Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα στη ζωή είναι εφήμερα. Ακόμη και οι άνθρωποι της καθημερινότητάς μας προσωρινοί είναι και αυτοί, έρχονται και φεύγουν.
Συχνά, άνθρωποι με τους οποίους έχουμε καθημερινή επαφή, με το πέρασμα του χρόνου και εξαιτίας αλλαγής των συνθηκών, γίνονται απλώς μια ανάμνηση. Πάρε για παράδειγμα τους συμμαθητές σου. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι που σε συντρόφευσαν στο ταξίδι της ενηλικίωσης, σε στήριξαν, σε έκαναν να γελάσεις ή να κλάψεις, άτομα με τα οποία μοιράστηκες το ίδιο θρανίο, την ίδια τάξη, τις χαρές και τις λύπες σου, τα όνειρά σου, δεν είναι πια παρά ονόματα στις επαφές του κινητού σου και ημερομηνίες γενεθλίων ξεχασμένες στην άκρη του μυαλού σου.
Στα πλαίσια του μικρόκοσμου όπου μεγαλώνουμε όλα φαίνονται μόνιμα, βγαίνοντας, όμως, από αυτόν, φυσικό επόμενο είναι άνθρωποι και συνήθειες της, μέχρι πρότινος, καθημερινότητάς μας να πάψουν να ανήκουν σε αυτή. Και όμως, όσα ζήσατε μαζί μένουν. Για αυτό και αν ποτέ τύχει να ξανασυναντήσεις κάποιον από αυτούς, πίσω από τα χαμόγελα και τις μάλλον τυπικές, πλέον, συζητήσεις που θα ανταλλάξετε, στα μάτια τους θα αντικρίσεις το ίδιο οικείο βλέμμα, όπως τότε που οι φωνές σας αντηχούσαν στους διαδρόμους του σχολείου, σαν να μη πέρασε μια μέρα. Και στο τέλος, όταν οι δρόμοι σας χωρίσουν πάλι, θα μείνεις να απορείς αν σε θυμάται με αγάπη ή με πικρία.
