Χριστούγεννα. Ποιος δεν τα αγαπάει; Οι απόλυτες διακοπές κατά τις οποίες μόνες έγνοιες της ήταν «Τι να βάλω σήμερα για να βγω;» και «Γιατί έφαγα πάλι τόσο πολύ;». Φέτος ήταν λίγο διαφορετικά. Οι φίλες της έλειπαν για διακοπές και θα την έβγαζε με την οικογένεια και τα ξαδέρφια της. Τρελή διασκέδαση, ως γνωστόν. Δεν την πείραζε καθόλου που, όπως πάντα, ο θείος της θα καθόταν «εδώ με τη νεολαία», ούτε που θα της έκανε το ετήσιο μάθημα «ξυλοφορτώματος» ανεπιθύμητων αγοριών. Απλώς, είχαν αρχίσει να της λείπουν οι παλιές καλές εποχές. Όπως όταν έμενε ξύπνια μέχρι αργά για να δει τον Αϊ-Βασίλη ή όταν όρμησε στον ντυμένο Αϊ-Βασίλη μπαμπά της, γιατί τον πέρασε για κλέφτη. Ο καημένος, ήθελε να της κάνει έκπληξη και βρέθηκε με μια μελανιά στο μάγουλο. Αρνήθηκε να βγει φωτογραφίες εκείνα τα Χριστούγεννα.
Είχε πριν καιρό αποσυρθεί από την ενεργό δράση της απαγγελίας των καλάντων αλλά κράτησε ως ψυχαγωγία το να λέει «Από εμένα είναι όχι!» σε άλλα παιδάκια πριν τους δώσει κέρματα. Φέτος πού τέτοιες πολυτέλειες; Τα περισσότερα παιδιά έρχονταν να πουν τα κάλαντα με ηχειάκι JBL. Σηκώθηκε από τον καναπέ. Πήγε προς το κουτί με τα μελομακάρονα, δύο είχαν μείνει. Κοίταξε τους κουραμπιέδες στο διπλανό κουτί. «Μπα, αυτοί αφήνουν ίχνη. Άχνη και… τρέχα γύρευε.». Πήρε το ένα μελομακάρονο και κοίταξε το τελευταίο. «I’ll be back.», του είπε σιωπηλά.
Μπήκε ο αδερφός της. Άνοιξε το κουτί. «Ρε, για μας δεν άφησες κανένα;» της φώναξε. Κροτάλισε τα δάχτυλά της. «Άμα θες, ζήτα από τον Αϊ-Βασίλη», φώναξε. Ωραία, οικογενειακά Χριστούγεννα…
