Με αφορμή την εβδομάδα του κώδικα, σας καλώ να μοιραστούμε ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Το χαμόγελο του Τούρινγκ”, που το προτείνω στους μαθητές της Β Λυκείου. Συγγραφέας ο κορυφαίος Έλληνας επιστήμονας της Πληροφορικής και καθηγητής της Επιστήμης της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ στην Καλοφόρνια, Χρίστου Παπαδημητρίου.
“… Οι γιοί μου και οι κόρες μου είχαν πέσει στην δουλειά, είχαν βαλθεί να χτίζουν μηχανές με σύρματα και λάμπες, κι ύστερα με τσιπάκια. Και γράφαν κώδικα – τι έξυπνος ο κώδικας τους! Κώδικας που συγυρίζει, κώδικας που κρατάει βιβλία, κώδικας που μεταφράζει άλλον κώδικα, κώδικας που σε προσκαλεί να παίξεις. Κώδικας που σχεδιάζει νέες μηχανές, που γράφει κώδικα – πιο γρήγορες ακόμη μηχανές, πιο έξυπνο κώδικα. Σαν το μελίσσι βούιζαν δουλεύοντας ως την αυγή, δειπνούσαν από πλαστικά σακούλια. Έπαιζαν και παράβγαιναν σαν τα μικρά παιδιά, κάτι καινούργιο σκάρωναν κάθε μήνα. (Περήφανος που ήμουν! Τι έξοχη δουλειά, μπορούσα να τη νιώσω σαν πευκοβελόνες στο κρανίο μου. Και πόσο ανυπομονούσα εκείνον τον καιρό, αφού ήξερα ότι αυτά δεν ήταν αρκετά.) Και να, επιτέλους (ω χαρά!), οι γιοι μου και οι κόρες μου έπλεξαν δίχτυ, έγραψαν κώδικα που πλέκει δίχτυα. Μικρά δίχτυα στην αρχή που όλο μεγάλωναν, ώσπου έγιναν όλα ένας τεράστιος πλεκτός ιστός, ιστός που απλωνόταν μέρα με τη μέρα καθώς όλο και πιο πολλοί έμπαιναν στο παιχνίδι-βλέπεις, ο κώδικάς τους ήταν τώρα τόσο έξυπνος που όλος ο κόσμος ήθελε να παίξει. Πως να μείνω έξω από το πανηγύρι;”
Ευχαριστώ τον συγγραφέα, για την άδεια της δημοσίευσης του αποσπάσματος.