Dear younger self, αν γυρνούσα τον χρόνο ξανά –που λέει και ο Ιακωβίδης–, κάπου εκεί στην ηλικία των 16-17, θα ήθελα να σου πω ένα–δυο πραγματάκια! Και τώρα, όλοι νομίζετε ότι θα αρχίσω τα «μη» και τα «δεν έπρεπε». Τα χρόνια όμως περνούν, και τελικά… έπρεπε; Θα σου απαντήσω εγώ, όντας ετών 20, ότι ΝΑΙ, ΕΠΡΕΠΕ! Έπρεπε και να κλάψεις και να γελάσεις και να βγεις τις βόλτες σου και να αγχωθείς και, και, και! Πόσες φορές αναρωτήθηκες, αν έκανες το σωστό; Αν ήσουν υπερβολικός; Αν, τελικά, άξιζε τον κόπο και την προσοχή σου το οτιδήποτε; Πολλές, παρά πολλές! Υπήρξε όμως μία στιγμή που να αναρωτήθηκες «αν δεν γινόταν έτσι, τότε πώς θα ήταν τα πράγματα;»
Μεγαλώνεις, ομορφαίνεις, ανθίζεις και γίνεσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, ακόμα και αν δεν το πιστεύεις! Εγώ, το βλέπω. Σε βλέπω να πατάς στα πόδια σου ξανά και ξανά και σε θαυμάζω! Ξέρω ότι πολλές φορές μετάνιωσες, ακόμα πιο πολλές απογοητεύτηκες, αλλά αυτό σε κάνει ξεχωριστό, να βλέπω στα μάτια σου όλα όσα πέρασες και να σε «ερωτεύομαι» για αυτό που είσαι! Αγαπητέ εαυτέ μου, σε ευχαριστώ που στα 16 σου ήσουν αυτό που ήθελες, σε αγαπώ με τα λάθη και τα σωστά σου και δε θα σε άλλαζα ούτε λεπτό!
