Πρόκειται για το φαινόμενο εκείνο κατά το οποίο ο χρόνος του ρήματος της δευτερεύουσας πρότασης που βρίσκεται σε υποτακτική, καθορίζεται από το χρόνο του ρήματος της κύριας πρότασης. Δηλαδή όταν η κύρια πρόταση έχει αρκτικό χρόνο, αρκτικό χρόνο θα έχει και η δευτερεύουσα που εκφέρεται με υποτακτική. Όταν η κύρια πρόταση έχει ιστορικό χρόνο, ιστορικό χρόνο  θα έχει και η δευτερεύουσα που εκφέρεται με υποτακτική.

• 1.

ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ

Σε αρκτικό χρόνο:

ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑ

Με υποτακτική  αρκτικού χρόνου:

Α. υποτακτική Ενεστώτα (σύγχρονο στο παρόν)

Β. υποτακτική Παρακειμένου (προτερόχρονο στο παρόν)

Γ. υποτακτ. Ενεστώτα ενεργητικής περιφραστικής συζυγίας (υστερόχρονο στο παρόν)

• 2.

ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ

Σε ιστορικό χρόνο:

ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑ

Με υποτακτική ιστορικού χρόνου:

Α. υποτακτική Παρατατικού (σύγχρονο στο παρελθόν)

Β. υποτακτ. Υπερσυντέλικου (προτερόχρονο στο παρελθόν)

Γ. υποτακτ. Παρατατικού ενεργητικής περιφραστικής συζυγίας (υστερόχρονο στο παρελθόν)