Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ UNESCO: ΜΕΤΕΩΡΑ
Τα μυστήρια του πέτρινου δάσους
Τα ακριβά μονόπετρα της θεσσαλίας είναι ένας φανερός, αλλά κυρίως κρυμμένος θησαυρός, το κυνήγι του οποίου αποκτά μυστηριακές διαστάσεις καθώς η ατμόσφαιρα του τοπίου παραπέμπει στα όρια του πραγματικού και του υπερβατικού κόσμου. Ο ζωγράφος Χρίστος Καράς, στο έργο του οποίου καραδοκεί το απροσδόκητο, λέει: “Εγώ είμαι ένας Θεσσαλός. Γεννημένος σε έναν κάμπο όπου το σκληρό χώμα ξεροψήνεται τα καλοκαίρια, ενώ τον χειμώνα οι καταχνιές και οι ομίχλες δημιουργούν ένα μεταφυσικό κλίμα που σε γεμίζει δέος. Εκεί σ΄αυτόν τον τόπο, ανακάλυψα και εγώ από παιδί έναν σπάνιο θησαυρό. Είναι τα β ράχια των Μετεώρων, αυτά τα γιγάντια γλυπτά που ο Θεός χάρισε σε εμάς τους Θεσσαλούς για να παρακινήσει τον κόσμο να έρθει κοντά μας, να γνωρίσει τί θα πει ομορφιά”.
Το εντυπωσιακό αποκτά πάντοτε μεταφυσικές διαστάσεις και ο περιηγητής που θα αντικρίσει για πρώτη φορά τα Μετέωρα , μόλις συνέλθει από την έκπληξη , αρχίζει να φαντάζεται χέρια θεών ή γιγάντων που “έσπειραν” αυτό το “πέτρινο δάσος” στη θεσσαλική γη. Ωστόσο για τη γένεση αυτού του μοναδικού τοπίου έχουν απαντήσει οι γεωολόγοι και οι πειστικές θεωρίες τους δεσμεύουν τη φαντασία η οποία οδηγείται σε άλλα, διαφορετικά μονοπάτια, αυτά που ελίσσονται ανάμεσα στους θεόρατους βράχους και σε οδηγούν στα όρια του γνωστού και του υπερβατικού κόσμου, ανάμεσα στη γη και τον ουρανό.
Η τάση αυτή προς τον ουρανό έθελγε πάντοτε τους ανθρώπους και αυτοί οι βράχοι ήταν μια “σκάλα” για να σκαρφαλώσεις πιο κοντά στον Θεό. Πάντως δεν ήσαν μοναχοί οι πρώτοι που ένιωσαν την την ανάγκη να κινηθούν προς τον ουρανό. Ο Οσιος Αθανάσιος, ο οποίος ίδρυσε τη Μονή του Μεγάλου Μετεώρου τον 14ο αιώνα, προσέλαβε ντόπιο αναρριχητή για να τον βοηθήσει να ανεβεί στον Πλατύ Λίθο. Οι αναρριχητές χρησιμοποιούν αρχικά μια σκάλα και στη συνέχεια άραχιζαν να μπήγουν ξύλα στις τρύπες του βράχου ή σκάλιζαν σκαλοπάτια όπου μπορούσαν. Ετσι, έφτασαν στις κορυφήες και δημιούργησαν τα μναστήρια που μοιάζουν την φυσική συνέχεια του βράχου και πλήθος ασκηταριών.Από τα 24 μοναστήρια που λειτουργούσαν κάποτε, τώρα υπάρχουν και έχουν ζωή μόνον επτά:τα μοναστήρια της Μεταμορφώσεως του Βαρλαάμ, του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, του Ρουσάνου, της Υπαπαντής, της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Στεφάνου. Ολα είναι ανδρικά μοναστήρια, εκτός από τα δύο τελευταία στα οποία εγκαταβιούν μοναχές. Οσον αφορά τα άλλα, μόνο κάποια ερείπια στις κορφές των βράχων θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξαν.
Τα μοναστήρια είναι κάρμα ειδέσθαι όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Και όχι μόνο τα μεγάλα και ονομαστά, αλλά και τα λιγότερο γνωστά όπως αυτό του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, στο οποίο ζει μόνον ένας μοναχός, αλλά στο καθολικό του, εκτός από τον τιμώμενο άγιο θαυματούργησε και η χειρ του κορυφαίου αγιογράφου της Κρητικής Σχολής, του περίφημου Θεοφάνη, ο οποίος ιστόρησε το 1527 τον ναό. Μπορεί να θαυμάζει κανείς τα έργα του επί ώρες.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.