StarWars, λοιπόν! Τίποτα πιο δημοφιλές αυτή τη στιγμή στον χώρο του κινηματογράφου. Μία ταινία που αποτέλεσε το τέλος του franchise. Μία ταινία που δημιούργησε αρκετές θετικές αλλά και αρνητικές αντιδράσεις. Μία ταινία που δυσαρέστησε τους περισσότερους Star Wars geeks. Θέλοντας να συμμετάσχω σε όλο αυτό, θα σας πω τη γνώμη μου ως ένας απλός θεατής και όχι Star Wars geek.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας, συνεχώς επιδιώκεται να αποκαλυφθεί το μυστικό της καταγωγής της Rey. Τις απαντήσεις αυτές φυσικά κρατάει ο Kylo Ren ο οποίος και θα τις δώσει σε μία επική και θαλασσοδαρμένη μάχη μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, έχει στραφεί η προσοχή του προς αυτήν, ώστε μαζί να πάρουν τον έλεγχο του σύμπαντος. Παράλληλα με αυτά, η Αντίσταση ετοιμάζεται να βρεθεί αντιμέτωπη με το Πρώτο Τάγμα. Ο θρυλικός άρχοντας του κακού και αυτοκράτορας, Πάλπατιν, επάνδρωσε τον γιγάντιο και ανίκητο στόλο του Τελικού Τάγματος με τον οποίο μόνο κάποιος πολύ γενναίος θα τολμούσε να βρεθεί αντιμέτωπός του.
Αν μία λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το σενάριο της ταινίας, θα ήταν η βιασύνη. Έγινε αποτυχημένη προσπάθεια να συμπυκνωθεί το σενάριο σε μόνο δυόμιση ώρες περίπου. Δύο πράγματα όμως πρωταγωνίστησαν ασυζητητί. Το πρώτο ήταν η σκηνοθεσία με τη φωτογραφία όπου έγινε ένα πραγματικά εξαίσιο πάντρεμα. Τοπία και πλάνα που σου κόβουν την ανάσα. Θα έλεγε κανείς πως ο J.JAbrams και ο DanMindel ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Δεύτερο, το soundtrack, για το οποίο δεν μπορείς να πεις τίποτα, εκτός από ένα μεγάλο ευχαριστώ στον John Williams που έχει χτίσει τόσα χρόνια αυτό το μεγαλείο. Στην τελική ήταν μια διασκεδαστική εμπειρία και προτείνω στον καθένα να την παρακολουθήσει.
