηλίθιοι τολμούν τα πάντα, από αυτό τους αναγνωρίζουμε». Τολµούν τα πάντα διότι δεν ξέρουν τίποτα ή όχι πολλά. Στερούνται την εµπειρία, την ικανότητα. Επιπλέον, η τόλµη τους είναι πραγµατικά τόλµη; Μάλλον δεν είναι. Δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν το ρίσκο που αναλαµβάνουν.
Το να µάθεις να τολµάς σηµαίνει να µάθεις να µην τολµάς τα πάντα, να τολµάς όταν είναι απαραίτητο, όταν η ανάγκη της δράσης απαιτεί αυτό το άλµα πέρα απ’ ό,τι γνωρίζουµε. Έτσι, µπορούµε να αντιληφθούµε το άλλο νόηµα του στίχου του Ρενέ Σαρ: «Επίβαλλε την ευκαιρία σου, αγκάλιασε την ευτυχία σου και πήγαινε προς το ρίσκο σου». «Αγκάλιασε την ευτυχία σου»: απόλαυσε να κάνεις ό,τι ξέρεις να κάνεις, να µένεις στη ζώνη άνεσής σου, να µένεις εκεί όσο καιρό θα χρειαστεί.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Charles Pepin “Η ομορφιά της αποτυχίας” από τις εκδόσεις Διόπτρα
Eπιστημονικός Συνεργάτης SEC
Οι ενήλικες που δεν φεύγουν ποτέ από τη «φωλιά» των γονιών τους, συνήθως έχουν έναν κρυφό σκοπό.
Έρευνες δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι ενήλικες σε σχέση με το παρελθόν εξακολουθούν να μένουν με τους γονείς τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η συγκατοίκηση κρίνεται αναγκαία διότι πολύ συχνά οι νεαροί ενήλικες λόγω οικονομικών δυσχερειών απαιτείται να μένουν μαζί με τους γονείς τους προσωρινά, μέχρι να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι και να ζήσουν μόνοι τους.
Ωστόσο, σε άλλες περιπτώσεις αυτή η συγκατοίκηση οφείλεται σε κάποια δυσλειτουργία στη δυναμική της οικογένειας. Ειδικά εάν το μοτίβο συνεχίζεται στην ηλικία των τριάντα, των σαράντα ετών ή και αργότερα, οι πιθανότητες δυσλειτουργίας είναι ακόμα μεγαλύτερες.
Το «ενήλικο παιδί» που συνεχίζει να ζει στο ίδιο σπίτι με τους γονείς του, μπορεί να είναι ιδιαίτερα φορτισμένο διότι φροντίζει για τις ανάγκες των γονιών του. Μπορεί επίσης να μεσολαβεί στους καβγάδες των γονέων, οι οποίοι για οποιοδήποτε λόγο δεν θέλουν να πάρουν διαζύγιο παρόλο που η σχέση τους μπορεί να μην είναι υγιής. Μπορεί επίσης να φροντίζει άρρωστους, ηλικιωμένους ή απλώς γονείς που νιώθουν μοναξιά ή να καθαρίζει ή να μαγειρεύει για αυτούς.
Ή σε κάποιες περιπτώσεις να κάνει όλα τα παραπάνω μαζί. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε Ποιος φροντίζει ποιον;
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες όλη του την ενήλικη ζωή το «παιδί» την περνάει με τους γονείς του. Είναι πολλά τα παραδείγματα ανθρώπων ηλικίας εξήντα ετών, οι οποίοι μένουν μαζί με τους γονείς τους ακόμα και όταν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας είναι ανεξάρτητα. Το παιδί που παραμένει στο σπίτι είναι το πιο αγαπημένο των γονιών και αυτός που θεωρείται από τους άλλους ως «αποτυχημένος».
Άλλη μία κατηγορία είναι αυτή στην οποία το «ενήλικο παιδί» που ζει με τους γονείς προσποιείται ότι είναι «αποτυχημένο» και ότι χρειάζεται πάντα την υποστήριξη των γονιών του. Δείχνει επίσης να έχει αποτύχει στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή και μόλις βγει στον πραγματικό κόσμο θα γυρίσει απογοητευμένο πίσω στους γονείς του.
Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς φροντίζουν για τις οικονομικές ανάγκες του «ενήλικου παιδιού», όπως το νοικοκυριό, το φαγητό, η διαχείριση χρημάτων, οπότε το παιδί δε χρειάζεται και να εργάζεται. Ωστόσο ο λόγος για τον οποίο δεν εργάζεται είναι επειδή ήδη έχει πλήρη απασχόληση: φροντίζει τους γονείς.
Συχνά φαίνεται στον κόσμο και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ότι το ενήλικο παιδί χρησιμοποιεί τους γονείς και είναι αυτό το οποίο κατηγορείται για τη δυσλειτουργία στην οικογένεια και το παιδί με τη σειρά του αποδέχεται αυτή την ευθύνη και σπεύδει να επιβεβαιώσει αυτή την εικόνα. Όμως, στην πραγματικότητα, το κάνει αυτό για να προστατεύσει την εικόνα των γονιών θυσιάζοντας τη δική του φήμη.
Πώς όμως γίνεται κάποιος «αποτυχημένος»; Υπάρχουν πολλοί τρόποι.
Υπάρχουν πολλοί που θα παρατήσουν το σχολείο βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες, ενώ άλλοι θα σπουδάσουν ένα αντικείμενο το οποίο δεν έχει αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, με σκοπό να μη βρουν μόνιμη επαγγελματική αποκατάσταση.
Όπως επίσης είναι πιθανό να αναζητήσουν σκόπιμα εργασία σε εταιρεία που γνωρίζουν ότι θα κάνει περικοπές, ενώ άλλες φορές λόγω των παρορμητικών τους αποφάσεων μπορεί να απολυθούν από τη δουλειά τους. Μπορεί ακόμα να αναπτύξουν διάφορες σωματικές ή ψυχικές ασθένειες, μερικές από αυτές πραγματικές και μερικές επίπλαστες και να δείχνουν ακόμα πιο ασθενείς από ό,τι προβλέπει η ίδια η ασθένεια (ο ρόλος της αβοηθησίας εδώ είναι καθοριστικός). Επίσης σε αυτούς τους ανθρώπους είναι κοινά τα προβλήματα με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ ενώ συχνή είναι και η παχυσαρκία.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιθανό να υιοθετούν το ρόλο του «αποτυχημένου» και στην ερωτική τους ζωή. Μπορεί να δείχνουν ότι προσπαθούνε πραγματικά να βρούνε κάποιον σύντροφο, να γράφονται σε διαδικτυακές σελίδες γνωριμιών και παρόλα αυτά να μην υπάρχει κανένα πρόσωπο στον ερωτικό τομέα της ζωής τους.
Πολλές φορές επίσης, διαλέγουν συντρόφους βίαιους, χρήστες ναρκωτικών ουσιών ή αλκοολικούς ή συντρόφους με προβλήματα δέσμευσης ή δυσλειτουργικούς με άλλους τρόπους, ώστε οι γονείς τους να τους φροντίσουν και να τους σώσουν από επικίνδυνες ή καταδικασμένες σχέσεις. Αυτό μπορεί να συμβαίνει και συστηματικά. Λόγω αυτού του μοτίβου, οι γονείς με τη σειρά τους- οι οποίοι εξαρτώνται από το «αποτυχημένο» τους παιδί – συχνά το κατακρίνουν για τη λάθος του κρίση και τις ατυχείς του επιλογές.
Και σχηματίζεται ένας φαύλος κύκλος κατηγοριών, όπου όσο περισσότερο καταδικάζουν οι γονείς τις επιλογές του παιδιού τόσο αυτό κάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Στις περιπτώσεις μάλιστα που το παιδί εκδηλώνει το θυμό του βίαια, οι γονείς χρησιμοποιούν την απρεπή αυτή συμπεριφορά του ως δικαιολογία. Το παιδί, ακόμα και ασυνείδητα, βοηθάει και προστατεύει με αυτή τη συμπεριφορά τους γονείς, ώστε να μη νιώθουν ενοχές για την αρνητική τους κριτική.
Οι γονείς, από την άλλη μεριά, συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο διότι παίζουν και αυτοί ρόλους μέσα στο οικογενειακό σύστημα. Κάποιοι από αυτούς είναι παγιδευμένοι σε έναν γάμο που θα προτιμούσαν να διαλύσουν αλλά δεν το κάνουν λόγω οικογενειακών/θρησκευτικών/πολιτισμικών περιορισμών. Άλλες γυναίκες λόγω του εξαρτημένου ρόλου που έχουν υιοθετήσει δεν μπορούν να προβούν σε διαζύγιο. Μερικοί χρειάζονται το παιδί για να εκφράσει το θυμό που οι ίδιοι αδυνατούν να εκφράσουν.
Υπάρχει ένα κόμικ από τον γελοιογράφο Mell Lazarus, το οποίο ονομάζεται Momma και αποδίδει απόλυτα την παραπάνω αναφερόμενη οικογενειακή δυναμική. Ο Francis είναι ο γιος και ο «αποτυχημένος» της οικογένειας. Έχει το δικό του διαμέρισμα, το οποίο βέβαια πληρώνει η μαμά, αλλά προσπαθεί διαρκώς να κάνει ότι μπορεί για να επιβεβαιώσει τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς που διαρκώς του επιρρίπτει η μητέρα του.
Σε ένα χαρακτηριστικό σκίτσο, ο Francis είναι ιδιαίτερα χαρούμενος που σκόραρε δύο από τις δέκα ερωτήσεις σωστά σε μία συνέντευξη για δουλειά, επειδή πιστεύει ότι αυτό θα βελτιώσει τη ζωή της μητέρας του. Σε κάποιο άλλο σκίτσο, η μητέρα του δηλώνει ιδιαίτερα χαρούμενη κάθε φορά που ο Francis κοιμάται στο σπίτι της, αλλά αναρωτιέται γιατί της αφήνει κάθε φορά ακατάστατο το σπίτι. Ο ίδιος απαντάει ότι το κάνει σκόπιμα, διότι το συγύρισμα και η ενασχόληση της μητέρας του με τα δικά του πράγματα, θα κάνει την κάνει πιο χαρούμενη.
Είναι κάπως λυπηρό το γεγονός ότι ένας γελοιογράφος καταλαβαίνει τη δυναμική της οικογένειας καλύτερα από πολλούς θεραπευτές.
Πηγή: psychologytoday.com
Συγγραφέας: David M. Allen, M.D
Απόδοση: Γλυκερία Αποστολοπούλου, Ψυχολόγος
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
Διεκδικητικότητα
Στους άλλους φαινόταν λίγο σαν αστείο- άλλοτε έκανα σαν προβατάκι κι άλλοτε σαν μαινόμενος ταύρος. Φαίνεται ότι δεν μπορούσα να βρω την ισορροπία μου, όταν υπήρχε κάποια αντιπαράθεση, με αποτέλεσμα ποτέ να μην επιτυχαίνω αυτό που ήθελα. Η εκπαίδευση στη διεκδικητική συμπεριφορά με βοήθησε να βρω μια μη ακραία στάση, την οποία μπορούσα να υιοθετήσω όλο και πιο εύκολα με την εξάσκηση.
Ανακάλυψα ότι μπορούσα να το κάνω ακόμη κι όταν ήμουν αναστατωμένος κι έτσι η δουλειά μου έγινε πιο ευχάριστη κι οι συνεργάτες μου χαλάρωσαν απέναντι μου, επειδή πλέον μπορούσαν να με εμπιστευθούν, πιστεύοντας ότι θα ήμουν δίκαιος μαζί τους. Απόσπασμα από το βιβλίο “Ξεπερνώντας το άγχος”
Τί είναι η διεκδικητική συμπεριφορά και τί αφορά;
Η διεκδικητική συμπεριφορά αφορά τον τρόπο έκφρασης των αναγκών, των συναισθημάτων και των δικαιωμάτων ενός ανθρώπου στους άλλους, έτσι ώστε να μην καταπατώνται τα δικαιώματά κανενός από τις δύο πλευρές. Αποτελεί βασικό συστατικό της καλής επικοινωνίας, η οποία με τη σειρά της προσφέρει μεγαλύτερη κατανόηση και οδηγεί σε πιο υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις.
Η εκπαίδευση στη διεκδικητική συμπεριφορά είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στην αντιμετώπιση αγχογόνων καταστάσεων. Μαθαίνοντας να είστε διεκδικητικοί, θα αποκτήσετε την ικανότητα να εκφράζετε τα δικαιώματά σας με τρόπο ξεκάθαρο, αλλά ταυτόχρονα με σεβασμό προς τον εαυτό σας και τους άλλους.
Η διαφορά της διεκδικητικής από την παθητική και την επιθετική συμπεριφορά είναι ότι συνδυάζει τα θετικά στοιχεία των δύο τελευταίων, απορρίπτοντας τα αρνητικά τους. Σε μια παθητική συμπεριφορά, το άτομο σέβεται τα δικαιώματα των άλλων, αλλά δεν υπερασπίζεται ικανοποιητικά τα δικά του. Αντιθέτως, το άτομο με επιθετική συμπεριφορά, υπερασπίζεται συστηματικά τα προσωπικά του δικαιώματα καταπατώντας, παραγνωρίζοντας ή αδιαφορώντας για τα δικαιώματα των άλλων. Η διεκδικητικότητα αποτελεί τη χρυσή τομή.
Διεκδικώντας τα δικαιώματά σας – Tips διεκδίκησης
- Παραμείνετε ήρεμοι, παρά τις πιθανές προκλήσεις από τον συνομιλητή σας.
- Να είστε προετοιμασμένοι να ρισκάρετε και να συμβιβαστείτε. Μην ξεχνάτε ότι ο τελικός σας στόχος δεν είναι να βγείτε δικαιωμένοι, αλλά να καταλήξετε σε μια λύση που να είναι αποδεκτή κι από τις δύο πλευρές. Σε αυτό θα βοηθήσει κι η διαπραγμάτευση.
- Προετοιμάστε την επιχειρηματολογία σας, να είναι απλή, με κατανοητά αιτήματα που να αντανακλούν τα συναισθήματα και τις ανάγκες σας.
- Αποφασίστε ακριβώς τι είναι αυτό που θέλετε.
- Αποφασίστε αν αυτό που θέλετε είναι δίκαιο, σύμφωνα με τα δικαιώματα του συνομιλητή σας. Είναι σημαντικό να παραμείνετε αντικειμενικοί και να μην γίνετε επικριτικοί.
- Ζητήστε ξεκάθαρα αυτό που θέλετε κι επιμείνετε στο αίτημά σας.
- Να έχετε θετική στάση.
- Αναγνωρίστε και δείξτε κατανόηση στον συνομιλητή σας. Σκοπός δεν είναι να καταλάβει μόνο εκείνος εσάς, αλλά κι εσείς εκείνον.
Στον μηχανισμό άμυνας της προβολής, αποδίδετε τις δικές σας ασυναίσθητες ανησυχίες στο σύντροφό σας…
Αν θέλουμε να αποφύγουμε το άγχος, γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να νικήσουμε έναν παλιό, καλά εγκαταστημένο μέσα μας μηχανισμό άμυνας, όσο απλός και αν είναι. Αν για παράδειγμα, είστε θυμωμένος με ένα πρόσωπο που σημαίνει πολλά για εσάς, ο μηχανισμός άμυνας της μετάθεσης θα σας κάνει να εκδηλώσετε αλλού το θυμό σας, όπως να κλωτσήσετε ένα μικρό πετραδάκι που θα βρείτε στο δρόμο σας. Αν θέλετε να αποκτήσετε ένα ακριβό κόσμημα που δεν μπορείτε να σταματήσετε να σκέφτεστε, αλλά δεν μπορείτε να το αγοράσετε γιατί δεν έχετε τα χρήματα, ο μηχανισμός άμυνας της απώθησης θα σας βοηθήσει να το απομακρύνετε από τη συνείδησή σας. Υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι τρόποι με τους οποίους οι μηχανισμοί άμυνας, όταν χρησιμοποιούνται με μετριοπάθεια, μπορούν να είναι πραγματικά προσαρμοστικοί στη ζωή μας.
Στις σχέσεις σας, όμως, οι μηχανισμοί άμυνας μπορούν να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, αν δεν αξιοποιηθούν σωστά. Ο σύντροφός σας δεν θα εκτιμούσε να είναι ο στόχος του μετατεθειμένου θυμού σας και ίσως να μην του αρέσει αν αναβάλλετε μέσω της απώθησης τις καθημερινές, μη ευχάριστες, δουλειές στο σπίτι. Ωστόσο, πέρα από αυτές τις λιγότερο από βέλτιστες χρήσεις των μηχανισμών άμυνας, ξεχωρίζει ένας ως ιδιαίτερα τοξικός.
Στον μηχανισμό άμυνας της προβολής, αποδίδετε τις δικές σας ασυναίσθητες ανησυχίες στο άλλο πρόσωπο. Στη συνέχεια, ενοχλήστε από αυτό το πρόσωπο επειδή έχει τα ίδια συναισθήματα και σκέψεις που έχετε εσείς ήδη απορρίψει στον εαυτό σας.
Μία νέα έρευνα στην κοινωνική αντίληψη δείχνει ότι η προβολή μπορεί να μετατρέψει την ενσυναίσθηση, σε μια αδιαμφισβήτητη έλλειψη ανησυχίας αν ο σύντροφός σας αντιμετωπίζει μία δυσκολία. Μια μελέτη στην νοοτροπία του άγχους, δείχνει τι συμβαίνει όταν η δική σας στάση απέναντι σε αυτό, σας κάνει να μην συμπονείτε ένα πρόσωπο που βιώνει με φανερό τρόπο, πόνο. Σε μία αγχωτική περίοδο της ζωής σας, μπορεί να βρίσκετε συναρπαστική την πίεση που δημιουργείται από το άγχος και σε μία άλλη, να τη βρίσκετε εξουθενωτική.
Οι ψυχολόγοι ερευνητές πιστεύουν ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεστε το άγχος στη ζωή σας, θα επηρεάσει τον τρόπο που το αντιλαμβάνεστε και στους άλλους ανθρώπους. Αν πιστεύετε ότι το άγχος είναι καλό, θα το θεωρήσετε ως μία ανώφελη γκρίνια όταν το εκφράζει ο σύντροφός σας, ο οποίος έχει πολλές απαιτήσεις. Αν θεωρείτε ότι το άγχος είναι ένα πλαίσιο σκέψης που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε κόστος, θα αισθανθείτε ότι ο σύντροφός σας που εργάζεται υπερβολικά θα πρέπει να αλλάξει δουλειά ή τουλάχιστον να μείνει μακριά από οποιαδήποτε εργασία το βράδυ και τις ώρες του Σαββατοκύριακου.
Οι ερευνητές υιοθετούν μια πειραματική κοινωνική ψυχολογική προσέγγιση, που υποστηρίζουν ότι οι «μηχανισμοί άμυνας» δεν έχουν το ίδιο μοτίβο ασυνείδητων οδηγιών όπως οι ψυχοδυναμικά προσανατολισμένοι κλινικοί. Ωστόσο, η ιδέα της «κοινωνικής προβολής» φαίνεται να ταιριάζει με την κλασική προσέγγιση του μηχανισμού άμυνας, όπως μπορείτε να δείτε από τον ορισμό αυτό: όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να αξιολογήσουν τους στόχους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τις συμπεριφορές τους, συχνά προβάλλουν τις αντίστοιχες θέσεις τους καταλήγοντας σε ανακριβείς κοινωνικές κρίσεις. Οπότε, αν πιστεύετε ότι ο σύντροφός σας βιώνει με τον ίδιο τρόπο το άγχος όπως εσείς, τότε αυτό σαφώς εντάσσεται σε αυτόν τον ορισμό της κοινωνικής προβολής.
Η μελέτη έδειξε ότι οι άνθρωποι που έχουν σε υψηλό επίπεδο την αντίληψη ότι «το στρες είναι συναρπαστικό» ήταν λιγότερο πιθανό να δουν ένα φανταστικό υποκείμενο (του πειράματος) σε ένα διαδικτυακό σενάριο, να πάσχει από burnout, συμπεριλαμβανομένων των κακών επιπτώσεων στην υγεία του. Επίσης, ήταν λιγότερο πιθανό να πιστεύουν ότι το υποκείμενο (του πειράματος) πρέπει να παραμείνει στο σπίτι όταν είναι άρρωστο («έννοια του παρουσιασμού»). Ο τρόπος με τον οποίο οι συμμετέχοντες έβλεπαν το άγχος, επηρέασε επίσης τον τρόπο με τον οποίο θα λάμβαναν προσωπικές αποφάσεις σχετικά με τον εικονικό υπάλληλο. Αν βίωναν “συναρπαστικά” το άγχος, τότε πίστευαν ότι οι εργαζόμενοι που δεν μοιράζονταν αυτή τη νοοτροπία δεν θα έπρεπε να προωθούνται, καθώς δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο εργαζόμενος μπορεί να πάσχει από εξάντληση.
Ένα πείραμα που οι ψυχολόγοι διενήργησαν στο πλαίσιο της έρευνάς τους, έβαλε τους συμμετέχοντες σε μία από τις δύο ακόλουθες ψυχικές αντιλήψεις: είτε να σκεφτούν για μια φάση στη ζωή τους όταν ένιωθαν ότι ήταν εξαντλημένοι, είτε αντιθέτως, όταν ένιωθαν γεμάτοι ενέργεια. Αυτή η μέθοδος έδειξε ότι η νοοτροπία του άγχους μπορεί να είναι εύπλαστη.
Οι άνθρωποι που λειτουργούσαν υπό την αίσθηση «το άγχος είναι συναρπαστικό», αντιλαμβανόταν ότι το υποκείμενο, βίωνε λιγότερη πίεση και ως εκ τούτου χρειάζονταν λιγότερη βοήθεια. Θεώρησαν επίσης ότι το υποκείμενο έπρεπε να προαχθεί στην εργασία του.
Η σκοτεινή και η φωτεινή πλευρά του άγχους
Όπως καταλήγουν οι ψυχολόγοι, υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά και μια φωτεινή πλευρά στις διαπροσωπικές επιπτώσεις της ιδέας ότι το άγχος ενισχύει την προσπάθειά μας. Η σκοτεινή πλευρά είναι ότι αν πιστεύετε ότι το άγχος είναι καλό για εσάς, θα πιστεύετε επίσης ότι είναι καλό και για κάποιον άλλο και θα προσφέρετε λιγότερη βοήθεια σε κάποιον που φαίνεται να βρίσκεται στα πρόθυρα της ακραίας εξουθένωσης. Από τη φωτεινή πλευρά, όμως, αν αντιληφθείτε ότι το άλλο πρόσωπο είναι πολύ λειτουργικό κάτω από υψηλά επίπεδα άγχους, μπορεί να σας κάνει να δείτε ότι αυτό το άτομο μπορεί να διαχειριστεί πιο ικανά το άγχος και έτσι να του δώσετε μεγαλύτερη ευθύνη (και ίσως μια προαγωγή).
Όσον αφορά στις σχέσεις σας, όμως, τα ευρήματα της έρευνας υποδηλώνουν ότι η προβολή δεν είναι μόνο μια θεωρητική έννοια που έχει απομείνει από τον καναπέ του ψυχαναλυτή.
Οι άνθρωποι κρίνουν τους άλλους με βάση τις δικές τους προτιμήσεις, αυτο-εκτιμήσεις και στάσεις.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δυσκολεύεστε να παρέχετε το είδος της ενσυναίσθησης που μπορεί να βοηθήσει τον σύντροφό σας να αισθάνεται ότι τον υποστηρίζετε και ότι είναι αγαπητός όταν οι εργασιακές ή οικογενειακές υποχρεώσεις καθιστούν τη ζωή ιδιαίτερα δύσκολη.
Για να αντιληφθείτε και να ξεπεράσετε την προβολή που μπορεί να νιώθετε απέναντι στον σύντροφό σας, προσπαθήστε να θυμηθείτε την τελευταία φορά που αισθανθήκατε με τον τρόπο που πιστεύετε ότι ο σύντροφός σας αισθάνθηκε. Ίσως ο σύντροφός σας να δείχνει μία υπερβολική ευαισθησία στα σαρκαστικά αστεία ενός κοινού σας φίλου. Αν έχετε τάση προς το σαρκασμό, η ευαισθησία του συντρόφου σας μπορεί να φαίνεται υπερβολική.
Προσπαθήστε να ανακαλέσετε μια εποχή που ήσασταν εσείς ο στόχος ενός παρόμοια ατυχούς σχολίου. Εκείνο το πείραγμα που πραγματικά σας πλήγωσε. Αν θυμηθείτε αυτό το περιστατικό, ίσως μπορεί να σας επιτρέψει να δείτε τον κόσμο από τα μάτια του συντρόφου σας. Αυτή η άσκηση μπορεί επίσης να σας βοηθήσει να δείτε ότι δεν είστε τόσο ανθεκτικοί στα πειράγματα όσο νομίζατε ότι ήσασταν.
Η ευτυχία στις μακροχρόνιες σχέσεις σχετίζεται πολύ από τη δυνατότητα σας να ξεπερνάτε τη δική σας τάση να επιβάλλετε τις επιθυμίες σας στον σύντροφό σας.
Η προβολή μπορεί να αποτρέψει αυτή την ανοιχτόμυαλη κατανόηση που βοηθά στην προώθηση της πραγματικής επικοινωνίας με τον σύντροφό σας. Ένας απλός αυτοέλεγχος μπορεί να σας βοηθήσει να αποφύγετε την παγίδα προβολής και, στη συνέχεια, να βοηθήσει τη σχέση σας να γεμίζει περισσότερο την κοινή σας ζωή.
Πηγή: psychologytoday.com
Έρευνα: If stress is good for me, it’s probably good for you too”: Stress mindset and judgment of others’ strain
Απόδοση – Eπιμέλεια: PsychologyNow.gr
Τρεις «ύπουλες» αιτίες που προκαλούν ημικρανίες
Η ημικρανία είναι ένα είδος πολύ έντονου πονοκεφάλου που πολλοί άνθρωποι το νιώθουν ως “απανωτά χτυπήματα” στην μία πλευρά του κεφαλιού, ενώ μπορεί να συνοδεύεται από ναυτία, εμετό και ακραία ευαισθησία στο φως και τον ήχο.
Όσοι υποφέρουν από ημικρανίες, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα αυτό και αναζητούν τρόπους να μειώσουν τα περιστατικά με ημικρανία που τους ταλαιπωρούν.
Δείτε, λοιπόν, τρεις απρόσμενες αιτίες που μπορεί να “πυροδοτούν” τις ημικρανίες σας:
Παραλείπετε το μεσημεριανό γεύμα
Οι ειδικοί δεν είναι βέβαιοι ακριβώς γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά αν παραλείπετε το κύριο γεύμα μπορεί να επηρεάζεται ο υποθάλαμος, το τμήμα του εγκεφάλου που ρυθμίζει το “ρολόι” του σώματός σας. Έρευνες με τη χρήση μαγνητικών τομογραφιών έχουν δείξει ότι ο υποθάλαμος “ανάβει” όταν ένα άτομο έχει μια κρίση ημικρανίας. Είναι επίσης πιθανό ότι η πτώση του σακχάρου στο αίμα επιδεινώνει ή και προκαλεί μια έξαρση ημικρανίας, λέει η δρ Peterlin, η οποία παραπέμπει σε μια μελέτη του 2014 που βρήκε ότι όσοι έχουν ημικρανίες είναι 40% λιγότερο πιθανό να έχουν μία κρίση, αν φάνε ένα σνακ πριν πέσουν για ύπνο το βράδυ.
Κοιμάστε πολλές ώρες
Ο ύπνος είναι ένας ευαίσθητος “διακόπτης” για τις ημικρανίες. Είναι γνωστό ότι όσοι κοιμούνται πολύ λίγο έχουν περισσότερες ημικρανίες, αλλά το ίδιο ισχύει και για όσους κοιμούνται πάρα πολύ. Εάν μένετε στο κρεβάτι περισσότερο από ό,τι κάνετε συνήθως, διαταράσσετε τον κιρκαδικό σας ρυθμό και οι εγκέφαλοι που είναι ευαίσθητοι σε ημικρανίες δεν ανταποκρίνονται καλά στις αλλαγές στην καθημερινή ρουτίνα. Η δρ Peterlin υποστηρίζει ότι τα άτομα που έχουν ημικρανίες πρέπει να έχουν σταθερό πρόγραμμα ύπνου, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα.
Αλλαντικά και επεξεργασμένα κρέατα
Πολλοί παράγοντες ημικρανίας είναι εντελώς προσωπικοί στον καθένα και ως εκ τούτου δεν μπορούν να προβλεφθούν. Αλλά έχει παρατηρηθεί ότι η κατανάλωση επεξεργασμένων κρεάτων είναι ένας τέτοιος παράγοντας. Τα λουκάνικα, το μπέικον, τα σαλάμια και άλλα αλλαντικά περιέχουν νιτρώδη ή νιτρικά, συντηρητικά που προκαλούν τη διαστολή των αιμοφόρων αγγείων και άρα να σας προκαλέσει ημικρανία.
Τραγική κατάληξη: Νεκρός ο 13χρονος Δημήτρης Αλεξόπουλος
τριάντα χρόνια σιγή τουλάχιστον στη μνήμη όλων αυτών που χάθηκαν από τη πύρινη λαίλαπα της αδιαφορίας,του ωχαδερφισμού,της ατομικής και συλλογικής ανευθυνότητας του ατομικίστικου τρόπου ζωής δηλαδή επιβίωσης,της ανθρώπινης θηριωδίας και απαξίωσης ενάντια της Ζωής….δηλαδή της σχέσης,της συνάντησης προσώπων και ψυχών,του σεβασμού,της αλληλεγγύης…..χθές στη Μάνδρα Αττικής,προχθές στη Ζαχάρω Ηλείας,σήμερα στό Μάτι Αττικής…αύριο…..Φτάνει πιά!!!!!να πάρουμε τη Ζωή στα χέρια μας…τώρα!!!!!έτσι ώστε οι επερχόμενες γεννιές μετα από είκοσι τουλάχιστον χρόνια να χαίρονται τη ζωή ,τον έρωτα τη φύση,τη σχέση με το κόσμο….Κανείς δεν θα μας προστατέψει,αν δεν προστατέψουμε τους εαυτούς μας…..Η φυγή απο την εικονική πραγματικότητα των κοινωνικών μέσων δικτύωσης(της εξάρτησης και της αποκοινωνικοποίησης),από την φυσική και όχι πνευματική όπως θάπρεπε,συναισθηματική φόρτιση και εκ των υστέρων,από το βόλεμα και την ατομικότητα….ίσως βάλουν τις βάσεις για μια ανθρώπινη κοινωνία για τα παιδιά και τα εγγόνια μας….
Χρήστος Παπαδόπουλος καθηγητής θεολογίας
Δεν χρειαζόμαστε οι άλλοι να επιβεβαιώνουν τα συναισθήματά μας
Πλησίαζε η επέτειος της μέρας που άφησα τη σχέση μου, η οποία ήταν η ανθυγιεινότερη και ταυτόχρονα ο σπουδαιότερος καταλύτης για την εξέλιξή μου. Αν και μπορώ να δω ότι ήταν η έμπνευση που χρειαζόμουν ώστε να μπορώ να εξελιχθώ, δεν μπορώ παρά να νιώθω πικρία. Αλλά αυτό που με εκπλήσσει δεν είναι ο θυμός μου προς αυτόν, αλλά ο θυμός προς τον εαυτό μου. Και υπάρχει επεξήγηση.
Οι καταστροφικές σχέσεις δεν είναι τίποτα καινούριο για εμένα. Το παρελθόν μου είναι γεμάτο περίπλοκες, εξαρτημένες και τρελές γνωριμίες. Για να μπορέσω να τις αντιμετωπίσω, κατηγορούσα τους συντρόφους μου, τον εαυτό μου και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, πίστευα ότι βρήκα την απάντηση στη θεραπεία ζεύγους. Είχα άδικο όμως.
Σαν εθισμένη στη διαδικασία αυτοβοήθειας, άρχισα να ψάχνω με λεπτομέρεια όσα μπορούσα να βρω για τη φιλοσοφία αυτού που ήλπιζα ότι θα σώσει τη σχέση μου. Παρακολούθησα μια ενδιαφέρουσα ομιλία λοιπόν. Ο ομιλητής μάς μίλησε για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας τις σχέσεις μας. Ακούστηκε ενδιαφέρον, οπότε συνέχισα να ακούω. Συνέχισε, εξηγώντας πώς προσπαθούμε να συνδεθούμε με τους άλλους, ώστε να βιώσουμε μια γεύση χαράς και αγάπης σαν αυτή που λαμβάναμε από τους πρώτους φροντιστές/ κηδεμόνες/ γονείς μας. Αυτή η σύνδεση είναι η βαθύτερη επιθυμία μας και η απώλειά της ο μεγαλύτερος φόβος μας.
Και ξαφνικά, το κατάλαβα. Ήταν ενάντια στη διαίσθησή μου το να εξετάσω τις σχέσεις μου, ώστε να μπορέσω να επουλώσω τις πληγές του παρελθόντος. Ήθελα να συνεχίσω αυτό το μοτίβο; Η πεποίθηση ότι θα βρω χαρά σε μια σχέση, επειδή θα γεμίζει προσωρινά ένα βαθύτερο ζήτημα εγκατάλειψης είναι ο ακριβής λόγος που παρέμεινα εξαρτημένη στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Γύρευα συνεχώς έναν επίδεσμο για να καλύψω την αιμορραγία. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, λαχταρώ το συναίσθημα της ασφάλειας. Είτε μέσω του αγγίγματος, είτε μέσω των λέξεων, η επιβεβαίωση ότι αξίζω λειτουργούσε σαν φάρμακο. Κι εγώ ήμουν εθισμένη.
Οπότε δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι στη θεραπεία ζεύγους, όταν ο ψυχοθεραπευτής εξήγησε στον τότε φίλο μου ότι έπρεπε να πει πως με «άκουγε» και ότι τα συναισθήματά μου δεν ήταν παρανοϊκά, ένιωσα ότι είχα επιτέλους νικήσει. Αλλά αυτή η νίκη ήταν σύντομη. Στην πραγματικότητα, ένιωθα πιο στεναχωρημένη. Γιατί τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινό. Γιατί μετά από λίγο άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν τον χρειαζόμουν να επικυρώσει τα συναισθήματά μου. Το γεγονός ότι τον χρειαζόμουν γι’ αυτό ήταν το λάθος που υπήρχε στη σχέση και για τους δυο μας. Είτε ο άλλος το βλέπει, είτε δεν το βλέπει, έχω το δικαίωμα να νιώθω όπως νιώθω.
Φαίνεται τελικά ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να θέλετε ο/η σύντροφός σας να σας καταλάβει και στο να θέλετε να επικυρώνει τα συναισθήματά σας. Για χρόνια, ήθελα οι άλλοι να επιβεβαιώνουν ότι τα συναισθήματά μου ήταν εντάξει, ήταν φυσιολογικά. Όταν δίνετε στους άλλους τη δύναμη να σας ορίζουν, τότε τους δίνετε επίσης τη δύναμη να σας ελέγχουν.
Και τελικά, η πεποίθηση ότι τα συναισθήματα χρειάζεται να επικυρώνονται για να είναι έγκυρα ήταν η αιτία της εξάρτησής μου. Το συμπέρασμα είναι το εξής: Αν δεν πιστεύετε ότι τα συναισθήματά σας είναι αυθεντικά, αληθινά και φυσιολογικά, δεν μπορεί να κάνει τίποτα ο/η σύντροφός σας για να αλλάξει αυτή την πεποίθηση. Ό,τι κι αν κάνει, θα έρθει δεύτερο σε σχέση με το να τιμήσετε εσείς οι ίδια αυτά που νιώθετε.
Εστιάζοντας στην ανικανότητα του/της συντρόφου σας να καταλάβει, το μόνο που θα δημιουργήσετε είναι ένα βαθύτερο κενό. Όλη εκείνη η αρνητικότητα δημιουργεί άγχος, μπλοκάρει την εξέλιξη, τη δύναμη και την ανθεκτικότητά σας. Εξάλλου, ο/η σύντροφός σας δεν πρόκειται να επουλώσει τις παλιές σας πληγές. Μόνο εσείς μπορείτε.
Amita Patel, life coach – Photo: Author/Depositphotos
