Στις 25 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται εννιά μήνες από τότε που ο χρόνος σταμάτησε στα 8’ και 46’’ κάτω από το γόνατο του (λευκού) αστυνομικού Ντέρεκ Σόβιν για τον Αφροαμερικανό Τζορτζ Φλόιντ. Η δολοφονία του Φλόιντ έβαλε το σύνθημα «Black lives matter» στο στόμα ολόκληρου του κόσμου, που σύσσωμος εναντιώθηκε στον φυλετικό ρατσισμό.
Και κάπως έτσι, το μυθιστόρημα της Harper Lee μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Δεκαετία του ’30 σε μια μικρή πόλη της Αλαμπάμα ζει η 8χρονη Σκάουτ με τον αδερφό της τον Τζεμ και τον πατέρα τους τον Άττικους˙ δικηγόρος στο επάγγελμα και πολύ διαφορετικός από τους άλλους πατεράδες, κόντρα στο «κατεστημένο», διδάσκει στα παιδιά του να αγαπούν τα βιβλία, να πολεμούν για τις αξίες τους και το δίκαιο, να είναι τίμια και να σέβονται. Αντιμάχεται τον φυλετικό ρατσισμό και τις προκαταλήψεις που στοιχειώνουν τον Αμερικάνικο Νότο και υπερασπίζεται μέχρι τέλους τα «κοτσύφια», όταν όλοι οπλίζουν εναντίον τους και θέλουν να τα «σκοτώσουν», μόνο και μόνο επειδή είναι «εύκολοι στόχοι» για τα «αεροβόλα» τους.
Ένα βιβλίο-κραυγή που μέσα από τα μάτια ενός παιδιού «ξεγυμνώνει» την πραγματικότητα και φωτίζει τη μία και μοναδική αλήθεια. Ότι δηλαδή: «υπάρχει μόνο ένα είδος ανθρώπων: Άνθρωποι.». Μα πότε θα το καταλάβουμε επιτέλους αυτό;…
