Καραθανάση Άννα

Ιστολόγιο προσχολικής αγωγής

Αρχεία για 4 Φεβρουαρίου 2011


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

2005, Π. Μωραΐτου Ο δήμαρχος τα ‘κανε μούσκεμα, Εκδ. Ιδίας

2005, Π. Μωραΐτου Οι απίθανες περιπέτειες του Ονούφριου Νερουλάκη. Εκδ.Ιδίας

2004, Μ. Πεπονά Ο δήμαρχος και οι πεταλούδες, Διάπλαση

2002, Β. Μιχαλάκη- Άρφαρα Η αόρατη ομπρέλα, Διάπλαση2003, Β. Μιχαλάκη- Άρφαρα Ο Δρακοπόταμος, Διάπλαση

2002, Β. Κάτζολα- Σαμπατάκου Το δάσος που το ‘σκασε, Μίνωας

2003, Κ. Μουρίκη Μια φορά κι ένα… φτερό!,Άγκυρα

2008, Ε. Παπαδοπούλου Η κυρα- Φύση και ο κακός Ρύπος, Λιβάνη- Νέα Σύνορα

2007, Μ. Τόλκα Η κυρία Ανακύκλωση και οι φίλοι της, Λιβάνη- Νέα Σύνορα

2007, Μ. Καλίτση Το μαγικό βουνό στο Κερασονήσι, Λιβάνη- Νέα Σύνορα

1995, Χ. Μπουλώτης Η χελωνίτσα Καρέττα- Καρέττα και το παλιό Φολκσβάγκεν, Παπαδόπουλος

2006, Λ. Παναγιωτοπούλου Ένα δέντρο ζητάει αυλή, Μίνωας

2001, Τζ. Τασάκου Η μοναχική φώκια και το παλτό της κυρίας Προέδρου, Κέδρος

2008, Β. Ηλιόπουλος Ο Κότσυφας απαιτεί το δάσος να σωθεί, Πατάκης

2008, Β. Ηλιόπουλος Η Μεσόγειος είμαι εγώ και δεν είμαι πια εδώ, Πατάκης

1977, Σ. Ζαραμπούκα Το Βρωμοχώρι, Κέδρος

1983, Μαρία Βελετά-Βασιλειάδου Η τερατούπολη, Σύγχρονη Εποχή

1984, Δέσπω Κριστ Η ιστορία της Τρανούπολης και των Τρελοπουλαίων, Καστανιώτης

1987, Χ. Σ.- Σπανού Το θαλασσόδεντρο, Σύγχρονη Εποχή

Σ. Ζαραμπούκα Ο κύριος Μπεν, η Μου και τα σκουπίδια, Πατάκης

1997, Φακίνου Ευγενία Ξύπνα Ντενεκεδούπολη, Καστανιώτης

1999, Φακίνου Ευγενία Ντενεκεδούπολη, Κέδρος

1999, Χρήστος Μπουλώτης Η Σεμέλη διώχνει το νέφος, Ελληνικά Γράμματα

1992, Σπυροπούλου Ζωή Θ Το τελευταίο βατραχάκι (περιέχει 3 ιστορίες), Σμυρνιωτάκης

1993, Τριβιζάς Ε. Τα τρία μικρά λυκάκια, Μίνωας

2005, Σβορώνου Ε. Ο Τζιτζικο- Περικλής υπουργός Φύσης, Μεταίχμιο

2003, Παπαθανασοπούλου Μ. Έχω ράμματα για τη γούνα σου, Πατάκης

2007, Αρτζανίδου Ε. Βοήθεια! Σκουπίδια… Σώστε με!!!, Ωρίων

2001, Φρατζή Α. & Μπάτσιαρης Π. Τα ταξίδια του κότσυφα (περιέχει 9 παραμύθια),Καλειδοσκόπιο[/color]

1997,Schmidauer E. Η μεγάλη απόδραση των ζώων, Άμμος

Χωρίς ταμπέλα…

Για τούς γεννημένους πρίν από ……. χροοοοονια

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια , πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι , σε βανάκια και αγροτικά και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Αν και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια, δε σκοτώναμε εικονικά ανθρώπους. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δενυπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε ανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο , σουλφαμίδα ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.

Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε. ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια

κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.

Τον / Την ευχαριστούμε για το ταξίδι…

ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ!!

Το βατραχάκι κολυμπάει ανέμελα σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό. Κάποιοι ανάβουν κάτω από την κατσαρόλα μια μικρή φωτιά και το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται. Γίνεται χλιαρό, αλλά το βατραχάκι το βρίσκει μάλλον ευχάριστο και συνεχίζει να κολυμπάει. Η θερμοκρασία του νερού ανεβαίνει, το βατραχάκι αρχίζει να κουράζεται, αλλά δεν φοβάται. Το νερό αρχίζει να βράζει, το βατραχάκι αρχίζει να μην αισθάνεται καλά, αλλά είναι εξουθενωμένο και δεν αντιδρά. Το νερό γίνεται καυτό και το βατραχάκι βράζει και πεθαίνει». Εάν είχαν ρίξει το ίδιο βατραχάκι κατευθείαν σε βραστό νερό, με μια εκτίναξη των ποδιών του θα είχε πηδήξει έξω από την κατσαρόλα και θα είχε σωθεί.

Τι δηλοί ο μύθος; Ότι αν συνηθίσουμε κάτι, μπορεί να μη συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει. Και να μην προλάβουμε να αντιδράσουμε, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στο βράσιμο, όπως το βατραχάκι. Τι απομένει; Να χτυπήσουμε χέρια και πόδια και να πεταχτούμε έξω από την κατσαρόλα, πριν να είναι αργά.

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.

Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:’Τι είναι το κρυφτό;’

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα-να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:

Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

‘Ένα, δύο, τρία, άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Tεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

….1000, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον ‘ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.

Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.

Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει…

Σοφά λόγια!!

ΣΩΠΑ

του Αζίς Νεσίν

…σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι πάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα”.

Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, κι όλα πολύ

εύκολα. Μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”.

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου,

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’την να σωπάσει.

Κόψ’την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς, να λες “έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς”.

Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς. Και δεν θα μιλάς,

Θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός, αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.

Κόψε τη γλώσσα σου, για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά σου.

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!….

Χαλίλ Γκιμπράν

Μια γυναίκα που κρατά το μωρό στο στήθος λέει:

Μίλα μου για παιδιά.

Και εκείνος απαντά:

Τα παιδιά μας είναι παιδιά.

Είναι γιοι και κόρες του πάθους που έχει από μόνο του ζωή.

Προέρχονται από εσάς, αλλά δεν σας ανήκουν.

Δώστε τους αγάπη, όχι τις σκέψεις σας, γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.

Βρείτε καταφύγιο στα κορμιά τους και όχι στις ψυχές τους, γιατί εκείνες ανήκουν στον οίκο του αύριο που δεν μπορείτε να μπείτε εκεί ούτε για δείγμα.

Μπορείτε να δοκιμάσετε να γίνετε σαν αυτά, όχι όμως να γίνουν σαν εσάς.

Η ζωή δεν κάνει πίσω, ούτε μένει στο παρελθόν…….

Είστε τα τόξα και τα παιδιά σας βέλη ζωντανά και αστραφτερά.

Ρίξε μια ματιά!


Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων