Στέλλα Στεφανοπούλου
Α΄ Λυκείου
Σκέφτομαι.. σκέφτομαι.. τίποτα. Δεκάδες ιδέες περνούν από το μυαλό μου, αλλά καμία δεν μου φαίνεται αρκετά καλή. «Να γράψω για κάτι που μου αρέσει», σκέφτομαι. «Το βρήκα!»: μου αρέσει να κάνω τους γύρω μου να γελούν, να βλέπω ανθρώπους χαρούμενους.
«Στο σημείωμα του είχε γράψει πως αν κάποιος, στη διαδρομή που θα έκανε μέχρι την γέφυρα του Μπρούκλιν, του χαμογελούσε τότε δεν θα έπεφτε από αυτήν». Κι όμως κανείς δεν το έκανε. «Πώς γίνεται αυτό;», αναρωτήθηκα, όταν μου διηγήθηκαν την ιστορία. Κι όμως δεν χαμογελάμε όσο θα έπρεπε και ξεχνάμε πως η χαρά βρίσκεται στα μικρά πράγματα της ζωής.
Όταν η διάθεσή σου είναι ανεβασμένη, αυτομάτως επηρεάζεις θετικά και τη διάθεση των γύρω σου. Σκέψου πόσο ωραία νιώθεις, όταν κάποιος άγνωστος στον δρόμο σου χαμογελά. Είναι απλώς ένα χαμόγελο, αλλά αξίζει τόσα πολλά! Χρειάζεται θάρρος και δύναμη, για να αντιμετωπίζεις πολλά από τα απρόοπτα της ζωής με ένα χαμόγελο. Προσπάθησε να κάνεις τους αγαπημένους σου να γελούν, γιατί όπως είπε και η Anne Sexton, «Η χαρά που δεν μοιράζεται πεθαίνει νέα».
Επ, σε βλέπω! Μη ξεχνιέσαι, χαμογέλα! Γιατί μια μέρα χωρίς γέλιο είναι μια μέρα χαμένη και μια ζωή χωρίς χαρές δεν είναι ζωή. Και μη ξεχνάς πως αν η άνοιξη αργήσει, μπορείς να την φτιάξεις εσύ!
