Λένε ότι στο θεατρικό σανίδι δικαιώνονται πρόσωπα αδικαίωτα. Πρόσωπα που «ανασταίνονται», αποκτούν φωνή και έρχονται να ξορκίσουν τους δαίμονές τους. Να πουν την ιστορία τους, δίχως φόβο. Γιατί, τώρα ήρθε η στιγμή να την αποκαλύψουν. Γιατί, τώρα ο κόσμος είναι έτοιμος να ακούσει και να καταλάβει. Γιατί, τώρα ξεδιάλυνε το σκοτάδι και η αλήθεια φάνηκε νικήτρια στο φως. Και όπως αποδείχτηκε, αυτά δεν συμβαίνουν, ευτυχώς, μόνο στη σκηνή του θεάτρου, μα και στη σκηνή της ζωής…
Ο Μάνος Καρατζογιάννης, λοιπόν, δημιουργεί μια παράσταση «Για την Ελένη». Για την Ελένη Παπαδάκη, τη σπουδαία ηθοποιό με το μοναδικό, απαράμιλλο ταλέντο, την αντισυμβατική ζωή και το άδικο φινάλε. Θύμα της άγριας εποχής του Εμφυλίου, συκοφαντήθηκε για «οριζόντιο δωσιλογισμό»- κάτι που δεν ίσχυε, αφού αντίθετα στην Κατοχή είχε σώσει πολλούς Έλληνες αιχμαλώτους και Εβραίους από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών. Οι συνάδελφοί της (κάποιοι από φθόνο, κάποιοι από πολιτικό φανατισμό) αποφάσισαν τη διαγραφή της και την «καταδίκασαν» σε θάνατο. Η Ελένη Παπαδάκη εκτελέστηκε από άνδρες της ΕΛΑΣ στις 21 Δεκεμβρίου 1944. Στην ουσία, για μια φήμη σκοτώθηκε.
Και τώρα, επιστρέφει μετά από τόσα χρόνια σιωπής, για να μιλήσει επιτέλους. Να διεκδικήσει τη δικαίωση και να αποκαταστήσει την αλήθεια. Μέσα από μια εξαιρετική παράσταση που σέβεται και τιμά τη μνήμη της και με όχημα τη συγκλονιστική και δυνατή ερμηνεία της Μαρίας Κίτσου, «έχοντας το πρόσωπό της στο φως», υπερασπίζεται τον εαυτό της. Δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το κάνει αυτό. Δεν βρέθηκαν αποδείξεις εναντίον της. Δεν «εξετάστηκε» η υπόθεσή της στο δικαστήριο. Δεν πέρασε από δίκη. Και αυτό ήταν το παράπονό της. Ότι καταδικάστηκε για κάτι που δεν έκανε έτσι… ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗ.
