Ανακαλώντας τη συγγραφή του πρώτου μου άρθρου στη σχολική εφημερίδα ως φιλοξενούμενη συντάκτρια τότε, θυμάμαι ότι είχα θέσει έντυπα το ερώτημα, αν η συμμετοχή των παιδιών σε αυτή συνιστά ρουτίνα ή δημιουργική δραστηριότητα. Παράλληλα, είχα καταλήξει στον ορισμό της ως δυναμικό μέσο έκφρασης και διαλόγου, καθώς και τρόπου κοινοποίησης προσωπικών ιδεών στη σχολική κοινότητα. Το άρθρο εκείνο λειτούργησε ως εφαλτήριο για τη μετέπειτα συμμετοχή μου ως επίσημη συντάκτρια και με ώθησε στο συμπέρασμα πως η σχολική εφημερίδα μπορεί να χαρακτηριστεί αναμφισβήτητα δημιουργική απασχόληση.
Επιθυμώ, λοιπόν, με το τελευταίο μου άρθρο να απαντήσω σε ένα ερώτημα που από ό,τι φαίνεται εκ των υστέρων δεν είχε απαντηθεί πλήρως. Η εφημερίδα για εμένα τελικά δεν αποτέλεσε μόνο δημιουργική δραστηριότητα. Ήταν πολλά, πολλά παραπάνω. Ήταν διεύρυνση της οπτικής μου, ήταν στιγμές- οι οποίες χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου, μα πάνω από όλα ήταν οικογένεια! Ευθύνες και κούραση υπήρξαν μέρος του «παιχνιδιού». Εντέλει, όμως, μένουν μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. Γνώρισα καινούργιους ανθρώπους, ένιωσα μέλος αυτής της οικογένειας και σίγουρα ενέταξα στο πορτφόλιο των εμπειριών μου ένα αναπόσπαστο κομμάτι του, που θα με συνοδεύει για πάντα.
Εύχομαι από καρδιάς η έκδοση της σχολικής μας εφημερίδας να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη, ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να βιώνουν τη μαγεία της!
