Δεν καταλάβαινε αυτή τη «μεγάλη μαγεία» των ριάλιτυ σόου. Πιο εύκολα μετέφραζε άγνωστο κείμενο του Πλάτωνα. Μπορούσε να αναλύσει όλες τις φάσεις της μάχης στα Γαυγάμηλα και να εξηγήσει τη λειτουργία της μακεδονικής φάλαγγας χωρίς καν να ξύσει το μέτωπό του, αλλά σε αυτό οι φίλοι του τον έπιαναν αδιάβαστο και όλο τον κορόιδευαν. Ιδίως η μικρή του αδερφή που, όπως κάθε απόγευμα, έτσι και σήμερα σφετεριζόταν το τηλεκοντρόλ και αυτοανακηρύχθηκε «Αρχόντισσα του τηλεοπτικού προγράμματος». Οπότε θα έβλεπαν ό,τι εκείνη ήθελε. Πάλι. Και φυσικά αυτή διάλεξε την «αχίλλειο πτέρνα» του. Τα ριάλιτυ σόου. Γιατί να μην υπάρχει μια καθηγήτρια για αυτό το θέμα;
«Ποια είναι αυτή; Γιατί τυλίγεται με ένα φίδι; Γιατί γκαρίζει έτσι αυτός; Τον κάλο του πάτησαν;» ρωτούσε ξανά και ξανά. «Σε άλλο αιώνα ζεις εσύ;» είπε η αδερφή του. «Είναι από τα πιο επιτυχημένα προγράμματα! Χαζέ!». Είδε έναν τύπο να τρέχει, να βουτάει, να κολυμπά, να σκαρφαλώνει. «Ουφ! Κουράστηκα μόνο βλέποντάς το.» σκέφτηκε. «Και γιατί πάνε έτσι πέρα δώθε;» ρώτησε. Πήρε την απάντηση «Κερδίζουν το φαγητό τους». «Και άμα δε τρέξουν, νηστεύουν;». «Με αηδιάζεις!» είπε αυτή. Βαρέθηκε. Βγήκε για να πάρει πατατάκια.
Μπαίνοντας την βρήκε να κλαίει. Μάλλον έδιωξαν κάποιο από τα μεγάλα ινδάλματα που εκείνη θαύμαζε. Δράμα και καημός. Δεν έχασε την ευκαιρία να πάρει το αίμα του πίσω. «Αχ, μικρή μου, κενής δόξης ουδέν αθλιώτερον.». «Άσε ρε Σωκράτη…» είπε. «Μένανδρος, παρακαλώ!» τη διόρθωσε. «Άνοιξε τα πατατάκια, θα βάλω ταινία.», της είπε.
