Αντωνία Γρίβα
Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ
«Εγώ όταν μεγαλώσω, θα γίνω καλλιτέχνης»… Φράση που δίνει χαρά και περηφάνια στους γονείς, όταν το παιδί τους είναι 10 χρονών και μόλις έχει ξεκινήσει μαθήματα ζωγραφικής ή κιθάρας, «για να περνάει δημιουργικά το χρόνο του». Παράλληλα, όμως, και μια φράση που τρομοκρατεί όλα τα μέλη της οικογένειας, όταν το παιδί έχει φτάσει πια δευτέρα λυκείου και συνεχίζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την τέχνη του παρά για τα μαθήματα του σχολείου.
Στην αρχή, οι γονείς χαίρονται που τα παιδιά τους περνούν τον χρόνο τους εποικοδομητικά και όχι μπροστά σε μια οθόνη. Πολλοί από αυτούς τους μικρούς καλλιτέχνες συνήθως συνειδητοποιούν ότι- τελικά- η τέχνη δεν είναι για αυτούς και αποκτούν άλλα ενδιαφέροντα. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έχουν αγαπήσει την τέχνη και έχουν υιοθετήσει τη φιλοσοφία του καλλιτέχνη. Εκείνα τα παιδιά που παρ’όλη την πίεση για καλύτερους βαθμούς στα μαθηματικά και στα αρχαία συνεχίζουν να περνούν το χρόνο τους ζωγραφίζοντας ή παίζοντας μουσική. Και τι κάνει η κοινωνία για αυτά τα παιδιά; Τα κατακρίνει, επειδή είναι «στον κόσμο τους» και πρέπει να σοβαρευτούν. Η οικογένεια; Τα πιέζει ακόμη περισσότερο, γιατί πρέπει να περάσουν σε μια καλή σχολή ή να αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση. Και τέλος το σχολείο; Μειώνει τις ώρες καλλιτεχνικής παιδείας, αυξάνοντας τις ώρες διδασκαλίας των μαθημάτων της βασικής εκπαίδευσης. Και μετά αναρωτιόμαστε, γιατί το επάγγελμα του καλλιτέχνη είναι «είδος υπό εξαφάνιση» στις μέρες μας.
