Πού έχουμε καταντήσει! Με τόση βαρεμάρα που έχει πέσει φέτος ακόμα και ημερολόγιο ξεκίνησα να γράφω… Μη φανταστείς κανένα τρελό ενδιαφέρον, μάλλον θα βαρεθείς κι εσύ μαζί μου τώρα που το σκέφτομαι. Εφόσον, όμως, έχω εξαντλήσει ήδη κάθε προσπάθεια να βρω το χαμένο μου ταλέντο στην όπερα, να εξασκήσω την αρχαία πολεμική τέχνη των σαμουράι Νιτζούτζου ενάντια στον γάτο μου και έχω κυνηγήσει ήδη δέκα φορές την αδερφή μου μέσα στο σπίτι, θα πρέπει να με ανεχτείς. Φώτα, κάμερες, ξεκινάω και σου παρουσιάζω τον απολογισμό του φετινού καλοκαιριού.
Αρχικά, το καλοκαίρι υποτίθεται πως είναι ένα διάλειμμα από το άγχος και τα προβλήματα αλλά, έτσι όπως έχουμε καταλήξει φέτος, μόνο που ακούς τη λέξη μικρόβιο σε πιάνει κρύος ιδρώτας. Φαντάσου το συναίσθημα μαθητή, όταν ακούει τα τέσσερα πρώτα γράμματα της λέξης «απροειδοποίητο», μη σου πω και χειρότερο.
Επίσης… οι μάσκες. Μάσκες παντού! Είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη ότι τα παιδιά στα beach bar έχουν πιο έντονο σημάδι μαυρίσματος από τη μάσκα παρά από το μαγιό τους. Άσε που είδα προχτές μια φίλη στο δίπλα τραπέζι της καφετέριας και τρόμαξα να τη γνωρίσω. Κυριολεκτικά… Με χαιρετούσε για κάνα δεκάλεπτο σίγουρα, μέχρι εγώ να καταλάβω ποια ήταν τελικά. Και όταν κοίταξα τυχαία στο τραπέζι πίσω μου είδα έναν τύπο να φοράει μάσκα, στην οποία είχε την φαεινή ιδέα να κάνει και μια τρύπα έτσι ώστε να μπορεί να πίνει ατάραχος τον καφέ του. Σοβαρή ερώτηση: Ο Κορωνοϊός έχει χαζέψει τόσο πολύ τον κόσμο ή ήταν πάντα έτσι;
